"Przechodziła koło nich, szukając jedynej twarzy, której rysy były jej znane"

"W czasie drogi Elizabeth z pewnym niepokojem czekała na ukazanie się lasów Pemberley, a kiedy wjechali na teren posiadłości, skręciwszy koło domku odźwiernego, ogarnęło ją ogromne podniecenie. Park był rozległy i bardzo urozmaicony. Wjechali od najniższej jego części i przez pewien czas posuwali się pośród pięknego, szeroko rozpościerającego się lasu. Zbyt wiele myśli przepełniało głowę Elizabeth, by miała ochotę na rozmowę, potrafiła jednak dostrzec i zachwycić się każdym szczególnie pięknym miejscem i widokiem.  (…)"

 

 ♪ ♫ ♪

"Elizabeth ogarnął zachwyt. Nigdy nie widziała miejsca, dla którego natura byłaby tak łaskawa, gdzie piękno przyrody tak mało byłoby zeszpecone ludzkim nieporadnym gustem. Wszyscy wyrażali gorący podziw. W tej właśnie chwili Elizabeth poczuła, że być panią Pemberley, to jednak coś znaczy. Zjechali ze wzgórza, minęli mostek i zajechali przed wejście. (…) Dom był piękny, duży, z kamienia, położony na zboczu, osłonięty od tyłu grzbietami wysokich, zalesionych wzgórz (…) Kiedy Elizabeth z bliska patrzyła na dom, ogarnęła ją znowu obawa przed spotkaniem z jego właścicielem"

"I tego właśnie domu mogłam być panią, myślała. W tych pokojach mieszkałabym na co dzień. Zamiast zwiedzać je jako obca, mogłabym cieszyć się nimi jako swoją własnością i witać przyjeżdżających tu z wizytą wujostwa. Lecz nie — uprzytomniła sobie — to byłoby niemożliwe. Straciłabym ich na zawsze, nie wolno by mi było ich zapraszać. Szczęśliwie się złożyło z tym przypomnieniem, oszczędziło jej czegoś — jakby żalu"

"Pokoje były wysokie i przestronne, a umeblowanie odpowiednie do majątku właściciela. Z uznaniem dla jego gustu Elizabeth zauważyła, iż nie było ono ani nadmiernie zbytkowne, ani krzykliwe — mniej wspaniałe, a bardziej nieeleganckie niż umeblowanie Rosings."

"To zaś — mówiła pani Reynolds, wskazując na inną miniaturę — jest mój pan. Bardzo

wierna podobizna. (…)

— Wiele słyszałam o urodzie pana tego domu — odezwała się pani Gardiner. — Rzeczywiście

bardzo przystojna twarz. Lizzy, możesz nam przecież powiedzieć, czy podobny?

Szacunek pani Reynolds dla Elizabeth wzrósł wyraźnie po wzmiance o jej znajomości z panem

Darcym.

— Czy ta młoda dama zna pana Darcy’ego?

— Trochę — odparła Elizabeth czerwieniąc się.

— A czy nie sądzi pani, że jest to bardzo piękny mężczyzna?

— Tak, jest bardzo przystojny. 

(...)

— Czy panna Darcy jest równie urodziwa jak jej brat? — zagadnął pan Gardiner.

— O tak, najładniejsza panna pod słońcem. A jaka ukształcona! Gra i śpiewa przez cały dzień. W sąsiednim pokoju jest nowy klawikord — właśnie niedawno przysłany. Prezent od mojego pana. Panienka przyjeżdża z nim jutro."

"Pozostała im jeszcze do obejrzenia galeria portretów i kilka okazałych sypialni. W galerii wiele było dobrych obrazów (…). Elizabeth przechodziła koło nich, szukając jedynej twarzy, której rysy były jej znane. Wreszcie zatrzymała się. Zobaczyła łudząco wierny portret pana Darcy’ego, z takim samym uśmiechem na ustach, z jakim często na nią spoglądał. Przez kilka minut stała przed obrazem w niemej kontemplacji, a nim wyszły z galerii, jeszcze raz do niego wróciła. (...)"

"Podczas gdy pan Gardiner zastanawiał się nad datą wybudowania dworu, nagle na drodze wiodącej od stajen ku domowi ukazał się sam jego właściciel. (...) Stali o dwadzieścia jardów od siebie. Darcy zjawił się tak nagle, że niepodobna było skryć się przed nim. Oczy ich spotkały się, a policzki obojga okrył ciemny rumieniec"

_________________________________________________ 

Tekst: Jane Austen, Duma i uprzedzenie

Muzyka: Dario Marianelli

Kostium: suknia ze spencerem z lat 1810. - Buduar Porcelany

Koafiura, makijaż: Buduar Porcelany

Zdjęcia: Eleonora Amalia (domowakostiumologia.blogspot.com), Olga (caeruleusberolinensis.wordpress.com) 
Lokalizacja: Chatsworth House, Derbyshire, Wielka Brytania