Nasz własny Mały Trianon

Piknik był w niedzielę, a ja nadal mam wrażenie, że on jeszcze trwa gdzieś, w równoległej czasoprzestrzeni, gdzie dzień zaczyna się słonecznie i późno, a jedynym zajęciem jest czytanie poezji, haftowanie i spacer ukwieconymi alejkami...

Piknik zaczął się dla mnie już w sobotę - pieczeniem osiemnastowiecznych babeczek, pakowaniem stroju (tym razem zamiast mnóstwa tobołów wzięłam wielką walizę na kółkach - pomysł cudowny, bo sprawdziła się idealnie) i produkcją kapelusza (będzie post), który skończyłam już w niedzielę - była 3 nad ranem, jak położyłam się spać w strachu, że nie obudzę się o szóstej lub będę przez cały dzień po prostu nieprzytomna. Rano, jak wstałam, okazało się, że nawinięte na papiloty włosy w ogóle nie wyschły (?!) i zamiast osiemnastowiecznych loków mam na głowie dziwaczne strąki. Nie było wyboru - w 10 minut pozwijałam je w pukle i upięłam najszybszy, mały puf świata, który w dodatku przetrwał cały piknik (a wieczorem, mimo upału włosy nadal były mokre. Wtf?! )

Na pierwszym obrazku moje perfumy, które okazały się mieć chłodzącą moc. Na czwartym - szkicownik panny Wrońskiej

Z pierwszymi dziewczynami - Maqdą, Caeruleus Berorinensis, panną Wrońską i Justyną ze Szkoły Tańca Jane Austen spotkałyśmy się już na dworcu w Katowicach. Nadjeżdżający pociąg wkrótce wypełniły: pudło na kapelusze, stroje, przyrządy do haftowania oraz osiemnastowiecznego makijażu i radosny świergot ich właścicielek. Do Pszczyny przyjechałyśmy we wspaniałych nastrojach, którym (wyjątkowo, biorąc pod uwagę nasze (nie)szczęście na poprzednich zlotach) towarzyszyła równie cudna pogoda. Było słonecznie i ciepło, ale nie za gorąco. Idealny dzień na piknik! Pod pszczyńskim pałacem dołączyłyśmy do Fobmróweczki, Ms. Nelly z jej siostrą Agatą i dwiema kuzynkami oraz Loany z córeczkami. Razem znalazłyśmy idealne miejsce na piknik - wysepkę na płynącej leniwie przez park rzece Pszczynce. Otoczone kwiatami, osłonięte wysokimi drzewami jak parasolką, wdziewałyśmy nasze stroje. Cała wysepka zapełniła się pierzastymi halkami, sprężystymi poduszeczkami, które koniecznie trzeba było pomacać, stożkowatymi gorsetami i wreszcie - sukienkami słodkimi jak ciastka z kremem. Rozłożyłyśmy mięciutkie koce, a na nich filiżanki (cudny zestaw przyniosła Nelly *_* ), porcelanowe talerzyki i słodkości. Spomiędzy kwitnących krzewów przyglądali nam się spacerowicze, a z drugiej strony - goście parku przepływający obok łódką.

Na pierwszym zdjęciu ciasteczko upieczone i ozdobione przez Maqdę, na ostatnim - wybór poezji angielskiej wydany przed stu laty, przyniesiony przez Caeruleus Berorinensis. Odnalazłyśmy tam i Keatsa, i Shelley`a, i Emily Bronte :)

Po szybkiej wizycie w sklepie po sprawunki, znalazłyśmy Eleonorę Amalię w błękitnej sukni, walczącą z torbą na nierównej kostce brukowej pszczyńskiego rynku. Dołączyła do nas. Byłyśmy już w komplecie, gdy odwiedziła nas Joanna Puchalik z mężem i dziećmi, wnosząc do naszej kryjówki (oprócz przepastnej torby z książkami) jeszcze więcej dobrego humoru i radości. Babeczki znikały jedna po drugiej, podczas gdy my rozmawiałyśmy o tym wszystkim, co jest nam bliskie - powieściach, kostiumach, filmach... Caeruleus Berorinensis haftowała kwiaty, Eleonora z panną Wrońską na zmianę czytały wersy dawnej poezji angielskiej, a Loana wykańczała chemise dla swoich córek, które co rusz zaglądały do jej pięknego kosza piknikowego. Z resztą Iza i Ada okazały się tak grzecznymi dziewczynkami, jakby ktoś wprost wyjął je z sentymentalnego obrazu Vigee-Lebrun. Żadna z nich nie żądała poświęcania sobie uwagi przez cały czas, żadna nie robiła fochów, ani nie rozpłakała się z jakiegoś sobie tylko wiadomego powodu. Za to dziewczynki chętnie grały z nami w Game of Graces i ciuciubabkę. W małych rączkach znikały czekoladowe ciastka, znalezione szyszki, wstążki podkradzione mamie, kwiatki i pachnące główki róż, by zaraz rozsypać się do białej sukience i zniknąć w przezroczystym, pozostałym po minionej jesieni listowiu i miękkich źdźbłach zielonej trawy.

Na drugim zdjęciu nasze żywe obrazy - odtworzyłyśmy trianonową scenę z filmowej Marii Antoniny, której fragment mam zresztą cały czas na bocznym pasku bloga :)

Część z nas spacerowała po parku, pozdrawiając przechodniów i śląc uśmiechy do migawek ich aparatów. Co jakiś czas trzeba było poprawić kapelusz, włożoną w dekolt różową różę (największy trend pikniku :D ), strzepnąć mikroskopijny pyłek z fałd sukni, schylić się do pantofelka... Spacerom towarzyszył sam Napoleon, uosabiany przez cień panny Wrońskiej, oraz duch księżnej Daisy, przywoływanej z imienia przez parkowych spacerowiczów. Dwie postacie z przeszłości i przyszłości, a my pomiędzy nimi, już nie zagubione, lecz odnalezione w czasie. 

Po powrocie do domu wprost rzuciłam się na moją playlistę z fanvidami z Marii Antoniny i ten okazał się niemal w identycznym nastroju, jak nasz piknik :)

Jak miło jest móc dzielić swoją pasję z ludźmi, którzy również się tym interesują! Wreszcie nie czułam się jak samotny wygnaniec z osiemnastowiecznej utopii w kraju kariery, konsumpcji, ciągłego stresu i braku czasu. Bawiąc się w odtwarzanie, w osiemnastowieczne żywe obrazy - migawki z osiemnastowiecznego życia w Petit Trianon, przywołałyśmy rokokowego ducha flirtu, beztroski, lekkości, zabawy... Ten Mały Trianon stworzyłyśmy same, a choć trwał ledwie kilka godzin i zniknął jak mgnienie, na pewno jeszcze nie raz powróci w słodkich jak babeczki wspomnieniach i pastelowych snach o przeszłości.