O szalonym królu, angielskiej królewnie i ich sprytnym lekarzu

...czyli wiek osiemnasty po duńsku.

źródło

Do filmu Kochanek królowej długo podchodziłam. Tym, co mnie odstraszało było przede wszystkim to, że żaden oglądany ostatnio niskobudżetowy (może to złe określenie, ale przecież wielkie, amerykańskie lub brytyjskie produkcje mają o wiele więcej środków do wykorzystania, niż te tworzone we Francji, Niemczech, Danii czy... Polsce) film nie zainteresował mnie na tyle, żebym mogła o nim myśleć dłużej, niż trwa droga tramwajem z kina do domu. Oprócz tego słyszałam pogłoski o tym, jakoby Kochanek królowej był tendencyjny, a - uwierzcie mi - niczego nie znoszę tak mocno, jak tendencyjnych laurek "z tezą", i to w jakiejkolwiek dziedzinie sztuki.

W końcu jednak chęć obejrzenia jakiegoś ładnego filmu kostiumowego (ostatnio w kinach straszna posucha :/ ) przemogła zastrzeżenia i pewnej styczniowej niedzieli włączyłam komputer, aby przenieść się na dwie godziny w miejsce, które jest kolorowe i jasne, w dodatku pełne tego, co najbardziej lubię w dawnych czasach.

źródło

Tym, co na pewno urzeka w filmie, są zapierające dech w piersiach kadry. Na prawdę, od strony wizualnej Kochanek królowej jest niesamowicie estetyczny, czasem nawet zatrzymywałam go na chwilę, by popatrzeć na te pięknie skomponowane sceny i kostiumy, które są na przyzwoitym (jak za takie pieniądze nawet na bardzo przyzwoitym) poziomie. Oprócz tego plenery, wnętrza, odpowiedni dobór kolorystyki do nastroju panującego w filmie (jasne, świetliste barwy dla scen pogodnych, nasycone, ciepłe światło świec towarzyszące momentom bliskości i ważnych rozmów, toczących się między bohaterami oraz szare, ponure barwy w scenach, które niepokoją), a także przepiękna muzyka - to wszystko sprawia, że film wręcz pochłania się oczami. Osoby odpowiedzialne za jego wizualną oprawę powinny zostać nagrodzone...

źródło

...czego zdecydowanie nie można powiedzieć o scenarzyście. Kochanek królowej aż razi miałkością i płytkim podejściem do tematu. Aby nie wpaść w konwencję romansu, która jest już zupełnie zużyta i tak typowa dla filmów kostiumowych, że nic, tylko od niej uciekać, scenarzysta zdecydował się na uwydatnienie politycznych wydarzeń, zostawiając (wbrew tytułowi) romans jako wątek poboczny, towarzyszący głównej treści filmu. Niestety zostało to zrobione tak niekonsekwentnie, że moment, w którym lekarz Struensee wyznaje królowej Karolinie Matyldzie swoje uczucia może wzbudzić jedynie zdziwienie: jak to?! Owszem, dwoje bohaterów łączą przyjazne uczucia (czytają te same książki), ale w filmie zupełnie brak wyraźniejszych przesłanek, pozwalających widzowi zaklasyfikować ich jako parę. Poza tym sama polityka i sposób jej pojmowania przez bohaterów są przedstawione w sposób tak naiwny, że aż boli. To prawda, że w XVIII wieku wierzono w utopię i starano się ją osiągnąć (dopiero nasze, po-dwudziestowieczne doświadczenie traumy totalitaryzmów i dwóch wojen światowych nas z tego wyleczyło), ale nie tak! To, co otrzymujemy w filmie, to obraz osiemnastowiecznych-kretynów, którzy mają zdecydowanie mniej mózgu w czaszce, niż my i dla których pochwalny list Woltera jest przejawem najwyższego szczęścia i rozkoszy, a "Oświecenie" - rajem na ziemi. Dramat. Pod tym względem film budził mój niesmak i oglądałam go właściwie tylko dla ładnych obrazków...

źródło

... i Alicii Vikander, która jako Karolina Matylda jest po prostu zjawiskowa. I nie tylko wygląda pięknie w osiemnastowiecznych sukniach, ale też bardzo dobrze wciela się w rolę królowej. Wystarczy, że porównamy sobie jej kreację aktorską w Kochanku... i Annie Kareninie - dwie różne osoby, czyli tak, jak być powinno. To samo mogę powiedzieć o Christianie VII - jego szaleństwo (a może tylko brak zrozumienia i udawanie?) zostało doskonale ukazane na ekranie. Postać króla była zagrana tak dobrze, że nie mogę sobie nawet wyobrazić Mikkela Boe Folsgaarda (odtwórca roli) we współczesnych ubraniach i jako całkiem normalnego człowieka :D Natomiast nie bardzo podobał mi się Mads Mikkelsen w roli doktora Struensee. Fanki Madsa, zabijecie mnie, ale... wprost nie mogłam patrzeć na jego twarz. Jest w niej coś, co każe mi natychmiast odwrócić wzrok i podziwiać, np. scenografię lub obserwować to, co robią inni bohaterowie za jego plecami ;) W dodatku rola filmowego amanta zdawała się zupełnie mu nie odpowiadać. Miałam wrażenie, że Struensee dusi się w oparach buduaru Karoliny Matyldy i polityka jest dla niego uwolnieniem od romansu, do którego po prostu nie pasuje. Jedyna scena, w której gra Madsa i jego postać na prawdę mi się podobały i przemówiły do mnie, to scena egzekucji. Pokazana bez patosu, sztucznego kreowania męczennika i bez wyciskania łez. Ta scena była na prawdę dobra i jeśli reszta filmu byłaby utrzymana na tym samym poziomie, poleciłabym Wam go.

źródło

Tymczasem nie mogę tego zrobić. Film jest piękny i bardzo dopracowany wizualnie, w dodatku przekonująco zagrany, z poruszającą muzyką w tle. Szkoda tylko, że scenariusz zdecydowanie obniża jego poziom i sprawia, że raczej nie zechcę obejrzeć go ponownie...

5/10