Wyrafinowane haute couture lat 60.

Lata 1860. dla cesarzowej Eugenii stanowiły kontynuację jej modowego dzieła z poprzedniej dekady. Sylwetka nabrała jednak lekkości, a dodatki i kroje stały się bardziej wysmakowane. Wszystko podkreślało splendor epoki II Cesarstwa, która, wraz z nadejściem wąskiej i spiętrzonej w tyle turniury, miała się wkrótce zakończyć...

Blisko dziesięć lat triumfu krynoliny - nieśmiało pojawiającej się (pod postacią sznurkowej halki) w latach 40. i dociążonej, masywnej konstrukcji w latach 50. sprawiło, że kobiety w końcu zapragnęły lekkości. Dzwonowaty kształt spódnicy zmienił się więc, tracąc na symetrii i zyskując na wysmakowaniu. Teraz krynoliny (za radą słynnego projektanta mody Wortha) nosiło się spłaszczone z przodu i wydłużone w tyle, z dodatkiem trenu. Spódnicę szyto z prawie trójkątnych klinów, co przy skróceniu stanu oraz dodatkowym zwężeniu jej obwodu na górze i licznych fałdach dodanych w tyle, nadawało sylwetce smukłości, mimo wciąż wielkich rozmiarów krynolin.

Czas największych, wręcz groteskowych rozmiarów spódnic (szczególnie w sukniach balowych) przypadł na pierwsze lata dekady, po czym od 1863 roku spódnica zaczęła się zwężać. Około roku 1867 krynolinę zastąpiła lżejsza półkrynolina (crinolette) - jej węższa i wyposażona w dodatkową obręcz, unoszącą suknię w tyle i na biodrach siostra.
W latach 1860. suknie zaczęto bogato zdobić kokardami i falbanami, akcentując ich tył. Berta przy sukniach balowych stała się ogromna, nierzadko sięgająca talii, zaś dekolt obniżył się, ukazując kształtne, marmurowe ramiona. Zainteresowano się również tym, jakie efekty może dać drapowanie połyskującego materiału sukni, choć na prawdziwe szaleństwo drapowania czas przyszedł dopiero w następnej dekadzie. W latach 1860. pozostano przy fartuszku / tunice, będącej wierzchnią warstwą zakładaną na spódnicę spodnią i marszczoną tak, by obie były widoczne.

Około roku 1865 cesarzowa Eugenia wprowadziła do mody trend, czerpiący z ubiorów noszonych w czasach jej poprzedniczki - Marii Antoniny. Nową modę cechowały krótsze spódnice dzienne, długie rękawy z koronkowymi mankietami, staniki sukni wyposażone w baskinkę lub szyte na wzór męskich kamizelek oraz żakiety zapinane na guziki, które dały początek różnym odmianom: noszonemu do dziś bolero, żuawce i żakietowi a la Garibaldi. Inny modny element tej dekady stanowiły orientalizujące elementy stroju, na które składały się kaszmirowe lub sukienne kamizelki, najczęściej granatowe bądź czerwone z naszytym zdobieniem ze złotego lub czarnego sznureczka oraz szamerunkiem.

Jednak prawdziwe bogactwo lat 1860. stanowiły dodatki.
W pierwszej połowie dekady fryzury noszono wyższe z długimi, angielskimi lokami i dobierano do nich okrągłe kapelusze. Natomiast od 1865 roku koafiury zaczęły maleć, by zrobić miejsce na nasunięty na czoło (a niekiedy nawet i na oczy) mały, obszyty wstążeczkami i przypominający bombonierkę toczek.

Na balach (oprócz dodatków wspomnianych we wcześniejszych postach --> 1, 2), chętnie posługiwano się zdobnymi karnecikami, których funkcję czasem przejmował również wachlarz. Ten ostatni zaś powrócił do łask i noszono go z wielkim upodobaniem. Wachlarze z resztą wpisywały się w najnowszy ówcześnie trend osiemnastowieczny. W wersji droższej wykonywano je z masy perłowej i ręcznie malowano lub nawet przerabiano oryginalne, osiemnastowieczne (nigdy nie jestem pewna, czy bardziej mi ich szkoda, czy też raczej fascynuje mnie historia takich przeróbek...). Natomiast tańsze wykonywano z drewna, wycinając na nim ażurowe wzory, pokrywając papierem z odbitą litografią wzorowaną na malarstwie rokokowym.

Po industrialnej i pełnej siły piątej dekadzie XIX wieku, lata 1860. okazały się jej bardziej wyrafinowaną i wyszukaną wersją. Lżejszą, wysmukloną, bardziej finezyjną, jednak bez efektu zbytniego przeładowania detalami. Wraz z końcem dziesięciolecia romantyczny czas krynolin stał się już historią, zwalniając pola nadchodzącej wąskiej, wyemancypowanej modzie lat późniejszych.


_______________
Źródło obrazków: pinterest