Opus: posth / wieczorowa suknia żałobna z lat 40. XIX wieku

Czas był ranny,

Ogród srebrnemi perły uiskrzony

Każdy kwiat, każde drzewko w perłach było 

Coś w mgłach śpiewało smętnie — i myśliło.

Powietrzna jakaś myśl i śpiew, podobny

Do requiem… bowiem przez duchy śpiewany;

 ♪ ♫ ♪

Patrz, bieży panna Aniela ogrodem,

A każdy z głosów ją aż w serce trąca, 
Choć gorset, stanik złoty ma pod spodem,

Gorset ze złotej lamy, w pół miesiąca
Pod samą szyją cięty; rannym chłodem
Mrozi ją nieco wiatr, ale jej nie czuć
Zimna, bo pełna pamiątek i przeczuć.

"Tóż Beniowski mój powrócił z Wschodu
Właśnie jak veto żywe, lecz obdarte
I biedne; doznał pierwszego zawodu
Przewrócił tego świata pierwszą kartę
I przyszedł jako nędzarz do ogrodu
Pokazać serce, które więcej warte"

Mroczny, wstydliwy, z pochyloną głową,

Po przywitaniach pierwszych rzekł: 

,,Hrabianko!

Przyszedłem wrócić tobie twoje słowo,

Oddać pierścionek; żadną odtąd wzmianką

Nie będę trudził twych myśli - grobową

Ziemią zasypię oczy...

,,Co? rzekła, potoś przybył i mnie z domu

Kazał dziś witać siebie pokryjomu,

Abym słyszała, ja, która tak wiszę

W powietrzu, jako ta smętna kaskada,

Abym słyszała to, co teraz słyszę,

Że skała, z której ja lecę - upada?

Cóż ja kochałam, kochając człowieka?

W cóż ja wierzyłam, wierząc w serce? Stoję

Jak nad przepaścią jaką - sama jedna

I opuszczona wiecznie - o ja biedna!"

,,Daruj, rzekł, dawne z twym sercem braterstwo,

Dawne twe łaski - a teraz los twardy

I moje, patrzaj, żebrackie żołnierstwo

I różne życia mojego azardy,

Szczęście wczorajsze i ta, co mię pędza

Po czarnym świecie, ta dzisiejsza nędza"
 

 

,,Gdy patrzę w oczy twoje, widzę jasno,

Że ty naprawdę żegnasz... Wieki miną,

Te gwiazdy, które dziś świecą, zagasną,

A nie odmieni się sercom, co giną,

Nic a nic! Lecz ty nie przez duszę własną

Tak postępujesz ze mną, z tą jedyną"

,,Gdy porównane w twojej myśli staną,

Może wycisną łzę, o moja pani!

Bądź mi na wieki teraz pożegnaną,

A nie idź za mną, bo ja do otchłani

Idę."

I nie dziw, bo świat ich już był opalem
I tęczą, i gwiazd pełną i promieni,
Za którą złota stała Jeruzalem
Drzew szmaragdowych pełna i kamieni,
Z których jeden jest męczeńskim koralem
I ciągle od krwi polskiej się czerwieni;
A bramy, co się przed polskiemi berły
Odemkną, z łzy są jednej, z jednej perły.

_________________________________________________

Tekst: Juliusz Słowacki, Beniowski, fragmenty pieśni XIII i XIV (ok. 1840 r.)
Muzyka: Fryderyk Chopin, Preludium h-moll op. 28 nr 6 (1836-1839 r.)
Kostium: suknia wieczorowa z lat 1840. - Buduar Porcelany

Koafiura, makijaż: Buduar Porcelany

Zdjęcia: Alicja (alicjaszyje.blog.pl), Marylou (thehouseofoldfashion.blogspot.com) 
Lokalizacja: Łazienki Królewskie, Warszawa