Wiejski tydzień w zdjęciach

 ...czyli o tym, jak bez wielkich nakładów finansowych przenieść się w czasie w I połowę XIX wieku.

Nie wiem, czy pamiętacie, ale kiedyś tam, na początku blogowania, chyba po tym, jak uszyłam moją pierwszą sukienkę, postanowiłam, że na czas corocznego wyjazdu na wieś spróbuję urządzić sobie własną machinę czasu i żyć, jak na początku XIX wieku. Wyszło tak sobie :P bo po pierwsze: wieś nie oferuje rozrywek, którymi można by wypełnić cały miesiąc, a po drugie - nie było jeszcze Krynoliny, a więc ani żadnych spotkań kostiumowych, na które trzeba się obszywać, ani żadnych akcji, jak ta z listami. Dlatego wtedy moje "dziewiętnastowieczne życie" ograniczało się właściwie jedynie do czytania ówczesnych powieści i marzenia.

Tym razem jednak miało być zupełnie inaczej. Po raz pierwszy w życiu nie mam wakacji - tylko dwutygodniowy urlop i tyle rzeczy do zrobienia w tym czasie, że cudem udaje mi się domknąć każdy kolejny dzień w 24 godzinach. Dlatego tym chętniej wyrwałam się z miasta i zaszyłam na tydzień w małej kotlince za kilkoma pasmami gór - tam, gdzie czas płynie powoli, dni są słoneczne, a powietrze czyste i rześkie.

Zawsze, gdy jestem na wsi, włącza mi się filtr "Duma i Uprzedzenie", albo "Jane Eyre". Nie wiem, dlaczego, ale czasy Jane Austen i lata 40. XIX wieku mają dla mnie w sobie coś bliskiego naturze i wiejskiego. Może przez to, jaki świat jest ukazany w tych powieściach i w jakich miejscach żyją bohaterowie? Bo przecież w obu wspomnianych okresach istniały również zatłoczone bulwary, wystawne bale i tętniące życiem miasta...
Na ten tydzień pozwoliłam sobie zapomnieć o moim miejskim życiu i spróbować wieść to, które mogłabym mieć w pierwszej połowie XIX wieku. Przez ten czas w ogóle się nie malowałam (i nawet wrzuciłam tutaj zdjęcie! Ale nie bójcie się - jest robione pod światło, więc niewiele widać :P ), nosiłam tylko bawełnianą, wiązaną sukienkę i słomkowy kapelusz. Po trawie spacerowałam boso i całe dnie spędzałam na typowych zajęciach dziewiętnastowiecznych...

...czyli szyciu, robótkach ręcznych, spacerach, pisaniu listów i czytaniu. Każdy dzień zaczynałam wyprawą do wiejskiego warzywnika po śniadanie. Rozczochrana, w długiej koszuli nocnej z bufkami, spacerując po rosie, zrywałam zioła do przyprawienia jajecznicy lub porzeczki, które jadłam ze śmietankowym budyniem. Do tego zielona herbata z dodatkiem świeżej szałwii, mięty i płatków róży... Śniadanie jadłam na dworze, kołysząc się na miękkim hamaku i czytając książkę.

Jako, że chciałam żyć jak najbardziej "dziewiętnastowiecznie", stosowałam również ówczesne metody pielęgnacji. Po śniadaniu wyczesywałam włosy szczotką zwilżoną specjalnym płynem, myłam twarz w wodzie z dodatkiem toniku z 1854 roku, zrobiłam nawet dziewiętnastowieczną pastę do mycia zębów! :D (będą przepisy)

W ciągu dnia miałam czas na szycie ręczne - tutaj głównie nanosiłam poprawki w już gotowych ubraniach i uszyłam jeden półrękawek do nowej sukni. Drugi uszyję maszynowo i wrzucę zdjęcie na facebooka - ciekawe, czy poznacie, który jest który :D

Gdy miałam już dość szycia, wychodziłam na spacer lub przejażdżkę konną rowerową, bo koni w pobliżu na wsi już nie ma (pociągowe się nie liczą). Oddychałam świeżym, leśnym powietrzem, najadałam się malin, których mnóstwo było na krzaczkach (zjadałam codziennie ze dwie szklanki jak nic!) i czerpałam inspirację do nowych postów. Jednego, mglistego dnia, gdy góry były zatopione w chmurach uparłam się na podobną, wyjątkowo długą przejażdżkę i (okazało się, że gdy góry są w chmurach, pada w nich deszcz :O ) mijając kolejne zamglone ścieżki, poczułam się bardzo janeeyerowo. 

Jeszcze tego samego dnia, po powrocie, chwyciłam za pióro i napisałam odpowiedź na list, który czekał od kwietnia. To straszne i moja korespondentka pewnie już dawno pomyślała, że zrezygnowałam z akcji, ale czas od otrzymania listu minął mi właściwie nie wiem, kiedy! Przez te wszystkie dni nie miałam nawet chwilki, by zastanowić się nad tym, co chciałabym odpisać, a co dopiero nad złożeniem całości w przyzwoity list. Na wsi był idealny czas, by trochę pomarzyć i popisać.

I tak spędziłam ten tydzień, z powodzeniem przenosząc się w czasie. Eksperyment się udał i mogę Wam tylko polecić taki wehikuł czasu. Poza tym zebrałam materiał do mnóstwa nowych postów, które już wkrótce zaczną pojawiać się na blogu, także bądźcie czujni! :)