Buduar Porcelany

  Northampton, 14 września 1824 r.

Drogi panie Ravenshaw!

 Czekam właśnie w małej gospodzie aż zmienią konie w moim powozie i będę mogła ruszyć dalej, mam więc chwilkę, by opisać Panu, zgodnie z pana życzeniem minione kilka dni, które spędziłam wraz z Damskim Towarzystwem Literackim w Brightsand.

Jak pan zapewne pamięta, jeszcze przed południem w piątkowy, słoneczny dzień opuściłam pieszo Raven Hall, udając się w stronę Easingwood. Miał pan rację, nie powinnam tak stanowczo odmawiać proponowanego przez pana powozu, który mógłby zawieźć mnie na miejsce. Niestety, sama sobie zawiniłam i, dojechawszy w końcu do Northampton, bezskutecznie próbowałam znaleźć moją dorożkę do Brightsand. Każdy dorożkarz na pytanie, czy jedzie przez tę małą miejscowość tylko przecząco kiwał głową, godziny mijały i słońce zaczynało powoli chylić się ku zachodowi. Zmęczona całodzienną podróżą, usiadłam na podróżnym kufrze i z rezygnacją patrzyłam na ruchliwą drogę, powoli godząc się z myślą, że pewnie przyjdzie mi spędzić noc w obcym mieście, a następnego dnia wracać do Raven Hall i że ominie mnie przyjemność ponownego spotkania z Towarzystwem. Właśnie wtedy z okien nadjeżdżającego powozu ktoś wykrzyknął moje imię i pomachał do mnie chusteczką. Poznałam Lady Dianę Moulding wraz z towarzyszącym jej do Brightsand mężem i panną Claire Leith, którzy wkrótce zabrali mnie ze sobą, ratując tym samym od nadciągających kłopotów. Sama podróż upłynęła nam szybko i jeszcze przed zmierzchem zawitaliśmy w Brightsand.

Okazało się, że reszta pań również miała problemy z dojazdem i tylko część pisarek mogła wyjść nam na spotkanie. Ulokowałam się w jednym z małych, uroczych domków na piętrze, szybko przebrałam się z podróżnej sukni w popołudniową kreację oraz odświeżyłam włosy i twarz. Dni są jeszcze długie, więc mimo późnej pory udało nam się jeszcze rozejrzeć po okolicy, zanim zapadł zmrok. Po przywitaniu się ze wszystkimi nadszedł czas na kolację, przygotowaną przez niezastąpioną Lady Josceline Polley, która, jak pan wie potrafi doskonale prowadzić dom i zarządzać służbą! Jest dla nas wszystkich niedoścignionym wzorem w tej kwestii. Opiszę dokładnie wszystko, co znajdowało się na tym długim na pięć jardów stole każdego dnia, bo wiem, że pani Coxe nie dałaby mi spokoju, gdybym przemilczała tę kwestię. Pierwszego dnia poczęstowano nas więc kremową zupą cebulową z grzankami, dwoma rodzajami pieczeni na zimno, domowym pâté, takimiż serami, greckimi oliwkami i herbatą, a po kolacji zarządzono krótkie tańce. 
Ponieważ wszystkie byłyśmy zmęczone podróżą i ciekawe tego, co zmieniło się w życiu każdej z nas w ostatnim czasie, wszelkie inne zajęcia zostały odłożone na następny dzień. Co jakiś czas wychodziłam na zewnątrz, by pogłaskać tamtejsze psy, a właściwie - wyglądać przyjazdu panny Kennaway, z którą wymieniałam listy od zeszłej zimy i panny Clary Emily Kendall, której miałam przekazać pewną pożyczoną od jej znajomej broszkę, a której nie zdążyłam oddać na poprzednim spotkaniu. Niestety miss Janet nie przybyła, coś musiało ją zatrzymać w Farnwell Croft, a panna Clara  z pewnych względów musiała towarzyszyć w tych dniach rodzinie. Tymczasem nastała noc. Służba krzątała się jeszcze przy budynkach gospodarczych i zewnętrznej kuchni, wkrótce jednak pogaszono świece i każda z nas udała się na spoczynek.

Następnego dnia jednak, tuż po śniadaniu (które stanowiły gotowane kiełbaski, jajka na twardo, pasztet i sery domowej roboty, pieczeń na zimno, grzanki z konfiturą cytrynową i jabłkową z porzeczkami oraz herbatę z wodą z kwiatów pomarańczy), ułożeniu poskręcanych przez noc loków i przywdzianiu strojów spacerowych udałyśmy się małą grupką (reszta pań zajęła się w tym czasie robótkami) na spacer po okolicznych wzgórzach. Dobrze pan wie, jak bardzo lubię ruch, a spacer w tak przemiłym towarzystwie i miejscu okazał się prawdziwą przyjemnością. 

Wkrótce przysiadłyśmy na wzgórzu i zajęłyśmy się ozdabianiem naszych bonnetów oraz szkicowaniem romantycznego, górzystego krajobrazu roztaczającego się przed nami. Narysowałam panią Megan Gaskett na tle tutejszych, jesiennych już lasów, nagich, surowych skał i niewielkiej doliny rozciągającej się pod naszymi stopami. Niestety, w końcu deszcz zagnał nas z powrotem do domu, gdzie w saloniku mogłyśmy ogrzać się przy herbacie i kruchych ciastkach z brzoskwinią, jabłkami i cynamonem, piastować jednego z tutejszych kotów i kończyć nasze krajobrazy. Kolorowałam właśnie mój szkic akwarelą, gdy do salonu zapukał pewien jegomość, który wkrótce okazał się zaproszonym przez panią Josephine Murray portrecistą. Podczas gdy część z nas pozowała do portretów, reszta zajęła się tworzeniem misternych koronek i grami literackimi, w których również wzięłam udział. Powstało wiele zabawnych wierszy, które być może przy odrobinie szczęścia zostaną opublikowane w naszej lokalnej satyrycznej gazetce La Book de Visage, której nigdy nie szczędzi Pan tych drobnych, kąśliwych uwag.

Trochę zgłodniałyśmy czekając, aż słońce wychyli się zza gór i będzie można wykonać portrety w naturalnym otoczeniu, dlatego jeszcze przed 16 podano obiad. Znów zaczęło się krążenie między zewnętrzną kuchnią ze spiżarnią a naszym salonikiem, zbieranie niedokończonej robótki ze stołu, niekończące się rozmowy o planowanych daniach (podano kurze nóżki z rozmarynem i cytryną, zupę krem z jajkiem, ryż z szafranem, duszoną sałatę, omlet i pieczony kompot, a na deser dwa rodzaje pysznego tortu z łamanym karmelem, bitą śmietaną i owocami), wpadanie na siebie ze ściereczkami i naczyniami, których nie mogło zabraknąć. Po tak sutym obiedzie nareszcie wyjrzało słońce i mogłyśmy udać się na nasze ulubione wzgórze, by tam oddać się najlepszym rozrywkom. Rozegrałam trzy partie krokieta, z czego jedną zwycięską, grałam także w bule i Game of graces. Nie muszę chyba panu pisać, jak bardzo uwielbiam te gry! Dodatkowo zyskałam portret na huśtawce pędzla naszego portrecisty, który nareszcie miał odpowiednią chwilę do ukazania swoich umiejętności. 

Wieczorny chłód zagnał nas do domu, gdzie w saloniku czekał już przygotowany bal. W blasku świec na stole stały przeróżne ciastka (najzabawniejsze były kruche, cytrynowe ciasteczka panny Minervy Bowthorpe, która część z nich wzbogaciła piekącym chili. Nie zgadnie pan nawet, ile razy trafiłam na ich pikantną wersję!), wypieczony przez pannę Claire chleb z domowym twarożkiem i zielonym ogórkiem, pâté, francuskie ciasto z błękitnym serem, oraz dwa rodzaje pieczeni, które bardzo chętnie podjadałyśmy między tańcami z panną Clarissą Sharrington. Była też galaretka z herbaty, stygnąca w kuchni całe popołudnie i pilnie strzeżona przed łasymi spojrzeniami, a także pyszne wina z prywatnej piwniczki pani Megan Gaskett. Tańce udały się wybornie! Był mój ukochany "Tythe Pig", i to nawet dwa razy, a oprócz niego "Scotch Cap", "Haymaker's Jig"  i "Hole in the Wall". Żałuję tylko, że tego ostatniego nie mógł pan tańczyć ze mną do pary, ale w końcu nasze Towarzystwo jest damskie i jedynymi gentlemanami, którzy nas odwiedzili w tym czasie byli mężowie lady Polley i lady Moulding. 

Po tańcach, mimo lekkiego deszczu i jeszcze lżejszego odzienia, w samych koszulach (stroje balowe leżały już poskładane w kufrach), szalach i papilotach udałyśmy się do saloniku plotkować o najnowszej miniaturze i strojach wielebnego StBone (który swoimi kąśliwymi satyrami na łamach La Book de Visage i obecnością na jednym z publicznych bali zwrócił na siebie naszą uwagę) oraz kilku innych gentlemanach, o których Pan wie, a także naszych balowych toaletach i listach, które prawie cały rok wymieniałyśmy między sobą.

Tego samego wieczora wystawiłyśmy też sztukę J. H. Sotherby`ego w antycznym stylu pod tytułem  "Nieszczęsna Personida. Tragedia antyczna w jednym akcie", która okazała się wielce udaną mistyfikacją literacką Clarissy (doprawdy, James Macpherson powinien mieć się na baczności, bo jego pośmiertna sława może wkrótce zostać przyćmiona), a w której miałam przyjemność zagrać główną rolę. Publiczność poprosiła o bis, a my z panną Clarissą, Mary Sharrington i Minervą chichotałyśmy z udanej sztuki za kurtyną. Jeszcze więcej śmiechu przyniosły żywe obrazy, w których brylowały lady Moulding i lady Murray przedstawiające pieski oraz panna Mary w roli maski. Choć nie potrafiłyśmy rozstrzygnąć, który obraz udało się przedstawić najlepiej i którym z nas należą się laury zwycięstwa, i tak bawiłyśmy się przednio!

Położyłyśmy się spać grubo po pierwszej, a następnego dnia nawet nie przebrałyśmy się do śniadania, gdyż służba zaspała i nie zdążyła oczyścić naszych sukni na czas. I znów w powietrzu unosił się cudowny zapach herbaty z kwiatem pomarańczy, dzwoniły srebrne łyżeczki i chrupały grzanki z konfiturami. Po śniadaniu udałyśmy się ponownie na wzgórze, korzystając z pięknego, choć już jesiennego słońca. Zaorane pola były wilgotne od nocnego deszczu, a w czystym, górskim powietrzu unosił się zapach kwitnącej nawłoci. Jeden z kwiatów wpięłam we włosy i starałam się spojrzeć najdalej, jak potrafię bez mrużenia oczu. Ktoś zaczął czytać fragmenty Rozważnej i Romantycznej, a ja trzymałam w dłoni list od pana. Czy to, o czym pan pisze jest prawdą? Tak trudno mi uwierzyć, że w Londynie poddaje się w wątpliwość nasze pochodzenie i maniery! Przecież podróże w czasie są podobno niemożliwe i nie wydaje mi się, aby nawet za te wspomniane dwieście lat, w kolejnym tysiącleciu miały stać się rzeczywistością! Proszę nie wierzyć w te plotki i poczekać na mój powrót. Przy kamieniu milowym na wrzosowiskach powinnam być jutro przed zmrokiem.

Tymczasem kończę już pisać, bo dorożkarz właśnie załadował mój kufer na dach i zaczyna się niecierpliwić. Trzeba zapłacić za wino, plasterki pieczeni i ser oraz oddać list do wysłania. Mam nadzieję, że go nie uprzedzę!

Proszę pozdrowić panią Coxe i wszystkich domowników Raven Hall,

Wasza

Avis Martha Merill

 ________________________________________________
zdjęcia: Szymon Pomper, Alicja Byrska, Caeruleus Berolinensis, Domowa Kostiumologia, Buduar Porcelany