Wszystkie radości i smutki Amelii Osborne / Cz. 2. Pani Amelia

Suknia balowa z lat 1810. / 1810s ballgown

♪ ♫ ♪

„Wszyscy oficerowie (…) gromadzili się wokół urodziwej [Amelii] i umizgali się do niej z iście żołnierską galanterią. Amelia odnosiła triumf po triumfie, dzięki czemu humor jej dopisywał i oczy połyskiwały żywo.”

„Amelia zdawała sobie sprawę, że [George] wodzi za nią rozkochanym wzrokiem, i była mu szczerze wdzięczna za dowód takiej łaskawości.

- Będę życzliwa i miła dla wszystkich jego przyjaciół – postanawiała w duchu – Będę ich kochać jak jego. Będę zawsze uśmiechnięta i pogodna.”

"-Poprosimy o trochę muzyki, panno Sed... Amelio - odezwał się wreszcie Osborne, który poczuł nagłe i niekłamane pragnienie, aby porwać wspomnianą młodą damę w ramiona i w obecności całego towarzystwa obsypać ją pocałunkami. Amelia spojrzała nań wymownie. Po chwili przeszli w stronę fortepianu stojącego w drugim salonie, co zazwyczaj bywa udziałem fortepianów. Pokój ów był słabo oświetlony, a zatem Amelia gestem bardzo naturalnym wsunęła dłoń w rękę towarzysza"

„Panna Amelia wyczerpała zapewne szczupły zasób pieśni lub też sądziła, ze w drugim salonie przebywała wystarczająco długo, gdyż uważała za stosowne poprosić przyjaciółkę, aby ona coś z kolei zaśpiewała” 

„Osborne napomknął mimochodem, iż chętnie pozostałby w ciemnym salonie, lecz panna Sedley roześmiała się, mówiąc, że nie dotrzyma mu kompanii”

„George odszedł z bukietem, kiedy jednak wręczał go właścicielce, między kwiatami czaiła się kartka zwinięta na kształt węża. (…) [Amelia] wyciągnęła dłoń i przyjęła bukiet.”

  

„George rozstał się z nią na początku balu, ale odnalazł wnet drogę powrotną, gdy Rebecca znalazła się u boku najlepszej przyjaciółki.(…)

- Przypomniał pan sobie, że obiecałam panu kontredansa, i dlatego pan tu przyszedł, prawda?”

 „Amelię przygnębiała błyskotliwość, temperament i salonowa paplanina wytwornej rywalki.”

„Nie wiedziała dokładnie, ile razy George tańczył z Rebeccą; dwa, czy trzy.”

„Nie dręczyła go zazdrością, lecz po prostu stawała się coraz bardziej nieszczęśliwa i cierpiała w skrytości”

„Amelia wysiadając z ekwipażu podała drobną rączkę kapitanowi i żartobliwie skarciła go za to, że przez cały wieczór nie raczył zwrócić na nią uwagi.”

„Wchodząc na schody, posępnie spoglądała na przyjaciółkę, a na piętrze pocałowała ją i bez słowa udała się na spoczynek.”

Tekst: William Thackeray, Targowisko próżnosci (fragmenty), 1847 r.
Muzyka: Ludwig van Beethoven, Sonata fortepianowa nr 8 c-moll op. 13, II Adagio cantabile, 1799 r.

Strój: sukienka dzienna ze stanikiem wieczorowym z lat 1810. (Buduar Porcelany); diadem i broszka z lat 1810. (Magda)

Koafiura, makijaż: Buduar Porcelany
Lokalizacja: Łazienki Królewskie, Warszawa