Krótka historia mufki

Dzisiaj będzie nieco przewrotnie, bo historię mufki poznamy z... ponad stuletniego, polskiego czasopisma!

" (...) Na końcu 16 wieku, za czasów Katarzyny Medycejskiej, ukazuje się we Francyi po raz pierwszy mufa dla ogrzania rąk. Środek ten był tak praktyczny i wygodny, że odtąd nigdy już nie wyszedł z mody. Z Francyi przeszedł do wszystkich innych kraji, a mianowicie Angielki przyjęły tę modę z prawdziwym zapałem. Mufy były z początku małe, a więc tylko dla pań przeznaczone i składały się z kosztownych materyi i futer. W 17 wieku rozpowszechniły się w całej Europie. Zmieniły raz po raz formę tylko, ale tak panie jak i panowie nie mogli się bez nich obejść, chociaż tylko naturalnie w zimie. Nawet na balach dworskich widzimy panie z mufami, wsuniętymi zwykle na lewe ramie.

Mufki z lat: 1781 i z 1816

Mężczyźni nosili mufy zwykle tylko na ulicy, ale za czasów Ludwika XV brali je także do salonu i bawili się niemi podczas rozmowy z damami. Około roku 1650 nosili je na sznurach, przytwierdzonych do pasa. Wesoła moda panowała w ostatniej połowie 17 wieku. Panie miały ogromne mufy, a w nich maleńkie pieski, zapewne owej słynnej rasy "King Charles". W 17 wieku używali mężczyźni muf z skór tygrysów i panter, panie, zaś z różnokolorowego futra, a mianowicie różowe, niebieskie i zielone. Oprócz tego zdobiono mufy wstążkami i kwiatami. Później ukazują się owe maleńkie mufki, z koronek i aksamitu, każda zaś z dam, bywających na dworze, musi ich mieć całe mnóstwo - do każdej sukni inną, bo tego wymaga etykieta dworska!

Karykatura z 1786 i ilustracja z 1789

Za panowania Ludwika XVI przechodzi wszystko w karykaturę. Damy noszą olbrzymie krynoliny (tu powinnam napisać sic! ale nienawidzę tego skrótu! Oczywiście krynoliny to błąd. Powinno być: panier, stelaże lub rogówki - Porcelana) olbrzymie fryzury i naturalnie - olbrzymie mufy. Tak samo i mężczyźni. Najulubieńsze mufy są z futra angory, a tak szerokie, że sięgają nieraz od piersi aż do kolan. Inne znowu są wązkie a tak długie, że łokcie sterczą na pół metra od ciała. Pod koniec 18 wieku wracają mufy do dawniejszej, wytwornej, małej formy. Franzuzi nazywają je teraz "atłasem podbite puszki do listów". Ileż to słodkich bilecików wyszło z takiej mufki (...)

 

Pośrodku mufka z 1840

W r. 1825 przybrały znowu formę wielką i niezgrabną. I dopiero od r. 1870 zmieniono ją. Ale futra nie używano już wcale na zewnątrz - mufki były z materyi, umyślnie na ten cel wyrabianej, a wewnątrz było albo futro albo watowany wałek. Później brano znów na wierzch futro, umieszczano z boku torebkę do pieniędzy i przybierano ją kwiatami. W ostatnich latach jest wszystko modne, co ładne i co się komu podoba. Widzimy mufki futrzane, aksamitne, ozdobione koronkami i kwiatami...

Portret Madame Molée-Reymond pędzla Vigee Le Brun, a po prawej - karykatura z 1784. Widzicie jakieś podobieństwa? ;)

[ W poście wykorzystałam fragmenty tekstu Przy kominku z Działu kobiecego czasopisma Praca: tygodnik polityczny i literacki, illustrowany. (Niestety, nie zapisałam sobie, który to numer i rocznik, ale na pewno któryś z lat 1899 - 1908. Jak tylko znajdę tę informację, uzupełnię ją!) ]

Na koniec jeszcze jedna osiemnastowieczna karykatura z mufkami:

Źródło obrazków