Osiemnastowieczny róż w... płynie? kremie?

Na początku myślałam, że to będzie płynny róż typu tint. Kolejny raz dawna receptura okazała się zaskakująca...

Swoją prawdziwą twarz róż ujawnia dopiero po ośmiu magicznych dniach, dlatego też na zdjęciach macie go jeszcze w buteleczce. Byłam niecierpliwa i zrobiłam fotki, gdy był płynny, w fazie "dojrzewania", zanim jego kremowa konsystencja się ustabilizowała.

Sam przepis, pochodzący z książki Abdeker or The Art of preserving beauty jest prosty...

Olejek barwiący policzki na czerwono

"Weź pięć funtów słodkich migdałów, uncję sproszkowanego sandałowca, uncję goździków; ubij je razem w moździerzu, dolej cztery uncje białego wina i trzy uncje wody różanej. Potrząsaj pojemnikiem przez osiem dni. Wyciśnij olej w ten sam sposób, w jaki uzyskuje się olejek ze słodkich migdałów"

...gorzej z wykonaniem ;)


Chodzi tu przede wszystkim o składniki:

 

• pięć funtów = 2,5 kg słodkich migdałów,
• uncja = 28 g sproszkowanego sandałowca,
• 28 g goździków,
• 112 g białego wina,
• 83 g wody różanej.

Trudno jest podzielić te składniki tak, żeby otrzymać sensowną porcję różu. Nawet, jeśli weźmiemy tylko po 1 gramie sandałowca i goździków, będziemy musiały użyć aż 89 gramów migdałów, a więc prawie całą paczkę! 

Dlatego też postanowiłam nieco zmodyfikować przepis, wziąć troszkę mielonych migdałów i troszkę oleju ze słodkich migdałów, bo to o niego głównie tu chodzi. Wprowadziłam też inną, mniej fortunną modyfikację... Czerwony kolor osiemnastowiecznych róży nie bardzo przypada mi do gustu (na mojej twarzy - na twarzach Marii Antoniny i jej przyjaciółek prezentuje się całkiem dobrze :) ), więc postanowiłam skorzystać z różowego pigmentu mineralnego. Pomysł byłby dobry, gdyby nie zignorowany przeze mnie fakt, że goździki są tu drugim barwnikiem... Myślałam, że one mają tylko nadawać mieszance ciepły, orientalny zapach, a tymczasem zaczęły puszczać również kolor i zmieszane z różowym pigmentem dały całkiem nowoczesną barwę nude... za którą, tak swoją drogą  (na policzkach) również nie przepadam ;)

Dlatego, jeśli chcecie poznać uwspółcześnioną wersję tego różu, dajcie mi znać w komentarzach, a będzie drugi różowy (dosłownie ;P ) post!

Tymczasem wykonajmy tę wersję:

• Po odmierzeniu (na oko, bo nie mam chemicznej wagi mierzącej ilości mniejsze niż 1 gram) składników, włożyłam migdały, goździki oraz pigment do moździerza i ubiłam je do uzyskania proszku.
• Następnie dolałam ostrożnie kilka kropel olejku ze słodkich migdałów. Mieszałam dalej...

• Zgodnie z przepisem, dolałam wodę różaną i wino (troszkę, resztę wypiłam ;> )
• Mieszałam dalej w moździerzu dokładnie, do uzyskania gładkiej konsystencji.
• Przelałam do buteleczki z korkiem i pochopnie zrobiłam zdjęcia do posta ;)
• Dopiero po ośmiu dniach wstrząsania róż pokazuje swoje prawdziwe ja - jest kremowy, nie płynny :)

Co sądzę o różu?

Zaskoczył mnie zmianą konsystencji, to przede wszystkim :D No i zaskoczyło mnie to, że goździki mogą być też barwnikiem :D Widać, że dużo się jeszcze muszę nauczyć. Niemniej jednak jestem zadowolona z eksperymentu.

Po wylaniu z buteleczki i przeciśnięciu przez podwójną gazę, róż stał się kremowy, nie stracił jednak wszystkich drobinek goździków i migdałów... Na skórze raczej trudno rozsmarować go równomiernie, tak, aby dał efekt ładnego rumieńca. Kolor się gdzieś ulatnia i kosmetyk daje lekki, pół transparentny, połyskujący cień, tak niepodobny do ostrych rumieńców, które widzimy na dawnych obrazach... Poza tym, zostawia na skórze małe kawałki goździków, których przy nakładaniu niełatwo się pozbyć...

***

Po raz kolejny dochodzę do wniosku, że osiemnastowieczne kosmetyki bardzo różniły się od naszych, to były mocno niedoskonałe prototypy, które dzisiaj lepiej zaadaptować do współczesnych warunków, mieszając trochę w oryginalnych recepturach, niż odtwarzać je z nabożnością rekonstruktora :D

To jak, chcecie uwspółcześnioną wersję? Warto? ;)