Obiad u państwa Bennet

A dlaczego nie u pana Darcy? Bo u niego curry, które będziemy dzisiaj gotować stanowiłoby chyba tylko jedną z wielu potraw podawanych na obiad do wyboru... Bennetowie nie byli aż tak bogaci i myślę, że gdybyśmy były bohaterkami powieści Jane Austen*, jadłybyśmy na obiad właśnie to indyjskie curry ;)

Wiem, że w Indiach nie je się pałeczkami, ale tak bardzo pasowały mi do zdjęcia, że musiałam je dać ^^

Przepis pochodzi z książki, z której korzystałam w poprzednich kuchennych postach - Książka kucharska Jane Austen.

Zarzekałam się, że zrobię coś poważniejszego, żeby nie było, że w XIX wieku żywili się tylko ciastkami :P I tak wybrałam przepis, który nie wymaga jakichś specjalnych produktów, a dodatkowo jest łatwy i przyjemny :) 

<-- Oto i on

Po kliknięciu w obrazek, przepis powinien się powiększyć :)

Oryginalne curry pochodzi oczywiście z Indii, ale w dziewiętnastowiecznej Anglii również je jadano. Przepisy i zainteresowanie orientalnym smakiem przywozili ze sobą Anglicy wracający z kolonii w Indiach. I tak egzotyczne jedzenie i inne rzeczy (np. kaszmirowe szale) zostały zaadaptowane do europejskich warunków i po prostu stały się modne.

 Zobaczmy, z czego składał się taki orientalny, dziewiętnastowieczny obiad:

W oryginale przepisu jest mowa o całych kurczętach, pokrojonych, natomiast w adaptacji przygotowanej przez autorki książki - tylko o udkach, w dodatku nierozdrobnionych... Ja wolę chude mięso, więc postanowiłam użyć piersi z kurczaka i, zgodnie z oryginałem pokroić je tak, jak na potrawkę :) Resztę przygotowałam bez zmian.

Wykonanie:

Zrobiłam wszystko tak, jak chce przepis - ugotowałam kurczaka, rozpuściłam masło i podsmażyłam na nim cebulę z czosnkiem. Na to wyłożyłam mięso i całość posypałam curry (użyłam sklepowej mieszanki, nie robiłam własnej z przepisu zamieszczonego w książce). Całość zamieszałam, trochę podsmażyłam i dolałam wodę z kurczaka. Mięso dusiło się kilka minut pod przykryciem i sos zgęstniał :) Na koniec doprawiłam go sokiem z połówki cytryny i (dla złagodzenia smaku cebuli i przypraw) dwiema łyżeczkami cukru.
Gotowe curry wyłożyłam na ugotowany wcześniej brązowy ryż i zabrałam się za robienie zdjęć na bloga, podczas gdy inni jedli ;>

Oczywiście nie powiedziałam im, że to przepis dziewiętnastowieczny - zaraz zaczęliby powątpiewać w jadalność tego dania - a tak, nic nie wiedzieli i miałam pewność, że przynajmniej spróbują...

Czy curry smakowało?

Tak! Mój wybredny braciszek nie tylko zjadł całą porcję, ale też powiedział, że było dobre (a nie, jak to ma w zwyczaju: "może byyyć"). Z resztą miły zapach unoszący się w domu przyciągnął do kuchni resztę domowników - i im również smakowało :) Na końcu spróbowałam sama - i faktycznie, było bardzo dobre. Kawałki mięsa kruche, sos gęsty i aromatyczny...

Przepis od razu znalazł się w moim zeszycie, w którym trzymam inne (niekoniecznie historyczne) instrukcje kuchenne i będę z niego korzystać :)

Jedynym minusem jest tylko wielkość dania - jeśli chcemy, żeby wystarczyło dla większej liczby osób (lub dla osób, które wolą większe porcje), lepiej podwoić ilość składników.

Zarzekałam się, że ugotuję coś poważniejszego z tej książki - i udało się! :) Wam również polecam ten szybki (tylko 40 minut) przepis.

Pozdrowienia!

____________________________________________

* Post o finansach i o tym, kim byłybyśmy w XIX wieku kiedyś napiszę - sama jestem tego ciekawa :)