W saloniku Chopinów

Trochę mnie nie było - a to przez słynne już projekty zaliczeniowe (jeszcze tylko dwa!) i grypę, która w końcu mnie dopadła. Ale wracam już do Was z postem - dzisiaj przeniesiemy się w koniec lat 20. XIX wieku i wprosimy się na chwilkę do państwa Chopin :)

O istnieniu tego saloniku pewnie niewiele osób miałoby pojęcie, gdyby nie strona internetowa - jest bardzo dobrze ukryty i spacerując Krakowskim Przedmieściem nigdy nie pomyślelibyście, że XIX wiek jest tak blisko! Żeby się doń dostać, wystarczy trochę odwagi :) Trzeba wejść na teren warszawskiej ASP, do budynku Wydziału Grafiki (w XIX wieku: Pałac Krasińskich) - w sumie pomyślałam, że co mi szkodzi, najwyżej mnie wyrzucą :D Potem trzeba trochę pobłądzić w korytarzach (niby drugie piętro, ale nie tak łatwo je znaleźć! ), ewentualnie kogoś zapytać - ja trafiłam na jakiegoś pana, pewnie profesora (teraz to już na pewno mnie wyrzucą :D ), który miło odpowiedział mi, że na końcu korytarza, ale że Chopina nie zastanę ( :-) ) - oczywiście, przecież Fryderyk wyjechał stąd 2 XI 1830 roku.

Salonik jest mały, ale bardzo przytulny. Wszystkie meble pochodzą z XIX wieku i są ustawione tak, jak stały, gdy mieszkali tu państwo Chopin. Na środku jest okrągły stół, niestety pusty, co natrętnie przypomina o tym, że właściciele saloniku opuścili go dawno temu... Ale jednak, serwantka zachęca, by wydobyć z niej empirową porcelanę, a sofa zaprasza, by na niej usiąść i wsłuchać się w muzykę płynącą ze starego fortepianu.

Fortepian Buchholtza stoi na przeciwko, a w czasach świetności saloniku, młody Fryderyk prezentował na nim (nie na tym samym oczywiście) swoje kompozycje: koncerty, wariacje, walce, a także mój ulubiony Nokturn e-moll. Sam Chopin mieszkał nad salonikiem, pewnie teraz jest tam jakaś sala wykładowa, ciekawe, czy historia miejsca inspiruje choć trochę współczesnych artystów.

Fortepian jest niemały i, w przeciwieństwie do nowoczesnych, brązowy. Klawiatura jest zabezpieczona (no, i tak nie potrafię grać :P ), a nad nią stoją oparte, przygotowane nuty:

Oczywiście jest to kopia oryginału, ale gdyby przyjrzeć się jej dokładniej, można przeczytać imię Delfiny Potockiej. Są to nuty Koncertu f-moll, który pierwszy raz usłyszano właśnie w tym saloniku 7 lutego 1830, na kilka miesięcy przed wyjazdem Fryderyka.

Na przeciwległej ścianie, nad kominkiem wiszą rodzinne portrety: państwa Chopin, sióstr Ludwiki i Izabeli, oraz (pośrodku) Fryderyka.

Na przeciwko drzwi stoi empirowa sekretera, a za drzwiami - małe pianino:

Właściwie, moja wizyta była raczej krótka - w końcu salon to tylko jedno pomieszczenie - ale za to nastroiła mnie bardzo dziewiętnastowiecznie. W tym podekscytowaniu pognałam do supernowoczesnego Muzeum Chopina, myśląc, że tam to dopiero będzie wspaniale. Po tych wszystkich niejasnych zachwytach, których naczytałam się zaraz po otwarciu Muzeum, szykowałam się na coś w stylu Muzeum Powstania Warszawskiego, ale oczywiście w XIX - wiecznym wydaniu (he he he).

A co znalazłam? Muzeum w najściślejszym tego słowa znaczeniu: mnóstwo dość hermetycznych, muzyczno-naukowych informacji, suche fakty biograficzne zaprawione ledwie kroplą życia codziennego i obyczaju... no i mnóstwo elektronicznych (częściowo popsutych :( ) ustrojstw we współczesnym labiryncie wewnątrz dziewiętnastowiecznego pałacu... To było jak walka Lema z Mickiewiczem, która wcale nie zharmonizowała się w formie steampunku... W dodatku w tej batalii wygrywał wciąż XXI wiek. Spędziłam tam kilka godzin i wyszłam zawiedziona - może gdybym była młodym muzykologiem...

I tak zachwalane przez wszystkich muzeum nie miało w sobie ani odrobiny tego, czego szukam, a XIX wiek krył się cały czas w niepozornym, schowanym przed światem saloniku :)

P.S. To mój 100 post! :D