Teatralnie "O rozkoszy"

Wyobraźcie sobie wietrzny, zimny, deszczowy dzień, opustoszałe ulice, zabłocone ścieżki, a na nich małą postać z walizą, wypchaną torebką zwieszającą się u ramienia i powyginanym od wichury parasolem, która właśnie próbuje dogonić uciekającą karetkę pocztową autobus.

Scena prawie jak z Jane Eyre (1:00), prawda? Z tą tylko różnicą, że Jane nie spieszyła się do teatru i nie przeklinała po drodze jakości usług KZK GOP...

źródło

Gdy wreszcie dotarłam do Krakowa, było już ciemno. Pozbyłam się zniszczonego parasola i w zacinającym deszczu pobiegłam w stronę Starego Miasta. Zanim deszcz zamienił się w grad, znalazłam się pod budynkiem Teatru im. Juliusza Słowackiego i wmieszałam w tłum czekających gości. Gdy tylko otworzono drzwi, zebrani (za okazaniem biletów) zaczęli garnąć się do środka. "Przepraszam, ale nie mam biletu, czy mimo to wpuści mnie pan?" Mój bilet miała Eleonora, ale na szczęście (niezwykle mili!) panowie obsługujący teatr mieli dobre serce i wpuścili kopciuszka do lśniącego wnętrza pełnego dżentelmenów i dam w wymuskanych toaletach. 

Był już najwyższy czas, by się przebrać - zamienić połatane spodnie i zabłocone buciory na sukienkę* i pantofelki. Niestety, z mojego upięcia zostało smutne, opuszczone ptasie gniazdo, a makijaż rozpuścił się w deszczu, dlatego wolałam nawet nie zaglądać do lustra, zapomnieć o tym, co przez chwilę pokazało i skupić się na wystawianej sztuce. Zanim rozejrzałam się dokładnie, podeszła do mnie Loana w regencyjnej sukni, a zaraz za nią zjawiły się pozostałe dziewczyny: Eleonora Amalia, Daisy, Fobmróweczka, Ms. Nelly z siostrą Agatą, Koafiurzystka, Edzia, Kasi3nka i Maqda.

To było moje miejsce w loży :)

Drobnymi, szybkimi kroczkami rozbiegłyśmy się do lóż, z których każda mieściła po trzy osoby. Tam, oprawione ich zdobne ramy, siedząc na obitych czerwonym aksamitem krzesłach i trzepocząc wachlarzami, czekałyśmy na rozpoczęcie sztuki. Zanim nawet zdążyłyśmy pogrążyć się w rozmowach i przyjrzeć swoim strojom, zabrzmiał ostatni gong, światło kryształowego pająka, zwieszającego się z sufitu zmatowiało, a na scenę wyszli aktorzy.

Akcja sztuki, na którą się zdecydowałyśmy miała miejsce w XVIII wieku, a treść jej była o niczym innym, jak O rozkoszy. Francuski filozof i encyklopedysta, Denis Diderot wybierał się w podróż do tajemniczego, rządzonego przez kobietę kraju - Rosji. Świat mężczyzn, poukładany, rozsądny i logiczny, w pełni zaplanowany, stawiający rozum na pierwszym miejscu został skontrastowany ze światem damskim - pełnym sprzeczności, emocji, despotyzmu, ale i pragnienia intelektualnej i moralnej swobody. Co mogło z tego wyniknąć?

Zdjęcie z Agatą w najpiękniejszej sukni wieczoru *_* Podczas szycia, Ms. Nelly zadbała o każdy, najmniejszy szczegół!

Zabawa czasem i miejscem akcji, konstruowanie fabuły na zasadzie krótkich, mieszających się sekwencji i (jak w Rękopisie znalezionym w Saragossie) niemal szkatułkowej kompozycji opowieści bohaterów oraz frywolne poczucie humoru sprawiły, że spektakl bardzo osiemnastowieczny!

Dobre wrażenie podtrzymywały rzetelnie wykonane stroje i dopracowane fryzury aktorów, w których jedyne "niehistoryczności" wynikały z ich teatralnej funkcji - wysłanniczka carycy Katarzyny wymachiwała co prawda iskrzącą reticule, ale tylko po to, by za chwilę wyciągnąć z niej pakt i swym urokiem zmusić Diderota do podpisania go. Tego typu drobiazgi były do wybaczenia, zaś masywna, złota, prawie automatyczna rogówka carycy, z którą bezsilnie zmagał się filozof była wyjątkowo uroczym akcentem w sztuce!

Na uwagę zasługuje również ascetyczna scenografia. Lustrzane drzwi, w których odbijali się aktorzy były jak hedonistyczny ikonostas, za którym raz po raz znikali kapłani rozkoszy i zbrodni, by po chwili znów pojawić się na scenie. Kulminacyjnym punktem sztuki był pokaz fajerwerków uzyskany za pomocą stroboskopu. Nie wiem, czy to mała inspiracja najnowszą Anną Kareniną, czy raczej moje uwielbienie i przez to dostrzeganie wszędzie filmów Wrighta :D W każdym razie, dziewiętnastowieczni byliby zachwyceni użytą w sztuce nowinką techniczną i dyskutowaliby o niej pewnie jeszcze długo po spektaklu!

My - po drugiej stronie historycznego, teatralnego lustra ;)

Zarówno przerwa, jak i czas po sztuce okazały się dla nas zdecydowanie za krótkie! Żaden gentleman, wysłany z loży po cukierki i kwiaty nie zdążył ich nam przynieść :D , a i my nie nagadałyśmy się wystarczająco, dlatego, choć wnętrze teatru było zachwycające (jak Titanic - z resztą to prawie tak sama epoka ;) ) i mogłybyśmy tam spędzić pewnie całą noc, postanowiłyśmy udać się do klubu (no bez przesady! :D ) do kawiarni. Wkrótce też zaczęły gasnąć teatralne światła i miejsce, które jeszcze nie tak dawno temu wprost tętniło życiem, teraz pogrążało się w sennej ciemności.

Zamieniłyśmy więc teatr na legendarną Jamę Michalika i tam, sącząc absynt herbatę dokończyłyśmy rozmawiać  - na krzyż, każda z kilkoma na raz jednocześnie! - na nasze ulubione tematy: o obejrzanej przed chwilą sztuce, filmach, książkach... Doszłyśmy do tego, dlaczego Kmicic nie był przystojny, czym inspirowała się Jacqueline Durran podczas tworzenia kostiumów do Anny Kareniny, obejrzałyśmy dokładniej nasze stroje (cudowne, oryginalne okulary Koafiurzystki z lat 1890.! Szkoda, że żadna z nas nie miała lorgnonu...) i trzeba było się zbierać.

Fobmróweczka w iskrzących latach 20., Maqda i Ms. Nelly w sukniach z 1910., Kasi3nka w złotej turniurze, Agata i ręce Loany :)

Na kilkanaście godzin pokój Eleonory znów zamienił się w buduar pozarzucany różnymi elementami dawnej damskiej garderoby, a atmosfera wypełniła się typowo panieńskim świergotem. Nazajutrz, po śniadaniu i herbacie z porcelanowego serwisu nastał czas pożegnań i powrotów do normalnego życia, które z chęcią i bez żalu zamieniałbym na to dawne :)

___________________________

* Miałam na sobie tę samą stylizację, co na Balu Arsenału, bo ostatni miesiąc był tak wypełniony obowiązkami (i chorowaniem), że nie miałam czasu nawet pomyśleć nad czymkolwiek innym. Może teraz będę miała trochę więcej czasu, aby zająć się kostiumingiem jak należy i zrealizuję jeden z dwóch większych projektów, które planuję już od jakiegoś czasu ;)