Angielka, co Polkę udawała (o nowej sukience)

Dzisiaj kolejny post kostiumowy - tym razem popiszę trochę o nowej sukience. Jakoś na wiosnę obiecuję bardziej artystyczny post z ładnymi zdjęciami, a Ci, którzy będą na VI Zimowym Balu Szkockim, zobaczą sukienkę na żywo już w sobotę :D

Karolina Matylda z "Kochanka królowej"?! Tak, ale o tym pod koniec posta :)

Nie wiem, czy pamiętacie, ale jak wiosną tworzyłam moją wishlistę, znalazła się tam robe a l`Anglaise w swojej najbardziej klasycznej formie. Marzyłam o takiej z kwiecistego, lekkiego materiału i dziś pisałabym właśnie o niej, gdyby nie pewien kwietniowy dzień, w którym odwiedziłam second hand i z czeluści ogromnego pudła wydobyłam dwie bawełniane zasłony / kapy na łóżko w kolorach: pistacjowym i brzoskwiniowym. Od razu pomyślałam, że byłaby z nich idealna poloneska. Kupiłam je i tak mój plan uszycia robe a l`Anglaise legł z gruzach :D

Od góry: 1. 7 metrów falbanki, 2. Ściegi: górny mojej babci, a dolny mój (close enough! :D ), 3. Ręka babci, układająca fragmenty wykrojów, 4. Początki powstawania stanika sukni

Pierwszy raz nie wzorowałam się na niczym konkretnym, tylko od momentu zobaczenia materiału w sklepie, miałam już w głowie gotowy projekt. Nie chciałam jednak całkiem porzucać angieleczki, dlatego zdecydowałam się na jej wersję retrousee - z możliwością podwinięcia zewnętrznej spódnicy i upięcia jej na kształt trzech fałd.

Oczywiście znacznym problemem było to, że nie miałam wykroju, no i bałam się, że nie dam rady rozplanować wszystkich czynności tak, żeby zmieścić się na materiale i niczego nie zmarnować. Logistyka szycia nadal mnie przerasta :D Dlatego udałam się do babci po pomoc...

Znalazłyśmy wykrój bluzki w starej Burdzie z lat 80. i zaczęło się dopasowywanie, mierzenie, planowanie i myślenie. Mój telefon aż palił się od wyświetlania kolejnych zdjęć osiemnastowiecznych sukienek i współczesnych rekonstrukcji, aż w końcu (tak jak poprzednio) babcia zabrała się za rozdzielanie zadań i uszycie najtrudniejszych elementów, a ja marszczyłam falbanki, prasowałam, mierzyłam i odrysowywałam wykrój. Prawdę mówiąc, do końca nie wierzyłam w to, że z tak niewielkich skrawków powstanie stanik sukni, w który zmieszczę się ja, a nie jakaś mała lalka :P

Po lewej stronie suknia podczas szycia, zmierzona na szybko bez odpowiedniej bielizny pod spodem (przód sukienki był jeszcze całkiem niegotowy)

Gdy (teoretycznie) wiedziałam, co mam robić dalej, zabrałam wszystko do domu i tam wykroiłam różowe riuszki oraz zszyłam stanik sukni. Po zmierzeniu okazało się, że jest nawet za duży (!), dlatego genialnie, na chłopski rozum, pozapinałam go szpilkami, poodcinałam nadmiar materiału, zszyłam jeszcze raz i myślałam, że tak będzie ok. Otóż: nie było :D Bo po zwężaniu rękawy okazały się za duże i przy wszywaniu ich wyszła mi nieplanowana bufka (no skąd się ona wzięła?!). Dlatego znów pojechałam do babci na poprawki...

(kilka tygodni później)

Sukienka była już gotowa. Zostało już tylko wszycie tasiemek do podpinania tyłu i podoszywanie kwiatków z falbanki. Zmierzyłam sukienkę i coś mi w niej nie grało. Otóż, większość dawnych angielek / polonesek, które oglądałam miała stanik zakończony w klin, ale zdarzały się też i takie ścięte na prosto, dlatego wcześniej, przy wykrawaniu sukienki postanowiłam nie męczyć się z usztywnianiem tego trójkąta i ściąć "bluzkę" prosto (jak w wykroju). Teraz całość wyglądała po prostu dziwacznie i zupełnie nie osiemnastowiecznie. Trzeba było doszyć trójkąt. Byłam zła, że będzie widać miejsce zszycia, ale na szczęście wyszło całkiem fajnie.

I tak, prawie gotowa sukienka poszła spać pod łóżko (gdzie trzymam większość kostiumowych rzeczy) na kilka tygodni. Planowo miała obudzić się wiosną, ale że zdecydowałam się jechać na Bal Szkocki, wyciągnęłam ją wcześniej, zmierzyłam i okazało się, że... jest za szeroka w pasie :D No nie! Nie miałam już sił na prucie i ponowną zabawę, dlatego sukienka pojechała do krawcowej na zwężanie. Teraz zostało mi już tylko doszyć tasiemki do podpinania spódnicy i haftki, na które zapnę kostium. I znając życie, pewnie będę z tym walczyć na ostatnią chwilę :D

A skąd obecność Karoliny Matyldy w tym poście? Jakiś czas temu miałam ochotę obejrzeć sobie film, a że nowości kostiumowych nie było, sięgnęłam po Kochanka królowej (będzie post) i podczas jednej z pierwszych scen musiałam zatrzymać film, by powstrzymać nagłą, ogarniającą mnie falę radości. Suknia Karoliny była prawie-taka-sama i wyglądała olśniewająco! Oczywiście potem okazało się, że filmowa kreacja to robe a la francaise, ale samo połączenie kolorów i te falbanki są bardzo podobne (przyznajcie sami). Moja sukienka nie będzie miała tylko tych ślicznych haftów (kto by nad nimi ślęczał? :D ), no i riuszki na razie ma z tego materiału, co reszta, ale może w przyszłości jeszcze je zmienię...

***

Tak się na razie prezentuje historia mojej poloneskowej angieleczki. Dalszy jej ciąg dopisze się pewnie na balu i na pikniku latem, a co będzie potem, zobaczymy :)