Nowiny Paryzkie - wystawa

Pamiętacie listopadowy zwiastun wystawy? 

Od 13 grudnia 2013 r., w gliwickiej Willi Caro można obejrzeć na żywo kilkanaście pięknych, dziewiętnastowiecznych sukni, i nie tylko...

Zacznę chyba od tego, że do obejrzenia wystawy miałam dwa podejścia. Za pierwszym razem przyjechałam za późno - na pół godziny przed zamknięciem muzeum (praca do godzin popołudniowych + godzina dojazdu) i już nie wpuszczono mnie na wystawę. Drugim razem skorzystałam z dnia wolnego w pracy i, przy okazji załatwiania innych spraw, wstąpiłam do muzeum.

  Wybudowana w latach 1882 - 1885 Willa Caro, to mieszkanie gliwickiego przemysłowca i fabrykanta (ciekawe, czy był przystojny?) Oscara Caro. Już z zewnątrz willa prezentuje się pięknie, a otoczona zwykłymi, mieszkalnymi budynkami i codziennym, współczesnym życiem Gliwic, wydaje się miejscem, w którym za żeliwnym ogrodzeniem, dalej trwa w najlepsze XIX wiek. (jaka szkoda, że nie obejrzałam wnętrz! Będę musiała jeszcze raz się tam wybrać!).

Po przejściu przez masywne drzwi, do razu poczułam się uwolniona od współczesności i, wchodząc po schodach, pełną piersią zaczerpnęłam dziewiętnastowiecznego powietrza. To uwolnienie od współczesności należy wziąć bardzo dosłownie - na drzwiach, prowadzących do wystawy zawieszono wielki znak z przekreślonym aparatem, a pani pilnująca nie odstępowała mnie na krok, także nie mogłam pstryknąć ani jednego zdjęcia (chlip, chlip...). Zabawne, tym bardziej, że część przedmiotów za szklanymi gablotami jeszcze 2 miesiące temu trzymałam w rękach :D

Zdjęcia (autorstwa Ingi Niedzielskiej) wykorzystane w kolażu pochodzą ze strony pelniakultury.pl

Wystawa zaczyna się właściwie już na półpiętrze, na którym witają nas dwie osiemnastowieczne suknie: angielska i redignote. Po przekroczeniu drzwi natomiast, mamy już tylko wiek XIX - aż do początków XX. Wystawa składna się z kilku pokojów, w których zgrupowane są suknie z różnych dekad XIX wieku i różnych części Polski. Te, które spodobały mi się najbardziej, pochodzą z prywatnej kolekcji Przemysława Forysia (niestety, nie udało mi się znaleźć ich zdjęć w sieci). Najbardziej zachwyciła mnie wizytowa suknia z (o ile dobrze pamiętam) lat 1910. w pistacjowo - beżowych kolorach. Stałam przed gablotą i wgapiałam się w nią dobre kilka minut, a potem jeszcze kilkukrotnie wracałam.

źródło

To, co najbardziej zadziwiło mnie w tych sukniach, to ich rozmiar. Większość z nich mogłaby dziś włożyć co najwyżej dwunastolatka, a resztę - szczupła gimnazjalistka. One były maleńkie! Nawet te szersze w talii (dawniej kobiety też przecież miały różne wymiary) i tak byłyby za niskie dla naszych standardowych dziewczyn o wzroście 165 cm. Niesamowite! Ta moja piękna, pistacjowa pasowałaby mi co najwyżej na nogę :D

Z resztą, na wystawie zaprezentowane są nie tylko same suknie, ale też dodatki (m. in. oryginalny gorset i koszulka gorsetowa), kolorowe karty z ówczesnych żurnali, a także piękne zdjęcia (powyżej i poniżej), obrazujące długi rytuał porannego ubierania się, oraz mnóstwo wiedzy teoretycznej podanej w interesujący sposób z wykorzystaniem multimediów (można zobaczyć m. in. ten filmik). Jest też oddzielne stanowisko, ukazujące pralnię z przełomu wieków XIX i XX (w końcu gdzieś te wszystkie piękne suknie czyszczono).

źródło

Podczas oglądania wystawy nie mogłam powstrzymać zachwytu nad pięknem tych sukni i ówczesnej mody, czy też raczej filozofii życia, w którym jedną z ważnych wartości była jego estetyka. Cóż... w dziewiętnastowiecznej szafie nie było miejsca na podomowy, porozciągany dres, ani na małą czarną na wszystkie okazje...

Wystawę polecam serdecznie wszystkim kostiumomaniaczkom (i nie tylko ;) ). Można ją oglądać do 28 lutego 2014 r., i na prawdę warto się wybrać, aby zobaczyć te wszystkie piękne suknie razem, zanim powrócą - każda do swojego muzeum.