Anna Karenina - wrażenia

Tak, byłam w kinie :3

źródło

Z resztą trudno chyba nie zauważyć setek (moim zdaniem brzydkich -_- już ten powyższy jest ładniejszy...) plakatów porozwieszanych na chyba wszystkich przystankach, na których marnuję codziennie mnóstwo czasu - i tak chęć zobaczenia tego filmu z raczej małej (latem, gdy jeszcze nie było o nim głośno) wzrosła do "muszę", tym bardziej, jak pożyczyłam książkę (jestem w trakcie).

Gdy w końcu zasiadłam w kinie, światła przygasły i wyświetlił się obraz, moją pierwszą myślą było: jesteśmy w operze?

Na to wygląda - niby film kostiumowy, a zupełnie brak w nim wspaniałych, historycznych plenerów i bogatych wnętrz (ortodoksyjni fani gatunku już się tym bulwersują :P ), za to prawie cała akcja dzieje się w teatrze - na scenie, na widowni i poza sceną, wśród porzuconych rekwizytów, niepotrzebnych sprzętów i lin do zmiany dekoracji, której jesteśmy świadkami. Możemy obserwować, jak jedna scena płynnie przekształca się w drugą, jak teatr staje się nagle planem filmowym, a papierowe tło - rzeczywistymi wnętrzami. Te przemiany są niezwykle dynamiczne, ale też zdyscyplinowane - aktorzy poruszają się tak, jakby tańczyli w rytm filmowej muzyki, a niekiedy zastygają w bezruchu jak woskowe figury wokół żywego bohatera.

Na początku było to bardzo denerwujące i przeszkadzało. Potem pomyślałam, że może ekipa filmowa nie dostała wiz do Rosji i po prostu musieli się jakoś ratować :D Ale nie! Okazało się, że część scen (pewnie wiejskich, bo one wymykają się tej teatralnej konwencji) była kręcona w Rosji na wyspie. To nie mogło mi dać spokoju - cały czas myślałam o tym, dlaczego zastosowano taką konwencję. Bo ukazanie życia wyższych sfer w dziewiętnastowiecznej Rosji jako teatru, w którym nic nie jest prawdziwe i każdy ma swoją rolę do zagrania byłoby zbyt banalne... I w końcu, zastanawiając się nad tym postem odkryłam możliwą przyczynę :)

Ta teatralna zabawa jest zupełnym zaprzeczeniem tego, czego spodziewamy się, idąc do kina na film kostiumowy i myślę, że dzięki temu również bohaterowie wymykają się konwencjom, nie dają zamknąć w "kostiumowych" schematach i możemy spojrzeć na nich świeższym okiem. Takie przeładowanie sztuczności paradoksalnie odsłania prawdę i moralne przesłanie dzieła Tołstoja (ale to piszę trochę niepewnie, bo książki jeszcze nie skończyłam - gdy przeczytam, dam znać, czy coś tu jest na rzeczy ;) ). Nuda to chyba ostatnie, co może zdarzyć się nam podczas seansu :)

Poznajecie skądś tę parę? ;>

Dużo dobrego zrobili też aktorzy - oczywiście wszyscy rozpływają się w zachwytach nad Judem Lawem w roli Aleksieja Karenina (mąż Anny), ale mnie w pamięci najbardziej utkwił Obłoński. Dopiero po jakimś czasie przypomniałam sobie, że gra go ten sam aktor, który wcielił się w pana Darcy! Byłam w szoku, jak to sobie uświadomiłam i przez jakiś czas próbowałam dopatrzyć się podobieństwa. To było niemożliwe i od tej pory Stiwa utkwił mi w pamięci jako najbardziej (dla mnie) zaskakująca rola. Ciekawa była też Ruth Wilson (Jane Eyre) w roli księżnej Twerskiej, ale mogłabym przysiąc, że tę omdlewająco-arystokratyczną manierę, z jaką mówiła już gdzieś słyszałam...

Dużo narzekano na Wrońskiego, a mnie on właśnie bardzo pasował. Gdy czytam książkę, wyobrażam go sobie bardzo podobnie (może trochę mniej siano-blond, ale jednak :D ), w przeciwieństwie do Lewina, który w ogóle mi nie pasował...

A co z główną bohaterką? Nie będę oryginalna, gdy napiszę, że wybór Keiry Knightley zupełnie mi się nie spodobał (do Anny książkowej nie jest wcale podobna...), ale w kinie okazała się całkiem dobrą Anną :)

A jednak ta rola siłą rzeczy narzuciła mi porównanie z inną, podobną - Georgianą Cavendish z filmu Księżna, która jest w niemal identycznej, jeśli nie gorszej (nie ma tak anielsko wyrozumiałego męża) sytuacji od pani Karenin i ostatecznie, w przeciwieństwie do Anny - wybiera dobro dzieci. 

Ta zmienność bohaterki wkurzała mnie najbardziej ;> Nawet Wroński miał do niej niespotykaną cierpliwość -_- Ale o tym może później, w poście poświęconym książce...

Ulubione sceny? Mnóstwo!

Podczas balu po prostu miałam dreszcze i trzęsłam się z zimna, a i teraz, gdy słyszę tę muzykę, czuję, że muszę zatańczyć! Emocje, jakimi kipi ta scena są po prostu niesamowite!

Fascynowały mnie też wszystkie sceny w wielkich i zmrożonych pociągach - ja w ogóle je uwielbiam, a w tym filmie (i książce też) dworzec i pociąg mają szczególne znaczenie (nie chcę spojlerować ^^ ).

Za to moment, w którym widzimy Obłońskiego w jego miejscu pracy wywołał u mnie radosny uśmiech, bo przypomniał mi moją własną podróż do Rosji (szkoda, że w maju, a nie - zimą *_* ), a dokładniej problem z wizami, które miały być tak wydrukowane, żeby margines był w określonej odległości od brzegu kartki (chodziło o milimetry). Nikt z nas w to tak do końca nie wierzył, wszyscy się śmiali, ale gdy organizatorka wyjazdu pojechała zobaczyć, jak tam nasze wizy, zastała konsula zakopanego w papierach i z linijką w ręku. Mierzył odległości :P Dlatego, gdy zobaczyłam Obłońskiego przemierzającego rzędy stemplujących urzędników, nie mogłam się powstrzymać od uśmiechu :D

Na koniec, bo widzę, że ten post znowu będzie miał kilometr (tak to jest, jak piszę zaraz po obejrzeniu filmu - słowotok :D ) - muzyka. Cudowna, bo jak inaczej miało by być, skoro stworzył ją mój ulubiony kompozytor filmowy - Dario Marianelli. Jak tylko dowiedziałam się, kto napisze soundtrack, wydałam okrzyk szczęścia, bo wiedziałam, że będzie doskonale. 

I jest - miejscami ironicznie, hałaśliwie, widowiskowo, kiedy indziej delikatnie i tajemniczo, a całość tchnie jakąś nieuchwytną nostalgią...

Film bardzo się podobał, gdybym miała czas, poszłabym do kina raz jeszcze. Jestem zachwycona i również Wam polecam się wybrać - pieniądze na bilet na pewno nie będą zmarnowane :)

9/10 ♥

(Wszystkie obrazki w poście - opróc pierwszego - pochodzą z serwisu fanpop. Gdy zdobędę film, pewnie zrobię własne)