"I wiele nam róż do okien świeciło" / sukienka dzienna z lat 1820.

♪ ♫ ♪

Odtąd w uśmiechach była dla mnie rzadsza, 

Smutniejsza, cichsza i bielsza, i bladsza. 

W głębszych się coraz zanurzała cieniach 

I obrywała róże na strumieniach;

(…)
Płonęła wonna jak kadzidło mirry  

I widać było, że nie wiedząc płonie.  

Głębszymi oczu stały się szafiry  

I prędsza fala białości na łonie,

I dziwnym ogniem rozpalone skronie 

Wczesne zwiędnienie dawały bławatkom. 

Ona z tych była, co się skarżą matkom, 

I skarżyła się gwiazd cichej gromadzie, 

Gdy do snu księżyc niepełny się kładzie; 

Gdy kwiaty szepcą miłośnie do ucha, 

Co zamyślone, własnych myśli słucha.

(…) 

I wiele nam róż do okien świeciło, 

I wiele wiszeń naokoło rosło, 

Ile słowików na wiszniach się niosło;

Ile tam w każdą noc miesięczną, bladą, 

Kłóteń słowików płaczących z kaskadą; 

Ile trzód naszych szło na łąkach dzwonić...

 Ach! tego nawet śpiącym nie odsłonić 

Ani pokazać, ani zawrzeć w słowie... 

__________________________________________________
Tekst: Juliusz Słowacki, W Szwajcarii (fragmenty), 1835-1838 r.
Muzyka: Felix Mendelssohn, Na skrzydłach pieśni, 1834 r.
Kostium: sukienka dzienna z lat 1820. (Buduar Porcelany)
Zdjęcia: Szymon Pomper, Olga, Alicja Byrska