"Porwały mnie jak gałązkę wrzosu" / suknia dzienna z lat 1840.

"Dziś chmurny, posępny, deszczowy wieczór. Jak dotąd lato jest bardzo chłodne i dżdżyste. Charlotta była ostatnio w Hathersage, w hrabstwie Derby, z trzydniową wizytą u Ellen Nussey. Siedzi teraz w stołowym i szyje. Emilia prasuje na górze. Ja siedzę w stołowym w fotelu na biegunach, z nogami na pręcie paleniska. 

(...) 

♪ ♫ ♪

Dziś po południu zabrałam się do przerabiania mojej szarej, jedwabnej, wzorzystej sukni, którą ufarbowano mi w Keighley. Jaką się okażę szwaczką? Mamy z E. bardzo dużo roboty. Kiedy ją rozsądnie ograniczymy? Chciałabym wyrobić w sobie nawyk wczesnego wstawania. Czy mi się uda? Nie skończyłyśmy jeszcze Kronik Gondali, które zaczęłyśmy trzy i pół roku temu. Kiedy to zrobimy? Gondalowie znajdują się teraz w niedobrej sytuacji." 

(Anne)

"Ogrodu mur, dzwonnica stara

W jesiennych poczerniały deszczach.

Ponury wiatr przyzywa ciemność,

By znów na ziemię zeszła.

Widziałam, jak się dzień w wieczorze

Pogrążał, pełen złotej pychy;

Potem się w głębszym mroku zaćmił

Poblask wieczoru cichy.

W posępne gdy patrzyłam niebo,

Smutne mię nawiedziły myśli..."

(Emily)

"Tylko ten cichy głos, który sam jeden przychodzi do mnie o zmierzchu niby wiatr niosący słowa spoza ciemnoniebieskich wzgórz, z bezlistnych teraz lasów, z miast leżących na brzegach dalekich rzek - z odległego, jasnego kontynentu - ten głos budzi we mnie ducha i pochłania wszelkie żywe emocje, wszystką energię, która nie jest mechaniczna... Haworth i dom budzą uczucia, które gdzie indziej leżą uśpione. Wczoraj wieczorem wspierałam się naprawdę na wichrach siejących gromy i szalejących w tak gwałtownych podmuchach, jakie rzadko słyszałam - porwały mnie jak gałązkę wrzosu gdzieś w głuszę (...)"

(Charlotte)

"Jakżem się w pracy zapóźniła,

Gdy ręce nią nie władną.

Senny i ciemny duch mój spada

Ciężkim ołowiem na dno.

Jak zdołam serce me podźwignąć,

Jak skruszę moc łańcucha?

Jak ze spętania i letargu

Uwolnię mego ducha?"

(Emily)

"Jam najszczęśliwsza, kiedy mogę

Z dala od prochu ciała trwać,

Gdy wicher srebrną noc przewiewa,

A oczy błądzą pośród gwiazd.

Gdy ani mnie, ni innych nie ma,

Ni ziemi, morza, ni błękitu -

Jest tylko dusza wędrująca

Przez nieskończoność bytu"

(Emily)

"Mej duszy żaden grom

Nie strwoży na burzliwej świata drodze.

Gdy gwiezdny lśni się dom,

Wiara mię, świecąc, zbroi przeciw trwodze.

(...)

Śmierć tu nie znaczy nic

I żaden atom nigdy tu nie zginie.

Bytem i tchnieniem Ty,

A to, czym jesteś, nigdy nie przeminie"

(Emily)

_______________________________

Tekst: Wiersze i notatki Charlotte, Emily, Anne Bronte w tłumaczeniu Anny Przedpełskiej-Trzeciakowskiej i Zygmunta Kubiaka [W: Na plebanii w Haworth. Dzieje rodziny Bronte]
Muzyka: Dario Marianelli
Kostium: suknia dzienna z lat 1840. wzorowana na eksponacie MET - Buduar Porcelany

Koafiura, makijaż: Buduar Porcelany

Zdjęcia: Olga (caeruleusberolinensis.wordpress.com), Eleonora Amalia (domowakostiumologia.blogspot.com)

Lokalizacja: Haworth, Yorkshire, Wielka Brytania