"Chmurne w polu niebo i cierpkie jagody" / strój jeździecki z lat 1840.

"Bujno rośnie, odludnie kwiat stepowy ginie;

I wzrok daleko, próżno błądzi po równinie;

A w niezbędnej zgryzocie jeśli chcesz osłody,

Chmurne na polu niebo i cierpkie jagody.

Idź raczej w piękne mirtów i cyprysów kraje;

Co dzień w weselnej szacie u nich słońce wstaje,

U nich w czystym powietrzu jaśniejsze wejrzenie

I głosy rozpieszczone, i rozkoszne tchnienie.

♪ ♫ ♪

Tam, jeśli dawnych rzeczy myśl w tobie głęboko,

Może, w ten śliczny błękit wpatrzywszy twe oko.

Słodycz w rozpaczy znajdziesz i lubość w żałobie,

Jak uśmiech ust kochanych w śmiertelnej chorobie;

Ale na pola nie chodź, gdy serce zbolało;

Na równinie mogiły — więcej nie zostało —

Resztę wiatr ukraiński rozdmuchał do znaku —

To siedź w domu i słuchaj dumek o kozaku.”

"Ej! Ty na szybkim koniu gdzie pędzisz, kozacze?.

Czy zaoczył zająca, co na stepie skacze?

Czy rozigrawszy myśli, chcesz użyć swobody

I z wiatrem ukraińskim puścić się w zawody?

Gdy koń, co jak ty, dziki, lecz posłuszny, żyje,

Porze szumiący wicher wyciągnąwszy szyję.

Umykaj, Czarnomorcu, z swą mażą skrzypiącą,

Bo ci synowie stepu twoją sól roztrącą.

A ty, czarna ptaszyno, co każdego witasz

I krążysz, i zaglądasz, i o coś się pytasz,

Spiesz się swą tajemnicę odkryć kozakowi —

Nim skończysz twoje koło, oni ujść gotowi."

 

"Pędzą — a wśrzód promieni zniżonego słońca,
Podobni do jakiego od Niebianów gońca —
I długo, i daleko, słychać kopyt brzmienie:
Bo na obszernych polach rozległe milczenie;
Ani wesołej szlachty, ni rycerstwa głosy,
Tylko wiatr szumi smutnie uginając kłosy;
Tylko z mogił westchnienia i tych jęk spod trawy,
(Co śpią na zwiędłych wieńcach swojej starej sławy.
Dzika muzyka — dziksze jeszcze do niej słowa,
Które Duch dawnej Polski potomności chowa —
A gdy cały ich zaszczyt krzaczek polnej róży,
Ah! Czyjeż serce, czyje, w żalu się nie nuży?"

"I ciche, puste pola — znikli już rycerze,

A jak by sercu brakli, żal za nimi bierze.

Włóczy się wzrok w przestrzeni, lecz gdzie tylko zajdzie,

Ni ruchu nie napotka, ni spocząć nie znajdzie.

Na rozciągnięte niwy słońce z kosa świeci —

Czasem kracząc i wrona, i cień jej przeleci,

Czasem w bliskich burianach świerszcz polny zacwierka,

I głucho — tylko jakaś w powietrzu rozterka."

"Nie porwał się do korda — już spał — spał na wieki.

I cicho — gdzie trzy mogił w posępnej drużynie;

I pusto — smutno — tęskno w bujnej Ukrainie."

Tekst: Maria, Antoni Malczewski, 1825 r.
Muzyka: Dario Marianelli
Strój: amazonka z lat 1840. - Buduar Porcelany

Uczesanie, makijaż: Buduar Porcelany

Zdjęcia: Kris Renoir (nobleman.pl)

Wspólpraca: Eleonora Amalia (domowakostiumologia.blogspot.com), Palina Karnei (facebook.com/CorsetryRomance)

Lokalizacja: Stajnia Sarmacja, Pisary k. Krakowa (stajnia-sarmacja.pl)