Jak Lizzie w Pemberley / Chatsworth House

Wyobraźcie sobie, że właśnie przemierzacie powozem Derbyshire. Jest październik, pomiędzy złotymi i rudymi drzewami snują się pasma mgły, a na pociemniałych, choć jeszcze zielonych łąkach pasie się trzoda. Wasz powóz grzęźnie w błocie i (mimo lekkiej, muślinowej sukienki) musicie przebyć pieszo resztę drogi, dzielącej Was od najbliższej posiadłości - Chatsworth House.

Chatsworth House położony jest wewnątrz ogromnego, kilkukilometrowego parku, który otacza go od frontu, podczas gdy za pałacem rozciąga się ogród. Samą posiadłość widać już z daleka - malowniczo odcina się od zielonych, wiekowych gazonów i harmonizuje z jesienną barwą drzew. Wejście do pałacu prowadzi przez zewnętrzną bramę na dziedziniec, a stamtąd - wprost do posiadłości. Dom od XVI wieku jest siedzibą arystokratycznej rodziny Cavendish (z tego rodu wywodziła się również Georgiana, ikona mody ostatnich dekad XVIII wieku), której członkowie mieszkają w nim do dziś.

Za zdjęcie po lewej dziękuję Eleonorze Amalii

Po wejściu do posiadłości kierujemy się niemal wprost do westybułu. Posadzka we wzór szachownicy, malowany sufit i zdobne schody znane są chyba wszystkim wielbicielom Dumy i Uprzedzenia. W filmie przedsionek wydawał się ogromny i bardzo przestronny. W rzeczywistości jest jednak o wiele mniejszy, za to widać mnóstwo drobnych detali, które decydują o bogatym charakterze wnętrza.

 Pokoje, które otwierają się po wejściu po schodach są jeszcze bardziej imponujące. Widać, jak przez setki lat rezydująca w pałacu rodzina powiększała kolekcję, zmieniała wystroje wnętrz, udoskonalała je i sprawowała pieczę nad zgromadzonymi przez wieki dziełami. W galeriach można zobaczyć wiele wspaniałych obrazów osiemnasto- i dziewiętnastowiecznych, wśród których znalazły się również te bardzo znane: portrety księżnej Georgiany pędzla Gainsborough i Marii Cosway oraz portret George`a IV (słynnego Księcia Regenta, od którego wzięła się nazwa regencja, określająca czasy jego panowania).

Uwagę zwracają również liczne zgromadzone przedmioty, wystawione tak, jakby dziewiętnastowieczni państwo właśnie mieli podejmować gości. W ogromnej jadalni powyżej do dziś z resztą odbywają się śluby bardziej romantycznych, niż rozważnych czytelniczek powieści Jane Austen.

Mnie jednak najbardziej chyba spodobały się sypialnie - przytulne i ciepłe, pachnące pałacem... trochę jak szlachetne drewno, z którego wykonano meble, trochę jak ciężkie, bogate materie baldachimów i stor, trochę jak babcine perfumy na toaletce, trochę jak kurz...

Tylko puste tulipiery i ciche szepty zwiedzających gości przypominały mi, że jednak nie przeniosłam się w czasie, a rozrzucone na toaletce przybory, miękkie poduszki na łóżku i łagodne refleksy światła nocnej lampki rzucane na jedwabną tapetę to tylko ekspozycje - nie prawdziwe pokoje, wśród których jako zbłąkana podróżna w czasie nagle się znalazłam.

Prawdę mówiąc zawsze marzyłam, by jakimś cudem znaleźć się w Chatsworth i móc zagubić się w jego bogatych wnętrzach. Czułabym się wtedy jak Lizzie w mojej ulubionej filmowej scenie. I to marzenie nieoczekiwanie się spełniło! Po długim spacerze w końcu znalazłam się w jasnym, przestronnym wnętrzu wypełnionym alabastrowymi, klasycystycznymi rzeźbami, pośród których mogłam swobodnie spacerować, przyglądając się ich gładkiej powierzchni i idealnym proporcjom.

Tymczasem za jasnymi, oszklonymi oknami posiadłości rozciąga się widok na piękny, osiemnastowieczny ogród, w którym, jak w labiryncie umieszczone są ogrodowe budynki, oraz na rozległy park krajobrazowy. Mimo wieczornego chłodu i jesiennej wilgoci spacerowałam po nim aż do zmierzchu, dopóki zieleń pałacowa nie poczerniała i nie zlała się całkiem z ciemnością horyzontu.
Prawdziwe jelenie, małe jak oglądane kilka godzin wcześniej książęce zabawki rozbiegły się po parkowych terenach i przyzywały się przed nadciągającą nocą. Czas owinąć się szalem dokładnie i pieszo, po szeleszczących liściach, przez jesienne mgły, wrócić do domu...