Gorsety i romanse

Gdyby Mickiewicz żył w dzisiejszych czasach, pewnie dwa razy zastanowiłby się nad tytułem swojego najsłynniejszego tomu ;)

Tak, mam gorset! Wreszcie! Sama bałam się go uszyć, bo nie mam wystarczających umiejętności, a jednak po tym, jak naczytałam się o szkodach, jakie w XIX wieku wywoływały gorsety, sama wolałam nie eksperymentować na własnym ciele i oddać tę część dawnej garderoby w ręce profesjonalistki. Mój piękny gorset zamówiłam u gorseciarki Corsetry & Romance początkowo po to, by móc wreszcie zacząć szyć prawidłowe historycznie sukienki dziewiętnastowieczne, a jak się później okazało - po drodze trafiło się jeszcze Złote Popołudnie, na którym gorset miał swój oficjalny debiut. Przyznam, że gdyby moja błękitna suknia nie była taka piękna, chętnie chodziłabym na Złotym w samej bieliźnie, bo gorset tak mi się podoba, że szkoda go czymkolwiek zasłaniać ;)

Gdy napisałam do Corsetry&Romance, nie miałam jeszcze nawet sprecyzowanej wizji gorsetu. Wiedziałam tylko, że ma być jasny (aby nie odznaczać się pod białymi, lekkimi sukienkami), delikatnie zdobiony i jak najbardziej uniwersalny. Wiem, że to nieprawidłowe historycznie i że do każdej dekady powinnam mieć inny gorset, ale powiem szczerze, że nie stać mnie na tyle gorsetów, a sama w najbliższym czasie na pewno nie nauczę się ich szyć (piszę to po uszyciu usztywnianej sznurkiem krótkiej sznurówki z początku XIX wieku, więc wiem, co to szycie gorsetów :P ), toteż cały wiek XIX zamierzam przechodzić w tym jednym. Aby był uniwersalny, musiał koniecznie mocno zwężać talię, unosić biust i nie przysłaniać go zanadto (ze względu na spore dekolty sukni wieczorowych). 

Ostatecznie zainspirowałam się tymi gorsetami z lat 1860. (1, 2), wybrałam kremowy kolor z białą koronką u góry, flossingiem na dole i miseczkami (midbust) wykrojonymi w serduszko <3 Gorset  zapinany jest na busk z przodu i usztywniany metalowymi fiszbinami. Posiada też panel na plecy (pod sznurowaniem) oraz własny "domek" - błękitny futerał :)

Muszę przyznać, że z Corsetry&Romance współpracowało mi się bardzo dobrze. W niedługim czasie przyszła do mnie przesyłka z wersją próbną, którą mogłam sobie ponosić kilka dni i sprawdzić, jak leży. Już na samym początku zaznaczyłam, że mam dość trudną figurę do gorsetów (i współczesnej bielizny też. Kupowanie stanika to koszmar -_-), także uprzedziłam o spodziewanej ilości poprawek. I faktycznie było ich sporo. Myślałam nawet, czy nie poprosić o drugą wersję próbną, ale okazało się, że wprawna gorseciarka doskonale poradziła sobie nawet z moją trudną figurą i właściwy gorset leży po prostu idealnie! Na zdjęciach, które widzicie jest tylko lekko zasznurowany, bo osoba, która mnie sznurowała nie zna się na gorsetach ;) i ledwie pozaciągała sznurki. 

Jak widać na obrazku, lewa strona gorsetu jest tak samo ładna, jak prawa :)

Natomiast na Złotym sznurowała mnie (o ile dobrze pamiętam) panna Wrońska. Musiałam wtedy chwycić się szafy i po kilku chwilach gorset porządnie ścisnął mnie w talii. Jednocześnie czułam się w nim bardzo, bardzo wygodnie! Nic mnie nie uwierało, nic nie krępowało ruchów (choć wiadomo, że w gorsecie nie da się zrobić wszystkiego ze względu na usztywnienie tułowia), mogłam swobodnie oddychać i jeść tyle, ile chciałam, a jednocześnie byłam wciąż mocno zasznurowana. Spędziłam wtedy w gorsecie 9 godzin i był to pierwszy raz w życiu, jak miałam go na sobie tak długo. Gdy Złote Popołudnie dobiegło końca i nadszedł czas przemiany we współczesną dziewczynę, właściwie nie miałam ochoty zdejmować gorsetu. Z ogromną chęcią pozbyłam się wtedy halki i krynoliny, które bardzo obciążały biodra (razem z suto marszczoną spódnicą ważyły ze trzy kilo jak nic!) i krępowały swobodę ruchów oraz blokowały dostęp do wielu miejsc, natomiast gorset okazał się wbrew pozorom bardzo wygodny.

Bardzo cieszę się, że go mam i że zdecydowałam się na uszycie go u Corsetry&Romance, bo jest dokładnie i profesjonalnie wykonany, a jego estetyka odpowiada dziewiętnastowiecznej. Już nie mogę się doczekać, aż założę go kolejny raz :)