Bal listopadowy

Listopad to dla Polski niebezpieczna pora pisał Wyspiański w 1904 roku. 

110 lat później, w 184 rocznicę wybuchu powstania listopadowego w Warszawie, w budynku dawnego Arsenału odbył się Bal Królestwa Polskiego, mający uczcić odwagę i zdeterminowanie dziewiętnastowiecznych powstańców.

Dla nas bal zaczął się już właściwie kilka miesięcy wcześniej od przygotowań. Planowanie strojów, uczesań, nauka tańców trwały od końca września, aż wreszcie nadszedł czas ostatnich przygotowań (w tygodniu poprzedzającym bal sypiałam po 2-4 godziny na dobę), długa podróż pociągiem i wykańczanie strojów do późna w noc poprzedzającą wydarzenie.

Następny dzień po małej przerwie na sen zaczął się właściwie tak samo, jak skończył wcześniejszy. Od rana woda na herbatę wrzała, kolejne szklanki naparu parowały, a zręczne palce pracowały z igłą i nitka, by zdążyć na czas. Przez małe mieszkanie przewinęło się wtedy chyba pół Krynoliny. Jedne z nas przychodziły już w pełnych kostiumach, by zatrzymać się na herbatę i iść zwiedzać Warszawę, inne zostawały, by Olga mogła ułożyć ich balowe koafiury, a ja - zająć się w tym czasie makijażem. Towarzyszyła nam muzyka i ciągłe przeplatające się nawzajem rozmowy, nieznośne dla męskich uszu. Ale co zrobić - gdybyśmy żyły w 1830 roku, pewnie tak samo siedziałybyśmy razem nad herbatą w pokoju i z takim samym zaangażowaniem rozmawiały o szykującym się powstaniu, w którym braliby udział nasi mężowie i ukochani. A bal? Okazałby się chyba najlepszą metodą odwrócenia uwagi wroga.

Przed 18:00 wszystkie byłyśmy już gotowe. Ubrane, zasznurowane, uczesane i pomalowane. I właśnie wtedy długotrwały brak snu i ekscytacja towarzysząca mi przez ostatnie dwa dni dały o sobie znać. Poczułam się tak zmęczona, że gdyby nie kolejna tego dnia kawa, opadłabym na fotel i zasnęła.

Tymczasem trzeba było się jakoś dostać na bal. Po tym, jak nasza stacja metra okazała się zamknięta i włóczyłyśmy się w centrum miasta, szukając innej możliwości transportu, nagle dostrzegłyśmy dwie postacie w obszernych płaszczach i sukniach. Zawołały nas i już po chwili okazało się, że to Eleonora Amalia i Daisy - również zmierzające na bal. Wkrótce nasz grupka i przekroczyła próg budynku dawnego Arsenału przy ul. Długiej 52. Miałyśmy chwilkę czasu na powitania ze znajomymi i widzianymi pierwszy raz (ale znanymi z blogów) osobami i zaraz zaczął się bal.

Chwilę przed otwierającym go, tradycyjnym już polonezem rozdano balowe karneciki, które były wierną kopią oryginalnego karnetu balowego z lat 30. XIX wieku. Ochoczo przystąpiłyśmy do zapełniania kolejnych tańców imionami tancerzy, gdy wtem zauważyłam grupkę młodych gentlemanów podpierającą ścianę. Zaraz przystąpiłyśmy do ataku i chwilę później nie było już ani jednego tańca wolnego w karnecie. Po polonezie czekały jeszcze inne tańce. W walcu udało mi się trafić na partnera, który bardzo dobrze prowadził i wirować z nim płynnie po sali. Żałowałam, że ten taniec skończył się tak szybko, ale zaraz, po krótkiej przerwie na (kolejną tego dnia) kawę i coś do zjedzenia czekały mnie dwie szalone polki, w których skakałam ile się dało i wytańczyłam doszczętnie resztkę sił. 

Między tańcami snułam się po balowej sali i przysłuchiwałam rozmowom innych, zbyt zmęczona, by dotrzymywać kroku reszcie. Żałuję, że nie udało mi się dłużej porozmawiać z Raganą w eterycznej, zwiewnej sukni, z którą widziałam się już na pikniku w sierpniu, ani skomplementować stroju, który Korsena uszyła dla swojego gentlemana. Szkoda, że nie nawiązałam znajomości z członkami zespołu Fontana dei pazzi, o którym dawno temu czytałam i który (jak się okazało) również był na tym balu.

Właściwie, nie wiem, co się ze mną wtedy działo. Może to zmęczenie, a może listopadowa aura sprawiła, że snułam się po salach w swojej sukni w żałobnych kolorach i wyglądałam jak wyjęta z późniejszej dekady, w żałobie po ukochanym, którego zabrało powstanie. 

W tym czasie mogłam jednak dokładnie przyjrzeć się wszystkim sukniom na balu i wytypować te, które moim zdaniem były najpiękniejsze. Zachwycił mnie listeczkowy haft na sukni Kajani i to, jak cudownie korespondował z jej wysoką fryzurą. W sukni Eleonory jak zwykle podobały mi się doskonałe dopasowanie i wyliczenie proporcji sylwetki, które sprawiły, że masywne rękawy charakterystyczne dla lat 1830s -tych nie odjęły jej naturalnej smukłości. Spodobały mi się też suknia Marylou o idealnej sylwetce dla lat 30. (sama sznurowałam na niej ten gorset i suknię :) ) oraz błękitna kreacja Olgi o pięknie udrapowanym staniku i to, jak właścicielka podkreśliła jej kolor, dobierając perłową biżuterię.

Gdy czas zabawy dobiegł końca, trzeba było zbierać się do domu. Tym razem metro nie zawiodło i kilka chwil później przedostałyśmy się do centrum. W mroźną noc zdążyłyśmy zgłodnieć, toteż wstąpiłyśmy na szybko po zapiekanki (tak, w pełnych balowych strojach) i już wychodząc z łupami usłyszałyśmy, jak ktoś krzyknął za nami, że chyba wracamy z Balu Królestwa. Później okazało się, że była to czytelniczka Buduaru, która spieszyła się na nocny autobus i którą teraz serdecznie pozdrawiam :)

Po powrocie do domu bal jeszcze się nie skończył. Wnętrze pokoju zarzucone dodatkami do fryzur, akcesoriami, elementami garderoby, papilotami i różnymi częściami garderoby wyglądało jak plac boju po powstaniu. Na pogaduszkach w tym bałaganie spędziłyśmy czas do 3 nad ranem, a już kilka godzin później, dla orzeźwienia spacerowałyśmy w historycznych strojach po Łazienkach Królewskich. Spacer w mrozie po nocy spędzonej na tańcach to jest właśnie to, co potrafi obudzić lepiej, niż kawa. Nawet nie wiem, kiedy nastało popołudnie i trzeba było pakować się i zbierać na pociąg. Warszawa pożegnała nas mroźną mgłą i migotaniem pierwszych świątecznych ozdób, oraz obietnicą kolejnych bali i spotkań w przyszłym roku.