Shirley - wrażenia po przeczytaniu

Ostatnia z książek przeczytanych w wakacje - najlepsze zostawiłam na koniec :) 

Z tego bibliotecznego łupu cieszyłam się najbardziej. Shirley jest trzecią powieścią Charlotte Bronte i ostatnią jak na razie przetłumaczoną na język polski (ale podobno już tłumaczą Profesora - jeee :D ).

Pierwszą rzeczą, która zwróciła moją uwagę, jest ładna okładka. Lubię takie kolory, a dziewczyna jest trochę intrygująca - czy to Caroline, jak myślałam, na początku, czy może tytułowa Shirley? Niemniej, denerwuje mnie trochę twarda oprawa. Wolę miękką, szczególnie przy grubych książkach - wtedy mogę leżeć, trzymać powieść nad sobą, nie bojąc się, że zaraz spadnie mi na twarz :P (co w sumie zdarzyło się przy Shirley :D ).

W powieści mamy dwie główne (i ładne, co w porównaniu do innych książek panny Bronte jest nowością) bohaterki - delikatną Caroline (która, tak swoją drogą ma moją karnację :) Jeszcze nigdy się z tym nie spotkałam, bo zazwyczaj bohaterki powieści są bardziej wyraziste kolorystycznie. Caroline, myślę, ma karnację typową dla nas - Polek, więc pewnie część z Was też będzie się mogła lepiej z nią utożsamić podczas lektury :)) i mocną, tajemniczą, podobno wzorowaną na zmarłej już wtedy siostrze autorki, Emily Bronte - Shirley. I o ile Caroline jest dość typową postacią w powieści Charlotte, to Shirley... Zacznijmy od tego, że pojawia się dopiero po jakimś czasie, nosi męskie imię i często mówi o sobie w formie męskiej ("kapitan"). Już samo to sprawia, że jest fascynująca. Najbardziej spodobał mi się rozdział, w którym obie zostają same na noc, zauważają pewne nietypowe wydarzenie (nie chcę spojlerować) i postanawiają biec w stronę fabryki. Caroline jest wtedy mdła i podporządkowana, charakter Shirley za to lśni i mieni się wszystkimi swoimi odcieniami.

Inni bohaterowie też są interesujący - Robert Moore ma, moim zdaniem wszystkie cechy gentlemana i oczywiście budził u mnie ekscytację porównywalną z uczuciami Caroline za każdym razem, gdy pojawiał się na kartach powieści. Szczerze mówiąc, to pan Moore pokonuje wszystkich mężczyzn wymienionych w tym głupiutkim poście o przystojniakach jednym spojrzeniem. Oczywiście posiada też wady, jak każda z postaci stworzonych przez Charlotte, ale są to wady typowo dżentelmeńskie :P Myślę, że byłby ideałem ideałów, gdyby połączyć go z niektórymi cechami jego brata. Co do Louisa Moore, to swoją drogą nie był dla mnie żadnym zaskoczeniem w powieści ze względu na spojler w tyle okładki książki :( Nie czytajcie go, może dużo zepsuć.

Miłym akcentem był też humor, który mimo trzech satyrycznych wikarych stworzonych chyba tylko dla ocieplenia kolorytu powieści, nie ma żadnych cech złośliwości. Jest łagodny i rozświetla tę książkę jak promień słońca. Rozbawiła mnie scena w opowieści Louisa, w której mała Shirley ma dość krewnych, u których mieszka, pakuje się do kufra i ma zamiar po prostu wyjść z domu i nigdy nie wrócić :P Kiedyś, jako dziewięciolatka (na zielonej szkole <lol>) zrobiłam podobnie i scena w książce od razu mi to przypomniała ;) 

Powieści Charlotte w ogromnej części pokrywają się z moim charakterem, pojęciami, systemem wartości i doświadczeniami. Gdy je czytam, chcę wejść do środka, zaprzyjaźnić się z bohaterkami i już tam pozostać (kto by wtedy pisał tego bloga? ;)). To są po prostu "moje książki" i bardzo się cieszę, że na nie w końcu trafiłam.

Również sam sposób pisania jest niesamowity - drobiazgowe opisy angażują wszystkie zmysły, co pozwala poczuć dziewiętnastowieczne wrzosowiska w 100%. Charlotte Bronte potrafi doskonale oddać stany emocjonalne bohaterek, szkoda tylko, że nie spróbowała też opisać odczuć pana Moore (bo jego brata poznajemy od środka poprzez kilka kartek dziennika - szkoda też, ze nie ma ich więcej). Wtedy powieść byłaby wielowymiarowa, a ja miałabym więcej mojego Roberta :P

No i trudno się nie zgodzić z zarzutami dziewiętnastowiecznych krytyków, że Shirley jest zbyt fragmentaryczna... Na początku tego nie widać, ale im bliżej końca, tym więcej niepłynności, niestety. Charlotte kończyła powieść w żałobie po dwóch ukochanych siostrach i bracie, więc trudno też żądać, żeby książka była jednolita, ale z drugiej strony fajnie byłoby móc poznać również tę końcową część historii w taki sposób, w jaki poznawaliśmy jej początek.

Na koniec napiszę tylko, że żałuję, że Charlotte Bronte nie żyła dłużej i nie napisała więcej książek. Shirley dała mi cudowną iluzję życia w XIX wieku, która przetrwała jeszcze kilkanaście dni po przeczytaniu. 

Oceniam ją 9/10 ♥

Wrzosy, wśród których robiłam zdjęcia :)

PS. Szkoda, że nie ma adaptacji filmowej :( Ale za to Shirley przypomniała mi o cudownym serialu Północ i Południe (pan Thornton jest trochę jak Moore ;) ), o którym wkrótce :)

PPS. Środkowy obrazek w nagłówku bloga to właśnie Shirley :)