Dziewiętnastowieczny puder fiołkowy

Dziś miało być o czym innym, ale jakoś tak zachciało mi się pisać o pudrze, więc niech już będzie :)

Przepis znalazłam w książce The new household receipt book z 1853 roku. Część receptur zawartych w tej książce jest wzięta z The Mirror of Graces, z której korzystałam poprzednio, ale większość jest całkiem nowa :)

Ta receptura jest banalnie prosta, jedyny problem może stanowić zdobycie pewnego tajemniczego składnika...

"Puder fiołkowy. Ten preparat jest stosowany uniwersalnie w celu osuszenia skóry po myciu, szczególnie stawów, które pozostawione w stanie wilgotnym mogą pierzchnąć, stają się podatne na otarcia, co, przy zaniedbaniach, rozwija się w zapalenie. Puder fiołkowy przygotowuje się najlepiej, łącząc trzy części najlepszej skrobi pszennej z jedną częścią kłącza kosaćca; ten drugi wzmacnia wysuszającą siłę skrobi i jednocześnie nadaje miły, fiołkowy zapach, który stał się przyczyną nazwy pudru. Kosmetyk może być także perfumowany olejkami eterycznymi (zamiast korzenia kosaćca), ale choć zapach pudru staje się mocniejszy, a dla niektórych tym bardziej kuszący, kosmetyk jest o wiele mniej wartościowy. Stymulujący skórę zapach bardziej zwiększa bowiem niż zmniejsza jej tendencję do czerwienienia się. Nieperfumowany puder jest więc najlepszy do używania; rozpylany nad skórą za pomocą małego pędzelka zrobionego z łabędziego puchu, nazywanego puszkiem"

(to chyba najgorszy tekst do tłumaczenia jak dotąd! :D )

Jedynym problemem okazał się tajemniczy korzeń kosaćca, czyli mówiąc po ludzku irysa. Szukałam tego korzenia w sklepach ogrodniczych wiosną, gdy był sezon na sadzenie, ale nigdzie go nie było, aż w końcu, będąc u babci, przypadkowo o nim wspomniałam. Okazało się, że babcia ma u siebie irysy, które i tak chciała poprzerywać. W ten sposób zdobyłam trzy całkiem dorodne korzenie i mogłam zabrać się do pracy :)

                                                                           Czego potrzebujemy:                                                                    

• mąki ziemniaczanej (to jest ta skrobia), która będzie działała matująco. Ona będzie bazą pudru.
• Korzenia irysa - zawarte w nim olejki eteryczne mają działanie łagodzące i kojące podrażnienia.
• Pudełka na puder, najlepiej z sitkiem :)

                                                                                Wykonanie:                                                                                  

• Korzenie najpierw umyłam
• i starłam na tarce, ale wciąż były to zbyt duże kawałki, więc
• zmieliłam je w elektrycznym młynku do kawy :)
•  Do pudełka wsypałam dwie łyżeczki skrobi i jedną łyżeczkę irysa

Proste!

                                                                       Właściwości i działanie:                                                                    

Puder wcale nie pachnie fiołkami! (chlip, chlip) Pachnie ziemią tak, jak korzeń irysa... W konsystencji kosmetyku można wyczuć drobne grudki korzenia, ale nie przeszkadza to w nakładaniu pudru. Ważne, żeby nie zamykać go od razu w słoiczku, tylko dać mu trochę czasu na odparowanie, bo korzeń (o ile jest świeży) jest wilgotny i musi przeschnąć.

Powyżej macie kosmetyk na suchej skórze. Nałożony na mokrą początkowo zlepia się w grudki, ale po wmasowaniu faktycznie osusza wilgotne miejsca :) Użyłam go też tradycyjnie, nakładając na twarz za pomocą pędzelka (nie, nie z łabędziego puchu :P ) i muszę przyznać, że dobrze i skutecznie zmatowił ją na kilka godzin (w tym godzina fitnessu). 

Wadą pudru jest to, że bieli (choć przy osiemnastowiecznym makijażu to akurat zaleta :) ) i po kilku godzinach noszenia wysusza skórę...

Z tego powodu chyba więcej go nie zrobię, poszukam lepszej receptury, choć ta wcale nie jest zła :)

Spróbujecie? :)