Kilka drobiazgów

Dawno, dawno temu, za górami, za lasami był na blogu podobny post :D 

A dzisiaj, zainspirowana wpisem Theodory Bear (i innych, którzy powielili ten pomysł --> chyba mamy nowy tag ;) ), stwierdziłam, że też taki zrobię, ale wybranie odpowiednich przedmiotów zajęło mi wieki. To bardzo trudne, by ograniczyć się do mniej niż 10 rzeczy, a większej ilości, niż ta nie chciałam.

Oto drobiazgi, które zdradzą Wam mój niejeden sekret :P

 1. Herbata w filiżance

Aktualnie zielona z płatkami róży i owocem opuncji. Bardzo słodka i aromatyczna :3 Od różnych herbat jestem już chyba uzależniona, nawet w pracy mam drewniane pudło z herbatami (ale w torebkach - w robocie nie ma co się bawić w rytuały), których w ciągu ośmiogodzinnej dniówki wypijam około pięciu z dużego kubka z kotkiem :D

Filiżanki uwielbiam i kiedyś chciałam nawet je kolekcjonować, ale nie mam miejsca na kolekcje... Ta na zdjęciu ma chyba tyle lat, co ja. Gdy byłam mała, mama podawała w niej koktajl truskawkowy :) Nie wiem, czy jestem hedonistką, ale uważam, że każdy obowiązek można sobie umilić dodatkową, małą przyjemnością, na przykład taką, jak ta.

2. Czarne balerinki z kokardką

To moje ukochane buty! Od czasów liceum kupuję dokładnie ten sam model i zużyłam już ładne kilkanaście par. Czarne baleriny z kokardką są uniwersalne - pasują chyba do wszystkich moich ubrań i na wszystkie okazje, a w dodatku są tanie. Towarzyszą mi prawie wszędzie - były nawet ze mną w Rosji :) 

Obecnie mam cztery pary: stare, zniszczone - do chodzenia po deszczu i błocie (co by nie było żal zniszczyć), takie same nowe - na lepszą pogodę, trzecią parę podobnych w zapasie (boję się, że kiedyś przestaną je produkować i zawsze staram się mieć jakąś parę na czarną godzinę) i te małe, przenośne balerinki Soxo w złotym etui. Ostatnio wzięłam je do torebki i ubrałam na czas siedzenia w bibliotece (przygotowania do Nocy Muzeów), gdy na zewnątrz lało i nie dało się wyjść z domu bez kaloszy. W biblio wiele osób patrzyło ze zdziwieniem na moje stopy i pewnie zachodziło w głowę, jak udało mi się przedostać w taką ulewę suchą stopą obutą w leciutkie baletki ;)

3. Północ i Południe Elizabeth Gaskell

Post o powieści jeszcze będzie, ale już zdradzę, że tym razem Gaskell wkradła się do mojego serca, a to za sprawą fabrykanta Johna Thorntona, który w 100% pokrywa się z moim ideałem mężczyzny. Serialowy Thornton jest cudowny i bałam się trochę, jak to będzie w powieści, a tymczasem powieściowy właściciel Marlborough Mills jest jeszcze lepszy! Na kartach książki za każdym razem dowiadywałam się o nim czegoś nowego, czego nie było w serialu i za każdym razem byłam pełna podziwu (i oby tak dalej - jestem za połową). Toż to ideał z moich snów! Pan Darcy może się schować w swoim pięknym Pemberley, za Thorntonem pojechałabym wszędzie, nawet do brudnego, zakurzonego Milton (zaraz, czy już w nim nie jestem? Przecież industrialne, zabłocone, wypełnione robotnikami Kato to wypisz wymaluj... ;) )

4. Sekretnik

Lubię biżuterię, ale nie za dużo. Ten sekretnik noszę od czasu do czasu, przede wszystkim dlatego, że w XIX wieku podobne były w modzie. Można w nich było schować coś, co należy do bliskiej osoby i w ten sposób mieć ją zawsze przy sobie. Dzisiaj, w czasach smartfonów i internetu wystarczyłby SMS lub wiadomość na facebooku, dlatego mój sekretnik to raczej symulakrum - udaje, że nim jest, a w rzeczywistości zatracił swoją dawną funkcję i jest już czym innym. Ot, świecidełko.

5. Pióro

Jeden z tańszych modeli Parkera, w liceum wiele osób miało takie, i to nawet w takim samym kolorze :) Dzisiaj jego widok przywołuje miłe wspomnienie licealnych czasów, wiele zapisanych stron notatek w zeszytach, sprawdzianów, kartkówek, "bardzo ważnych powieści", które wtedy nim pisałam i które miały odmienić świat literatury najnowszej :P, matury, kilkudziesięciu pokratkowanych bloków A4 z notatkami ze studiów i kilkunastu brulionów z wierszami. Gdyby analogowy świat istniał dalej, napisałabym nim również licencjat, mgr i całego bloga. Moje pióro :)

6. Nokia Lumia 820

Czyli centrum dowodzenia blogowego. Bardzo cieszę się, że właśnie ją wybrałam rok temu na prezent urodzinowy, bo teraz, gdy spędzam po kilkanaście godzin na dobę poza domem, bez niej nie mogłabym ani odpowiadać na komentarze zostawione tutaj, ani komentować Waszych wpisów. To bardzo przydatne urządzenie i chyba nie mogłabym już bez niego żyć.

(Dlatego przy okazji napiszę, że jeśli jakiś mój komentarz wyda się Wam nieskładny, z literówkami, powtórzeniami itp. to wybaczcie - często na telefonie nie da się zobaczyć całości albo pozmieniać tego i owego :P Nie da się też odpisywać na wiadomości prywatne, które piszecie do mnie na facebookowym fanpage. Na nie odpowiadam w domu, dlatego może się zdarzyć, że odpiszę Wam dopiero po kilku dniach, jak będę miała czas usiąść do komputera :) )

A na wyświetlaczu telefonu filmowa wersja Pokuty McEvana - jednej z lepszych książek, jakie czytałam w życiu. Ta powieść jest genialna, a i film Wrighta jej nie ustępuje. W dodatku czytałam ją, znajdując się dokładnie w takim samym stanie i momencie w życiu, jak bohaterowie. Co więcej, moja historia rozwijała się równolegle do tej w powieści i to w takim samym kierunku, z takim samym, tragicznym finałem (ok, nie było wojny i nikt nie umarł, ale wiadomo, o co chodzi...). Jeszcze nigdy nie zdarzyło mi się nic podobnego i po części dlatego Pokuta już na zawsze będzie dla mnie wyjątkowa tak, jak wyjątkowe i dziwne było tych kilka lipcowych dni zeszłorocznego lata, które przenicowały mnie zupełnie i trwale odmieniły moje życie.

***

Zamieściłabym jeszcze jakieś rzeczy, ale tyle chyba wystarczy. Tych moich, oczywiście, bo o Waszych bardzo chętnie poczytam :)