Historia Adeli H. zdarzyła się na prawdę

Takimi słowami rozpoczyna się ten dość stary, a jednak na swój sposób intrygujący film...

Jego scenariusz oparty jest na kanwie prawdziwych wydarzeń, zanotowanych w dzienniku tytułowej Adeli H. Ukrywająca się pod pseudonimem panna Hugo, córka słynnego pisarza francuskiego, wykazując się brawurową odwagą, ucieka z domu aż do Kanady za swoim ukochanym - porucznikiem Pinsonem. Jej miłość jest jednak jednostronna. Porucznik nie tylko nie odpowiada na listy zakochanej dziewczyny, ale też nie ma najmniejszej ochoty widywać tej panny, ani tym bardziej się jej oświadczać. Adela jest jednak zdesperowana. Na ołtarzu beznadziejnej, częściowo urojonej miłości składa wszystko inne - pieniądze, rodzinę, własne zdrowie fizyczne i psychiczne, powoli zatracając się w niemożliwych do spełnienia wyobrażeniach...

To z jej punktu widzenia poznajemy tajniki tej toksycznej, wymuszonej miłości. Adela tylko dwa razy spotyka się z porucznikiem twarzą w twarz - cała reszta wydarzeń związanych z ukochanym dzieje się poza nią - możemy obserwować je przez okno, z ukrycia lub wysłuchiwać pisanych przez bohaterkę listów i dziennika w jej ciasnym pokoju. Życie Adeli jawi się jako nudne, nakierowane tylko na jeden cel: ślub z Pinsonem bez względu na wszystko. Stan ducha bohaterki dobrze oddają ograniczone, klaustrofobiczne przestrzenie, w których toczy się akcja filmu, a także równie ograniczone relacje Adeli z innymi bohaterami.

To na niej skupia się cały film. Przez półtorej godziny obserwujemy, jak bohaterka zatraca się we wmówionej w siebie miłości (prawdopodobnie dlatego, żeby dorównać zmarłej, idealizowanej przez wszystkich siostrze) i jak postępuje jej powolna degradacja. Z ładnej dziewczyny powoli staje się niedowidzącą wariatką ogarniętą chęcią zdobycia porucznika za wszelką cenę i wbrew jego woli. 

Co takiego robi Adele? Pieniędzmi wyłudzonymi od rodziców spłaca długi ukochanego i opłaca dlań prostytutkę, stale pisze do niego listy, obserwuje go (nawet w męskim przebraniu udaje się na bankiet), okłamuje rodziców, a za sprawą anonsu w prasie zamieszczonego przez ojca, także i resztę świata; udaje, że spodziewa się dziecka z porucznikiem, próbuje go zahipnotyzować i w takim stanie zmusić do małżeństwa, ostatecznie wyjeżdża za nim nawet do Afryki... 

Sympatię do głównej bohaterki straciłam już na początku, a połowie filmu przestałam się dziwić Pinsonowi. Jak się więc oglądało film, w którym żaden z bohaterów mnie nie interesuje? ;) 

Histeryczna gra Isabelle Adjani (choć taki styl odtwarzania postaci, generalnie rzecz biorąc nie należy do moich ulubionych), a także dość uboga, ciemna scenografia i zmieniające się kostiumy dobrze pasują do tego filmu i do bohaterki. Gdyby scenariusz był zmyślony, uznałabym go pewnie za pretensjonalny, pozbawiony głębi (bo przecież  przez tę samą historię można by przekazać jakiś głębszy sens), nieciekawy (kilka razy odchodziłam od filmu i niespecjalnie chciało mi się wracać), ale asekuracyjne zdanie przytoczone na początku filmu i będące jednocześnie tytułem tego posta zmusiło mnie do zmiany oceny...

Wszystko wydarzyło się na prawdę, ale jednak można by przedstawić to inaczej. A może to jednak nie sprawka scenariusza, tylko wieku filmu? Powstał w 1975 i zdążył się już niestety, nie za ładnie, zestarzeć (szczególnie muzyka - wolałabym, żeby nie było żadnej, niż taka -_- ), a może to wina mojej niechęci do francuskich filmów? Niewiele ich widziałam, ale jak dotąd żaden nie przypadł mi do gustu...

Jak myślicie, jak zakończy się ta historia?

Raczej niewesoło: 4/10

(wszystkie zdjęcia wykorzystane w poście pochodzą z serwisu vodkaster.com)