Ubieramy się w latach 1780-1795

Oto post, do którego zdjęcia pewni pruscy żołnierze chcieli wykraść mi z telefonu w Oporowie! :D Nic z tego, panowie! Dziś będziemy się ubierać, a warstw będzie wiele - w końcu to wiek XVIII...

Na dobry początek, jak zawsze zakładano koszulę. Moja jest bardzo króciutka i uszyta z lekkiego batystu (podczas zdjęć było ponad 30 stopni...) i jest to jedyna koszula, jaką aktualnie posiadam :D Zimą zaopatrzę się w bardziej odpowiednią historycznie na ten okres, lnianą i dłuższą. Biedna, czy nie, koszula jednak zawsze musiała jakaś być. A do niej pończochy.

Nie będzie niczym zaskakującym, gdy napiszę, że na koszulę zakładano sznurówkę. Te osiemnastowieczne przyjmowały kształt stożka i usztywniane były w całości lub częściowo fiszbinami (z wieloryba). Moją (wykonała ją utalentowana Ela) usztywnia rattan - cienkie, drewniane patyczki. Wbrew pozorom (nadawanie ciału innego kształtu, niż jego naturalny wydaje się brutalne, jednak w tym przypadku nie jest to prawda) sznurówka leży idealnie i jest bardzo wygodna. Latem spędzałam w niej całe dnie i pod koniec nie czułam żadnego dyskomfortu. W osiemnastowiecznych sznurówkach bardzo podoba mi się linia dekoltu - nawet maleńki biust jak mój prezentuje się w takiej sznurówce ładnie, no i talia, wraz z żebrami jest w niej bardzo wąska.

Po sznurówce czas na najlepszy chyba z osiemnastowiecznych patentów - kieszeń! Kieszenie takie były wiązane pod stelażem / poduszką, halkami i sukienką. Sięgało się do nich poprzez wycięcie w sukni i halce, a można tam było schować wszystkie potrzebne na co dzień drobiazgi. Ręce zawsze miało się wolne, nie trzeba było dodatkowo pamiętać o torebce, no i nikt nie mógł nic z takiej kieszeni wykraść. Jedynym problemem było to, że jak się do niej za dużo naładowało, mogła obciążać biodra i być widoczna w fałdach sukienki. No i zawsze można było nie trafić do niej chowanym przedmiotem i w ten sposób go stracić. Zgubiłam tak telefon w nocy w Oporowie, ale na szczęście szybko znalazł się pod stołem ;)

O odpowiednią objętość spódnicy dbały zawsze odpowiednie stelaże lub poduszki. Ich kształty i rozmiary były różne. Do mojej sukienki z lat 1790. nie pasowały typowe pierożki, więc uszyłam wypełniacz z podwójnej warstwy pikowanego materiału (a że jest czarny, ochrzciłam go "sado maso rump" xD ). Taki tyłek nadaje objętość, ale w dość łagodny sposób, nie zaburzając modnej pod koniec XVIII wieku smukłej sylwetki i nadając całości opływowy kształt.

Na wierzch idzie oczywiście halka, na której spódnica ładnie się rozłoży. Moja ma boczne wycięcie na kieszeń, zmarszczenie w tyle i falbanę, dzięki czemu całkiem nieźle radzi sobie ze swoimi zadaniami (ale w sumie potrzebowałabym nowej ;P ). Na zdjęciach dobrze też widać, jak czarny tyłek nadaje całości kształt.

Na koniec można już założyć sukienkę i ruszać na podbój jakiejś odpowiednio sentymentalnej arkadii :D

ENGLISH: The post shows the most important layers every woman in 1780s-1795 should wear under the gown. Chemise (my is too short so soon I will sew another one for 18th century), stays, pocket, false rump (I call my "sado maso rump" because of the black quilted material it is made of. Well, there was nothing better in my stock when I dramatically needed a new rump a night before an event :D ), petticoat and finally - a dress. I like the 1780s underwear because it is very comfortable - especially stays and the pocket. You can feel self-confident and comfy all day. And have everything you need with you, hidden under the skirt :D