VIII Bal Arsenału

Ledwie wróciłam z jednego balu, a już szykował się kolejny - prawdziwy sezon zimowy, jak w XIX wieku! :)

(zdjęcia, na których jestem, pożyczyłam stąd, z resztą, ich autor na każdym się podpisał :) )

Wszystko zaczęło się właściwie kilka lat temu, gdy zaczynałam prowadzić bloga i natrafiłam w sieci na zaproszenie (skan) na bal pewnej grupy rekonstrukcyjnej (nie pamiętam, czy był to akurat Bal Arsenału, może..?). Znalezisko wywołało we mnie jednocześnie zachwyt (to są w Polsce takie bale!) i rezygnację (pewnie i tak nigdy się na taki nie dostanę...), aż w końcu link gdzieś zaginął i właściwie zapomniałam o nim, aż do stycznia tego roku, kiedy to niespodziewanie, wraz z kilkoma innymi blogerkami otrzymałam właśnie takie zaproszenie, na właśnie taki bal - w pałacu Chodkiewiczów przy dawnej ul.Napoleona nr 484 (obecnie Miodowa 14) w Warszawie, przy kwartecie smyczkowym i szampanie - tego dnia nie mogłam już myśleć o niczym innym, i zaraz zaczęłam zastanawiać się, jak by tu zorganizować wyjazd do Warszawy, no i w co ubrać się na bal. 

(Sukienkę zostawię na następny post, żeby ten nie był za długi)

Pierwotnie wybierało się nas więcej, ale sesja wykluczyła właściwie wszystkie dziewczyny, oprócz mnie. Mimo to i tak postanowiłam pojechać. Mając w torbie rękawiczki pożyczone od Gabrielle, lokówkę Patrycji (dzięki, dziewczyny! :* ) i całe mnóstwo innych balowych przedmiotów, jechałam pociągiem w zapadający zmierzch, w stronę stolicy. Drogę umilało mi czytanie "Wojny i Pokoju", a więc duchem już byłam (i jestem jakoś od grudnia) w epoce napoleońskiej :) 

Pałac Chodkiewiczów z zewnątrz i polonez w sali Kilińskiego

Następnego dnia wszystko miałam rozplanowane, i to z odpowiednimi zapasami czasowymi, aby się nie spóźnić. Jako nie-arystokratka, panna z prowincji i w dodatku debiutantka, nie mogłam sobie pozwolić na spóźnienie, dlatego zaraz po (sześciogodzinnych) ploteczkach z przyjaciółką przy orzechowej herbacie, zabrałam się za przygotowania. Dochodziła 18., więc miałam jeszcze dużo czasu... Może jednak lepiej sprawdzę, czy ten bal jest na pewno na 20. I nie wyobrażacie sobie: weszłam na facebooka, a tam jasno i wyraźnie stoi: 19:00. A byłam przekonana, że o 19. dopiero otwierają pałac, a sam bal zaczyna się o 20.! Malowałam się dwa razy szybciej, niż zwykle, jednocześnie błądząc w sieci, w poszukiwaniu informacji, która mnie uratuje (No bo jest napisane: 19., ale to musi być 20! Musi!). W końcu znalazłam stronę Arsenału, na której faktycznie była pożądana informacja, i już na spokojnie zabrałam się za czesanie. Wyszłam z domu, mając pół godziny na dojazd, co powinno wystarczyć, poczekałam więc na dorożkę autobus i pojechałam wprost na Stare Miasto. W planach miałam co prawda spacer pięknie rozświetlonym Nowym Światem, jakieś zdjęcia, ale nie przewidziałam, że jednak jest zima, która nie sprzyja lekkim sukienkom (a szczególności ich jasnym rąbkom). W myślach odnalezienie pałacu to nic takiego, no bo (katowickie myślenie) to jest pałac, a pałace są zazwyczaj widoczne z daleka. Owszem, są, ale jak się ma przed sobą dzielnicę wypełnioną samymi pałacami, szukanie tego jedynego staje się jednak trochę kłopotliwe ;) Błądziłam jakiś czas wzdłuż Miodowej, coraz bardziej przestraszona, bo właśnie dochodziła 20. Gdybym była Kopciuszkiem, wróżka zaczarowałaby karocę ze światełek (która stoi na Nowym Świecie) i nią zawiozła mnie pod sam pałac... W końcu odnalazłam numer 14. i otworzyłam drzwi niepewna, czy przypadkiem odźwierny nie wyrzuci spóźnialskiej panny ;) Moim oczom ukazało się pałacowe wnętrze z szerokimi schodami, prowadzącymi na piętro i trzy empirowe damy, poprawiające balowe kreacje, co oznaczało, że jednak jestem na czas :)

Po pozbyciu się płaszcza i wymianie zimowych, wybrudzonych buciorów na (krwiożercze) pantofelki, nieśmiało weszłam po schodach. Na piętrze część osób odbierała jeszcze zaproszenia. Po chwili i moje zostało wypisane - starym piórem (takim, jakim piszemy nasze listy), na przenośnym, dziewiętnastowiecznym pulpicie, o którym marzy większość z nas. Przywitałam się jeszcze z szefem Szwadronu 7 Pułku Lansjerów (od którego otrzymałyśmy wcześniej zaproszenia) i weszłam do sali - najpierw mniejszej, w której aż roiło się od napoleońskich żołnierzy we wspaniałych mundurach i pięknie przystrojonych kobiet, a potem - na salę Kilińskiego, w której odbywała się większa część balu.

Na początku w krótkich słowach podsumowano zeszły rok (dowiedziałam się, że ominęło mnie nie tylko Borodino - na które miałam jechać! - ale i Lipsk w 2013...), a następnie przyznano nominacje wojskowe (w końcu to bal Arsenału). W tym samym czasie poznałam panią Joannę w pięknej sukni w kolorze lawendowym (jak mój blog :) ) i lśniącej, bardzo epokowej kolii, z którą przy lampce szampana rozmawiałyśmy o dziewiętnastowiecznej modzie i która okazała się współautorką mającej ukazać się niebawem nowej książki o ubiorach XIX stulecia. Zaś niedługo później zostałam zaproszona do tańca przez nominowaną przed chwilą panią profesor (kobiety też mogą rekonstruować wojskowych! :) ), co, przyznam, trochę mnie onieśmieliło. Na tym balu wszyscy byli bardzo profesjonalni i nierzadko pasja rekonstruktorska łączyła się u nich z życiem zawodowym, co było na prawdę onieśmielające, ale tylko przez chwilkę - jako debiutantka miałam pełne prawo czuć się nieco zagubiona, a jak tylko to sobie uświadomiłam, od razu (życie jest pełne paradoksów) poczułam się pewniej.

Między kolejnymi tańcami mieliśmy przyjemność słuchać klasycznych arii w profesjonalnym wykonaniu (takie koncerty my-blogerki znamy z filmów kostiumowych - choćby i z tego :) ) oraz przyglądać się pokazom dawnych tańców - lekkiego, ale niesamowicie trudnego (próbowałam kiedyś dawno temu i choreografia przerosła moje umiejętności :P ) menueta oraz walca (mój ulubiony taniec), mazura (tu wyobrażałam sobie Annę Kareninę i Wrońskiego - oni tańczyli właśnie mazura, a podczas lektury powieści jakoś nie potrafiłam sobie tego wyobrazić, bo mazur wydawał mi się zbyt skoczny - ale jednak ten pasował mi do powieściowej sceny :) ) i kujawiaka, który skradł moje serce. Z resztą muszę koniecznie napisać, że tancerka z Zespołu Tańca Dworskiego Gratia Iuvenis, która pokazywała tańce i uczyła nas, wprost olśniewała swoją urodą i nawet na zdjęciach z balu nie sposób oderwać od niej wzroku:

(jeśli zamieszczenie tego filmiku narusza prawa autorskie do choreografii lub wykonania - zdejmę go. Proszę tylko napisać do mnie mail)

Nie byłabym sobą, gdybym nie opowiedziała Wam o moich własnych tańcowych przygodach podczas tego balu, a były aż dwie :D 

Po pierwszej serii tańców zapowiedziano walca dla chętnych, a jako, że to mój ulubiony taniec, zostałam na sali, szukając kogoś do pary. Muzyka już się zaczęła, gdy kątem oka dostrzegłam damę w sukni różowej, jak moja, która próbowała namówić kogoś z grupki oficerów do tańca. Niestety, dla wojskowych najwyraźniej najpiękniejszą muzyką jest świst kul, a najchętniej wykonywanym tańcem - ten ze śmiertelnym wrogiem, toteż dama spotkała się z odmową. Stwierdziłam, że skoro obie chcemy tańczyć, możemy zatańczyć razem. Ustawiłyśmy się i zaczął się walc. Po kilku pierwszych krokach wykrzyknęłam zdumiona: Jestem facetem! :D Rzeczywiście, tańczyłam po męskiej stronie i już nie było na to rady. Musiałam odnaleźć w sobie siłę i zacząć prowadzić, co nie było takie proste, bo moja partnerka co rusz coś zmieniała, albo zapowiadała jakieś figury, o których istnieniu nie miałam pojęcia <lol> Dlatego z mojej strony taniec wyglądał mniej więcej tak: 

Dama: (próbuje wykonać figurę)

Ja: [O nie, tego nie znam]

Dama: (podaje nazwę figury)

Ja: [Ach, tego też nie...]

Dama: Krok zmienny?

Ja: [wtf?] (zahaczyłam o trzewik) Przepraszam [aaa!]

Dama: (jakaś profesjonalna nazwa)

Ja: [achaaa, po okręgu! No nareszcie coś, co znam :P]

A jeśli weźmiemy pod uwagę , że wszystko działo się w zawrotnym tempie i cały świat wirował dookoła, otrzymamy taniec, którego nie powstydziłby się sam pan Colllins z Dumy i Uprzedzenia :D Ale, co okazało się później, ten walc nie był wcale moim tanecznym Waterloo - dama, z którą wirowałam okazała się zawodową tancerką i nauczycielką tańca, podczas gdy ja uczyłam się tylko podstaw, i przez ostatnie cztery lata nie tańczyłam w ogóle, także była to nie tyle porażka, ile raczej dość zabawne doświadczenie, no i w końcu spełniło się moje marzenie zatańczenia walca na balu w pałacu :) Po tym wszystkim obie podeszłyśmy do stołu. Właściwie przez cały bal nawet nie myślałam o jedzeniu, ale teraz zaczynałam być już głodna, więc posiliłam się sernikiem, którego kawałeczki - każdy w swojej papilotce - leżały na talerzu, oraz herbatą w białej filiżance. Chwilę później podeszła do mnie młodziutka panna (na balu byłyśmy chyba najmłodsze!), której wyjątkowo do twarzy było w białej, empirowej sukience. Zaczęłyśmy rozmawiać, a po chwili okazało się, że Alicja jest córką szefa szwadronu i czyta nasze blogi :) Rozmawiało nam się bardzo miło i oczywiście zachęciłam ją do założenia własnego bloga - bardzo fajnie byłoby powitać kolejną dziewczynę w naszym kręgu!

Moje zaproszenie było wypisane, ale usunęłam imię i nazwisko w programie graficznym - wiadomo dlaczego ;)

Po chwili zawołano na kolejny taniec. Panowie w pięknych mundurach trochę się ociągali, ale żony chciały tańczyć, a jak pan każe, sługa musi :P toteż wkrótce sala zapełniła się ludźmi. Do tego tańca nie miałam pary. Wszyscy albo odpoczywali w drugiej sali, albo mieli już swojego partnera. Taniec był w kole, więc przeszło mi przez myśl (głupio), że może jednak nie trzeba do niego par (o naiwności! :D ). Z resztą, przemiły oficer po mojej prawej stronie zaproponował, że może tańczyć jednocześnie z dwiema paniami i nie będzie mu to przeszkadzało ( :) ). No dobrze, taniec się rozpoczął i nadszedł najwyższy czas podzielić się na pary. Jak myślicie, co się stało? Zabawne było to, że jeszcze w poprzednim poście zamieściłam fragment Emmy, w którym panna Smith zostaje bez pary, a teraz sama znalazłam się w tym położeniu! Moje osamotnienie nie trwało jednak ani ćwierci tego czasu, co samotność bohaterki powieści, bo uratował mnie... No, jak myślicie, kto?

Tancerz z Gratia Iuvenis przywołał mnie do siebie, piękna tancerka ukłoniła się i popłynęła w głąb sali, a jej miejsce zajęła wasza Porcelanka, która, gdyby nie była tegoroczną debiutantką, chyba zamarłaby z onieśmielenia. Ale, jako że już na początku balu przyzwoliłam sobie na różne małe głupstwa (na szczęście nie popełniłam żadnego większego nietaktu - nikogo niczym nie oblałam, nie potknęłam się o nic, nie podarłam sukienki itd. Wiecie, czasem, no ok - często zdarza mi się być jak Bridget Jones :P ), zatańczyłam w tej parze jeszcze następnego kadryla, a potem jeszcze dwa tańce z inną, nowopoznaną damą, z którą w przerwie bardzo miło mi się rozmawiało i która nie dość, że użyczyła mi swojego lawendowego szala, to jeszcze odwiozła do centrum swoim powozem taksówką. 

U góry Sabionetta Quartet

Tak, bal się zakończył, a ja po powrocie zastałam dom wyglądający jak Moskwa po wymarszu wojsk napoleońskich (tyle tylko, że pożaru nie było - wychodząc w porę wyłączyłam lokówkę). Usiadłam przy stole, który jeszcze kilka godzin temu był moją toaletką (Gabrielle, to stan z tego obrazu! :) ), wypinałam kwiaty z włosów i powoli uwalniałam pojedyncze pasma. Tak bardzo chciałabym zostać w Warszawie jeszcze choćby na kolejny dzień / tydzień / resztę życia! Niestety, następnego dnia czekało mnie pakowanie i kilkugodzinna podróż do domu, a w poniedziałek - pobudka przed piątą rano do pracy i do szarego życia; pobudka z moich snów o dziewiętnastowiecznym balu...