Rozczarowanie na wrzosowisku

Szkoda, bo wiem, że są wśród Was fanki Thomasa Hardy`ego...

Powieść z biblioteki. Dziura już była :D

W tym roku pierwszy raz w życiu zdarzyła mi się prawdziwa niemoc czytelnicza. I to w dodatku latem, kiedy mam najwięcej czasu na czytanie... Po lekturze wspaniałej Pokuty Iana McEvana nic nie było w stanie mnie zadowolić. Ani Dostojewski, ani Pasternak, ani nawet ukochana Charlotte Bronte. Dziwne, prawda? Tym bardziej, że dwa pierwsze nazwiska należą do wielkich sław literatury; pisarzy, którzy wiele wnieśli do światowego dziedzictwa kulturowego, a ich geniuszu oraz warsztatu pisarskiego nie ma prawa podważać nikt (Dostojewskiego w dodatku lubię i kiedyś czytało mi się go świetnie). Przez niemoc czytelniczą porzucałam jednak te wspaniałe dzieła po zaledwie kilku stronach. Męczyłam się, składając litery jak pierwszoklasista i mozolnie obracając strony, a spoza tekstu i tak nie wyłaniało się nic intrygującego.

Nie wiedziałam, co to jest, ani jak nazwać ten paskudny stan. W końcu (zanim sięgnęłam po Profesora) pomyślałam, że może przyda mi się coś lżejszego i bardziej mojego; pomyślałam, że chętnie wróciłabym na wrzosowiska i zaczerpnęła tam świeżego powietrza. W ten sposób, pewnego popołudnia trafiła do mnie powieść Thomasa Hardy`ego. Jej wymiary, tytuł, motto z Keatsa, nawet nieco oldschoolowa okładka miały w sobie coś zapraszającego i zachęcającego do otworzenia książki i zagłębienia się w jej treść.

Niestety, ani Keats, ani czasy (lata 40. XIX wieku), ani nawet miejsce akcji (angielskie wrzosowiska) nie rozwiały niemocy czytelniczej. Książka wydawała mi się niemożliwa do przeczytania. Piękny opis wrzosowisk na pierwszych stronach to chyba jedyne, co mnie zainteresowało, później było już tylko gorzej. Żaden z bohaterów nie okazał się interesujący (co więcej, drażniły mnie ich imiona: Eustachia? Tomasina? wtf?!), a wydarzenia opisane w powieści zdawały się trywialne i nie niosły z sobą niczego ponad to, czym w rzeczywistości były. Ta powieść była dla mnie relacją, sprawozdaniem bez żadnego głębszego sensu, bez drugiego dna. 

 Co jednak jeszcze bardziej mi przeszkadzało, to fakt, że niektóre z Was czytują Hardy`ego i lubią jego styl. a więc to tylko ja ślizgałam się po powierzchni, nie mogąc całkiem zanurzyć się w literackiej kreacji dziewiętnastowiecznego świata.

Zazwyczaj po 60 stronach książka staje się dla mnie ciekawa i czyta mi się ją dobrze. Powrotu na wrzosowisko przeczytałam 120 stron i nadal czułam, że robię to za karę. Przekartkowałam powieść dalej i poczytałam troszkę, w nadziei, że coś mnie zainteresuje i będę miała jakiś cel w czytaniu, ale niestety - ani w połowie, ani pod koniec powieści nie znalazłam niczego, co przyciągnęłoby moją uwagę. Ostatecznie z dwojga złego (czytanie Powrotu... vs. pisanie pracy magisterskiej) wybrałam znienawidzoną pracę i niejako dzięki niemocy czytelniczej mogłam się obronić jeszcze w tym roku :D

Niemoc już minęła, ale to, co po niej pozostało to niechęć do twórczości Hardy`ego. Może kiedyś jeszcze sięgnę po jego powieść, a może nawet wrócę na wrzosowisko, ale na pewno nie nastąpi to prędko. Tymczasem, wyjątkowo zostawiam ten post bez oceny. Niesprawiedliwie byłoby oceniać, czy powieść przeniosła mnie do XIX wieku, czy nie, skoro jej nie przeczytałam, prawda?