O, biedna Ruth, dlaczego jesteś taka?

No cóż, nie będę ukrywać, że książki nawet nie doczytałam do końca... 

O ile Żony i córki czytało się na prawdę dobrze, tak Ruth była po prostu (napiszę to) nudna. Nie dość, że sama bohaterka zupełnie nieciekawa, to jeszcze sposób pisania...

Ruth jako postać jest nie do zniesienia pusta i nijaka. Taka ładna laleczka, co to za bardzo się nie buntuje, ani nawet za wiele nie mówi (przynajmniej do momentu, do którego doczytałam). W książkach, szczególnie tych dziewiętnastowiecznych lubię czytać o kobietach, których charaktery są wyraźne i na tyle silne, by przeciwstawić się przeciwnościom losu i żyć, mimo niesprzyjających okoliczności. Przy nich Ruth wypada blado i mdło. I nie ma tu nic do rzeczy jej młody wiek i naiwność. Molly Gibson z Żon i córek też była głupiutką nastolatką, ale jak dynamicznie rozwijał się jej charakter! Ile interesujących przeżyć mogłam wyczytać w poświęconej jej książce! Panna Hilton nie miała w tej kwestii do zaoferowania nic, zupełnie nic. To samo z resztą inni bohaterowie - identycznie papierowi i nieciekawi.

Oczywiście rozumiem, że historia Ruth Hilton miała pokazywać obłudę wiktoriańskiego społeczeństwa i bezduszność ówczesnych konwenansów, ale potraktowanie bohaterki, jako przykładu, a całej opowieści jako argumentów do potwierdzenia powyższej tezy zabiło tę powieść. Muszę tutaj napisać, że wyjątkowo nie znoszę utworów "z tezą", stąd moja niechęć do tej książki. 

W Annie Kareninie mogliśmy wyczytać to samo, albo... coś zupełnie odwrotnego (Anna i Wroński złamali prawo naturalne, społeczne i boże i zostali ukarani), a do tego garść refleksji z pogranicza historii ekonomii, myśli dotyczące roli kobiety w ówczesnym świecie i mnóstwo innych rzeczy. Powieść Tołstoja jest jak ciemne świecidło, w które można wpatrywać się godzinami i zastanawiać, skąd pochodzi jego blask. Ruth Elisabeth Gaskell natomiast jest równie fascynująca, jak klawiatura, na której piszę ten tekst. Przydatna, owszem, ale czy warta tego, by się jej przyglądać?

Oczywiście Panią Gaskell mocno usprawiedliwia tu fakt, że była kobietą, a więc i wykształcenie miała słabsze, a do tego o wiele mniej czasu na pisanie - w końcu musiała przede wszystkim zajmować się domem, dziećmi i dobroczynnością w parafii jej męża, dlatego nie skreślam jej jako pisarki. Żony i córki były na prawdę dobre :)

Wracając do powieści, nie znajdziemy w niej ani głębokiej analizy stanów ducha, ani malowniczych opisów przyrody (w Żonach... były lepsze), ani wartkiej, wciągającej akcji, ani fascynujących, rozwijających umysł spostrzeżeń autorki, dotyczących życia i świata. Ruth była dla mnie tak pusta, że odłożyłam ją w 1/3 i nie chciałam do niej wracać. Nawet w podróży wolałam czytać Wasze blogi w telefonie, niż tę powieść. Kara w bibliotece rosła, a książki zostało jeszcze dużo, więc zrobiłam test: otworzyłam ją kilkadziesiąt stron dalej, przeczytałam kilka zdań, i znowu, i znowu... Niestety, nie znalazłam tam nic, co mogłoby mnie  w niej zaciekawić, więc pożegnałam się z nią, możliwe, że na zawsze.

Na koniec dodam, że jedyne, co przemawia na plus tej książki to to, jak została wydana. Interesująca okładka i dbałość o szczegóły (te nożyczki w tyle okładki :) I nawet czcionka mi się podobała) bardzo dobrze świadczą o wydawnictwie. Z resztą, Gabrielle, której kiedyś pokazałam tę książkę stwierdziła to samo. No i powieść ładnie komponuje się z niezapominajkami :)

Czytaliście ją? Podobała się Wam?