Ubieramy się w roku 1855

Dzisiaj czas na post, na który miałam ochotę od dawna, tylko nie było jak ani gdzie zrobić do niego zdjęć. W końcu zdecydowałam się wstać w niedzielę o siódmej i pomarznąć trochę w październikowej mgle ;)

Dziś będziemy ubierać się we wszystkie warstwy, które nosiłybyśmy w roku 1855, no może bez ostatniej  - sukienki ;) Jak pisałam w letniej serii postów o modzie, w połowie XIX wieku pod suknią znajdował się cały bieliźniany arsenał, mający zapewnić sylwetce odpowiedni kształt, a ciężkiej sukni - odpowiednie oparcie. Ubieranie się trwało o wiele dłużej, niż dziś i zazwyczaj kobieta nie była w stanie założyć wszystkich elementów stroju sama.

Na początek zakładano pończochy i luźną koszulę, która w razie potrzeby mogła mieć odkryte ramiona (do staników wieczorowych). Pończochy są o wiele wygodniejsze od naszych rajstop, natomiast koszula w noszeniu przypomina oversize`owe, letnie sukienki. Tutaj XIX wiek niewiele różni się więc od naszych czasów.

Gorset, który zakładano na koszulę, przez cały XX wiek obrósł takimi legendami, że dziś trudno odróżnić prawdę od fałszu. Z doświadczenia mogę powiedzieć, że ten skrojony na miarę, nawet ciasno zasznurowany nie sprawi, że stracę dech, przytomność i nie będę mogła nic jeść przez cały dzień. Na Złotym Popołudniu nosiłam go przez 10 godzin i przez ten czas biegałam (również po schodach), jadłam, śmiałam się i rozmawiałam bez żadnych problemów. Co więcej, za każdym razem, gdy mam go na sobie, zdarzy mi się pomyśleć: "ale wygodnie w tym gorsecie!", i w porównaniu z przesuwającymi się przy każdym ruchu, wrzynającymi między żebra i krojącymi ciało na pół współczesnymi stanikami to szczera prawda!

Jedyną wadą gorsetu jest to, że nie da się w nim wykonywać wszystkich czynności (buty zakłada się przed nim - oto żelazna zasada ubierania się w XIX wieku, którą wszyscy stale łamią :D ), bo tułów jest jednak całkiem usztywniony. Trudno, dziewiętnastowieczna panna od podnoszenia przedmiotów z ziemi ma dżentelmenów ;)

Pantalony noszono na dwa sposoby: albo na sam spód, pod koszulę, albo na koszulę z gorsetem. Osobiście wolę ten drugi sposób, ponieważ mają one słynną już dziurę w środku (w końcu to dwie osobne, złączone sznurkiem nogawki!). Zakładanie ich na koszulę nie pozbawia jej więc pierwotnej funkcji, jaką jest bezpośrednia ochrona ciała. Poza tym pantalony to chyba jedyna część bielizny dziewiętnastowiecznej, która nic nie wnosi do jakości stroju i ogólnego kształtu sylwetki. Myślę, że w upalne dni można je spokojnie pominąć, chyba że chcemy być jak najbardziej historyczne, mimo warunków pogodowych ;)

 Dopiero teraz można założyć krynolinę - lekki, stalowy stelaż, nadający sukni kształt. W XIX wieku zamiana wielu sztywnych halek na krynolinę kojarzona była wręcz z nieobyczajnością, a na pewno sprzyjała emancypacji kobiet. Dzięki temu stelażowi cały strój ważył mniej, można było poruszać się szybciej, a na wypadek wojny przemycać pod krynoliną różne drobne przedmioty (jak, zgodnie z legendą Ludwika Chopin, która pod krynoliną przemyciła serce swojego brata). W porównaniu do współczesnych, krótkich spódnic i spodni, krynolina jednak bardzo ogranicza możliwość swobodnego poruszania się. Tym bardziej, jeśli tak, jak ja chodzi się jak ruski żołnierz if you know what I mean. W krynolinie nie ma szans na takie poruszanie się. Gdy miałam ją na sobie pierwszy raz, kilka razy z rzędu zdarzyło mi się kopnąć obręcze i mało o nie nie potknąć. Znowu przy wchodzeniu po schodach trzeba cały czas dźwigać wszystkie warstwy do góry (i jeszcze robić to z gracją oraz tak, by nie pokazać kostki!) i przy tym uważać, by ktoś w tyle nie przydepnął sukni. Jej objętość sprawia, że trudno poruszać się w wąskich korytarzach i nie da się stać blisko innych osób, przez co siłą rzeczy jest się trochę odizolowanym. Jedyną radą na to jest spłaszczanie sukienki (obręcze są elastyczne) i dobra zabawa mimo jej rozmiarów (i skali przypuszczalnych zniszczeń).

Aby obręcze nie odznaczały się brzydko na sukni, konieczna jest jeszcze halka. Ja poprzestałam na jednej, ale w XIX wieku nosiłabym ich prawdopodobnie kilka. Moja halka to nic innego, jak 6 metrów czystej bawełny. Jeśli jesteście ciekawi, ile to waży, możecie poprosić w sklepie o odmierzenie materiału i spróbować go podnieść. Halka (a na niej jeszcze drugie tyle materiału spódnicy) to chyba najmniej wygodna część bielizny sprzed 160 lat. Jej ciężar sprawia, że jeszcze trudniej się przemieszczać. Gdy w takiej krynolinie raz się usiądzie (a siadanie na krześle to już w ogóle wyższy stopień wtajemniczenia), nie ma się już sił na to, by wstać i przesunąć się kawałek dalej lub podejść po coś do picia. 

Ale halka i krynolina mają też swoje zalety - podczas tańca i podskoków zabawnie wzbijają się w powietrze jak pływająca meduza, a przy siadaniu za każdym razem materiał spódnicy układa się jak w jednej ze scen w Fortepianie. I mimo wszystkich niedogodności za każdym razem, jak zdejmuję krynolinę i zakładam współczesne ubrania czuję się jakoś nieswojo i nie mogę się doczekać okazji do ponownego ubrania się w nią :)