"Żyjemy w czasach snów i koszmarów"

Gotycyzm romantyczny - z czym Wam się kojarzy? Ze współczesną subkulturą, czy raczej z dziewiętnastowiecznym umiłowaniem wszystkiego, co stare, zniszczone czasem, niosące tajemnicę?

Przyznam szczerze, że jak dotąd nie byłam wielką fanką ani gotycyzmu jako takiego, ani starych filmów kostiumowych z lat 80. Ale skoro nie ma w kinie żadnych nowości, sięgam po starocie, licząc, że będzie z tego, jeśli nie miłość, to przynajmniej kilka miło spędzonych chwil.

Gotyk z 1986 roku chodził za mną już od kilku lat, ale właśnie jakoś nie miałam na niego nastroju. W końcu propozycja mrocznej i szalonej nocy w domu samego Byrona, spędzonej z Shelley`em i jego ukochaną Mary stała się nie do odrzucenia i tak kilka dni temu, pełna sceptycyzmu postanowiłam zobaczyć to na własne oczy.

To, co mnie najbardziej zaskoczyło, to fakt, że film jest na prawdę porządnie zrobiony. Nie ma w nim dłużyzn, nie nudziłam się ani chwili, co więcej: już od pierwszej sceny zaangażowałam się w filmową opowieść i nie potrafiłam odejść ani na chwilę.

Romantyczny poeta, Percy Shelley wraz z ukochaną Mary Godwin i jej siostrą przybywa do domu Byrona, by tam wraz z biografem Byrona, lekarzem Johnem Polidori i samym Georgem Gordonem, spędzić przerażającą i twórczą noc. Tej właśnie nocy narodził się w głowie Mary słynny Frankenstein, a domysły na temat okoliczności powstania powieści stały się kanwą fabuły filmu.

Gotyk pod względem fabularnym jest po prostu niesamowity! Łączy w sobie to, co w gotycystycznych powieściach dziewiętnastowiecznych bawi współczesnego odbiorcę, z tym, co ówczesnych przerażało. Film zawiera w sobie nie tylko całe mnóstwo nawiązań do kultury z końca XVIII (strrraszne automaty!) i początku XIX wieku (czasy przełomu były wprost przepełnione poczuciem grozy, niebezpieczeństwa, niestabilności i braku kontroli nad światem oraz nad samym sobą - film doskonale to ukazuje), ale także równie wiele symbolicznych odniesień do pierwotnych lęków drążących każdą ludzką naturę. Wszystko to, podlane odurzającym jak opium, onirycznym sosem, przeplata się z biograficznymi wątkami piątki, brawurowo zagranych bohaterów.

Oglądanie tego filmu to czysta przyjemność! Są w nim zarówno elementy grozy, jak i humoru, a wartka akcja i nieco surrealistyczna stylistyka sprawiają, że wprost nie można się od niego oderwać! Oczywiście wszystko to zawdzięczamy starym jak świat chwytom filmowym, które tutaj bywają czasem widoczne, ale... to jest przecież stary film i głupotą byłoby się tego czepiać, tym bardziej, że chwyty te (łącznie z charakterystyczną muzyką) działają wybornie :)

Jedyne, co mi się nie podobało, to zakończenie. Przy tym, jak wygląda cały film, jak zbudowana jest fabuła, jak napięcie rośnie, by w zawrotnym tempie osiągnąć apogeum, jak mieszają się i gmatwają coraz bardziej wątki pięciu romantycznych umysłów, zakończenie jest... po prostu słabe. O ile nadejście dnia, a wraz z nim pełnego rezerwy i milczenia stosunku do niesamowitych wydarzeń nocnych było bardzo fajnym wyjściem, o tyle, następujący po nim głos z offu, współczesne (t.j. z lat 80. XX wieku) kadry i straszydło pod wodą zupełnie nie pasują, wydają się tanim chwytem zaczerpniętym wprost z niskich lotów horroru...

Niemniej Gotyk bardzo mnie zaskoczył, i to pozytywnie. To świetny, szalony film, skonstruowany tak, aby współczesny widz mógł poczuć tę samą grozę, która w początkach XIX wieku udręczyła niejeden romantyczny umysł, podzielić fascynacje, pragnienia i lęki ówczesnych, a także, po prostu zrozumieć fenomen gotycyzmu.

Jak najbardziej polecam!

8/10