...i żyli długo i szczęśliwie? / Death comes to Pemberley

Kryminał w świecie Jane Austen? W tym pięknym, wypielęgnowanym ogródku, pełnym słońca i kolorów? Opisy morderstwa wśród satyrycznych uwag o charakterach? To nie do pomyślenia! 

Poza tym nie znoszę współczesnych sequeli dziewiętnastowiecznych powieści, a tym bardziej ich ekranizacji - mówiłam. Czas mijał, o Death comes to Pemberley (bo to o nim mowa) było coraz bardziej głośno, a ja powoli się przełamywałam. Ostatecznie do obejrzenia przekonała mnie moja wizyta w filmowym Pemberley - posiadłości Chatsworth (o której opowiem Wam w przyszłym tygodniu) i chęć zobaczenia wnętrz raz jeszcze. Z bardzo sceptycznym nastawieniem włączyłam pierwszy odcinek i... przepadłam! Gdyby nie to, że następnego dnia trzeba było iść do pracy, zobaczyłabym całość za jednym zamachem :D

Nie lubię opisywać fabuły, więc krótko: sześć lat po ślubie Lizzy i Darcy planują bal, na który wprasza się niechętnie widziana Lidia z Wickhamem. Podczas ich szaleńczej jazdy do Pemberley zachodzą jednak wypadki, które wywracają uporządkowane życie bohaterów z powieści Austen do góry nogami, sprowadzają do posiadłości śledczych, a Darcy`ego i Wickhama do sądu...

Wbrew pozorom, spodobał mi się ten pomysł. Całość nie jest cukierkowa (czego się obawiałam), a bohaterowie ożywają w nowej historii. Obecne wydarzenia zgrabnie połączono z nawiązaniami do powieści i retrospekcjami, które sprawiły, że przedstawione w filmie dalsze losy znanych postaci wydały się bardzo prawdopodobne. Podobał mi się dobór aktorów (choć filmowa Lizzy już zawsze będzie dla mnie Bessy Higgins z Północy i Południa ;) ) i to, jak zagrali. Widać po nich upływ czasu, co pozwala nam na zaobserwowanie zmian, jakie zaszły w ich charakterach, bez naruszania ich pierwotnych wersji wykreowanych przez Austen. Bardzo podobały mi się wątki związane z małżeństwem Darcych - wątpliwości i lęki Lizzy oraz zachowanie Darcy`ego były bardzo prawdopodobne, jeśli weźmie się pod uwagę dziewiętnastowieczne realia i różnice, dzielące bohaterów (tak, sielankowe zakończenie Dumy i Uprzedzenia to coś, czego nie mogę wybaczyć Austen). Jednocześnie temat małżeństwa poprowadzono w sposób wyważony, bez popadania w przesadzony melodramat. Spore znaczenie miała tu gra aktorów - brytyjsko powściągliwa, a jednak na tyle ekspresyjna, by zjednać widza postaciom. Nawet Wickham, którego po drugim odcinku nie znosiłam, w ostatnim zyskał moją sympatię.

Kolejną rzeczą, która bardzo spodobała mi się w tym serialu (oprócz wnętrz, oczywiście) było dokładne przedstawienie realiów życia w I połowie XIX wieku - czyli tego, czego niestety zabrakło w Dumie i Uprzedzeniu. Oglądając serial możemy dobrze przyjrzeć się przygotowaniom do balu. Od kuchni po państwa Darcych planujących rozsyłanie zaproszeń. Możemy przyjrzeć się nawet sztućcom i wraz z Lizzy sprawdzić, czy są dobrze wypolerowane. Podczas oglądania towarzyszymy też pani Darcy i Lidii w porannych przygotowaniach, mamy również wgląd w recepty i system pracy doktora McFee. Sporą część serialu stanowią również dwa procesy sądowe, których oglądanie było dla mnie ożywieniem tego, co czytałam o dziewiętnastowiecznych sprawach sądowych.

Niestety, nie wszystko jest tu idealne. Zawiodłam się na zakończeniu. Myślałam, że skoro całe trzy odcinki są tak dobrze prowadzone, zakończenie będzie w tym samym stylu. Niestety, ostatnie minuty serialu są dla mnie za słodkie, a choć i tak daleko im do słodyczy niektórych filmów kostiumowych, dla mnie zbyt odcinają się od całości. Kostiumy w filmie również nie są idealne. W tym przypadku stroje męskie (w szczególności Wickhama) górują nad damskimi. Są lepiej skrojone, lepiej leżą na aktorach i prezentują się całkiem historycznie (oczywiście jak na realia filmowe). Natomiast stroje damskie są niestety za duże, zaś inne (spencery) nieco przykrótkie... Bardzo brakuje mi jedwabiu, który zamiast pospolitej bawełny otulałby panią Darcy... To samo tyczy się uczesań i biżuterii. Na szczęście makijaż (tu szczególnie ładny był ten, który nosiła Georgiana) był idealny i prezentował dokładnie to, co sama próbuję osiągnąć, malując się do kostiumów.

Mimo kilku wad całość podobała mi się na tyle, że chętnie wróciłabym do niektórych scen. Żadna z moich obaw i uprzedzeń do sequeli się nie spełniła. Pozostaje mi więc tylko polecić Wam ten serial na sobotnie popołudnie :)

7/10