Co myślę o costumingu i jak do tego podchodzę?

Dzisiaj będzie bardziej post - pogadanka. Właściwie, to powinnam go napisać jeszcze zanim zabrałam się za szycie pierwszej sukienki, ale wtedy nie miałam pojęcia, że w Polsce jest trochę więcej osób, zajmujących się nieprofesjonalnym szyciem kostiumów. Myślałam, że można nas - fanki dawnego ubioru i, ogólnie - życia, policzyć na palcach jednej ręki, a jednak, po jakimś czasie dziewczyny założyły Krynolinę i okazało się, że jest nas więcej :)

Zacznijmy od tego, że mnie fascynuje przede wszystkim dawne życie, we wszystkich aspektach, nie tylko kostiumowych. Bo i co da sam kostium, pozbawiony akcesoriów, w brzydkim otoczeniu, założony tylko do zdjęcia, bo innych okazji brak? Myślę, że tak, jak nie szata zdobi człowieka, tak samo nie szata stworzy osiemnasto- / dziewiętnastowieczny nastrój (choć na pewno w tym pomoże ;) ). A właśnie na tym zależy mi najbardziej i właśnie takim próbom daję wyraz na blogu.

Jako, że uwielbiam wszystkie eksperymenty i chętnie czytam takie posty u innych (niekoniecznie kostiumowych) blogerek, zaczęłam sama eksperymentować z dawnym życiem, a przede wszystkim akcesoriami, kosmetykami, gotowaniem - to "dla ciała". Duszę karmię chętnie dawną muzyką, książkami, wizytami w ogrodach i pałacach, a także spotkaniami Krynoliny, na których wszystko, co dawne pięknie ożywa. 

Oczywiście to wszystko nie satysfakcjonuje mnie do końca, dlatego wciąż szukam nowych dziedzin dawnego życia, z którymi mogłabym pobawić się na blogu (i oczywiście planuję też kilka nowych postów "teoretycznych" - takich, jak ten o dandysach, ale to w swoim czasie) :)

Wiem, że wiele z Was traktuje kostium jako główne zainteresowanie, a resztę jako dodatek. U mnie kostiumy są tylko jedną z wielu części składowych tego, co robię na blogu i czego szukam w dawnych czasach, dlatego chyba niewłaściwie byłoby mówić, że zajmuję się kostiumingiem jako takim. Dla mnie piękne suknie nie są punktem wyjścia, lecz raczej dopełniają reszty.

Poniższe zdjęcia pochodzą z jednej z moich ulubionych sesji zdjęciowych. Aktorka Emily Blunt pozowała przed obiektywem dla magazynu Vanity Fair (2009); źródło obrazków

Kolejną istotną rzeczą jest odróżnienie tego, co robię od rekonstrukcji. Rekonstrukcje uwielbiam obserwować i to zarówno na żywo (w Polsce są chyba tylko wojskowe, ale to nic - zapach prochu i armatnie wystrzały bywają równie ekscytujące, co bale ;) ), jak i w sieci (a wtedy chwyta mnie ogromna zazdrość, gdy widzę te zagraniczne bale w oryginalnych wnętrzach... Ach, móc znaleźć się tam choć przez chwilę!), ale zdaję sobie sprawę, że takie rekonstrukcje są szalenie kosztowne - i to zarówno ubiór, jak i całe otoczenie - wynajem sali, orkiestry, catering, same stroje i towarzyszące im akcesoria, do tego powozy, służba... Aby być rekonstruktorem, trzeba mieć górę pieniędzy (lub żyć za granicą - tamtejsze pensje pozwalają na rozwijanie rekonstruktorskich pasji. Nasze - niekoniecznie...), a potwierdził to pewien napoleoński żołnierz, którego poznałam (a jakże!) na rekonstrukcji bitwy pod Austerlitz i z którym miałam przyjemność wymieniać później listy (czy raczej wiadomości przez Internet ;) ) przez jakiś czas.

Mimo to, zawsze można próbować. Zloty Krynoliny, czy inne wydarzenia organizowane domowymi sposobami nie będą może tak spektakularne, jak prawdziwe rekonstrukcje, ale też nie o to chodzi. Ważne, żeby się dobrze bawić i czuć ducha dawnych czasów w sobie! :)

I tym zdaniem mogłabym właściwie podsumować moje podejście do wszystkiego, co wiąże się z kostiumingiem.

Szyć (jeszcze) nie umiem i niestety nie mam w rodzinie prawdziwej krawcowej, ale za to moja babcia szyje z wykrojów z Burdy od parudziesięciu lat i jej doświadczenie jest dla mnie skarbnicą wiedzy. Jednocześnie samo opanowanie tak ogromnych ilości materiału, jakie potrzebne są do uszycia sukienki często po prostu mnie przerasta. Nie mam wyczucia, jak rozmieścić wykrój na materiale, żeby wszystko się zmieściło i wyszło ekonomicznie, nie mam dostępu do dawnych wykrojów, a przede wszystkim - nie mam funduszy na odpowiednie materiały. Jasne, że można na prawdę tanio zrobić zupełne dziadostwo, rażące plastikiem na kilometr, na głowę włożyć perukę przypominającą porcję bitej śmietany i bawić się w XVIII wiek (patrz TU), jednak nie o to mi chodzi.

Wolę, gdy wszystko mieści się w granicach dobrego smaku i jest złotym środkiem pomiędzy: poprawnością historyczną, możliwościami finansowymi i współczesną, romantyczną wizją historii.

W Internecie, głównie na zagranicznych blogach natykam się czasem na suknie, które, choć uszyte z historycznie poprawnych materiałów (tafta, brokat, mora, prawdziwe koronki...) i według przeskalowanych, dawnych wykrojów, są po prostu... brzydkie. Wyglądają niezgrabnie, jakoś tak źle leżą, a kolory, choć odpowiadające historycznym oryginałom, na współczesnych dziewczynach tylko gaszą ich urodę... To samo tyczy się makijażu - grube, czarne brwi i rozległe plamy czerwonego różu są jak najbardziej osiemnastowieczne, to samo - zupełny brak makijażu (a w gratisie - wypryski, nierówny koloryt cery, przezroczyste brwi i rzęsy oraz sińce pod oczami) przy sukni z XIX wieku, lecz czy to ładne...?

Dlatego uważam, że nie ma co przesadzać w żadną stronę i warto jednak wziąć poprawkę na nasz współczesny gust i wizję historii ;)

Dla mnie idealnym wzorcem są kostiumy filmowe - tam historyczność i współczesność łączą się w gustowną, harmonijną całość i nie pozostaje nic, tylko wzdychać i robić wishlisty :D Dopiero, gdy upatrzę sobie jakąś suknię na filmie, szukam obrazów / ilustracji z dawnych żurnali i porównuję ją z oryginalnymi wersjami sukni. W trzeciej kolejności zazwyczaj szukam inspiracji na blogach, choć równie dobrze wszystko może dziać się w zupełnie odwrotnie :P 

Oczywiście ceny tych filmowych kostiumów mogą przyprawić o omdlenie, dlatego tutaj robię ustępstwo, szyjąc z materiałów lumpeksowych. Umówmy się - suknia szyta z zasłon nigdy nie dorówna tej stworzonej z nowiutkiego, przeznaczonego dokładnie na ten cel materiału, ale, jako że nie pozostaje mi nic innego, korzystam z tego, co mam. Podobnie sprawa ma się z wykrojami - skalować, ani modelować na manekinie nie umiem, nie mam też nikogo, kto mógłby mi pokazać, jak to się robi na żywo, dlatego zostaje mi przekształcanie wykrojów z Burdy, a te, jak wiadomo, oryginalnym formom nie dorównają... Wyżej opisane ustępstwa również sprawiają, że jakoś tak głupio mi trochę mówić o stuprocentowym kostiumingu w moim wydaniu... W dodatku tysiące błędów, które popełniam po drodze - tu coś nie tak, tam coś źle... O tym było już w poście bieliźnianym, będzie w tym o sukience osiemnastowiecznej i pojawi się pewnie jeszcze nie raz. Ktoś, kto jest początkujący, będzie popełniał błędy, lecz, o ile łatwo jest je naprawić w przypadku nieudanego kosmetyku / dania (lub zrzucić winę na zły przepis :D ), o tyle gorzej naprawić źle skrojoną sukienkę, gdy materiału brak, a w lumpie nie ma już drugiej takiej samej zasłony... To są właśnie te moje problemy, które jak kłody rzucają mi się pod nogi i spowalniają mnie w biegu po kolejny kostium. A jeśli już mowa o kłodach, to prawdziwym wielkim kłodziskiem jest brak czasu. Nie wiem, jak Wam, ale mnie uszycie jednego kostiumu zajmuje wieki! I przy szyciu jestem taka niecierpliwa, że nawet jeszcze nie wykroiłam tej sukienki, a już chciałabym móc podziwiać ją gotową na wieszaku i mierzyć...

Hmm, to już chyba wszystko, co mam do powiedzenia o kostiumingu w moim wydaniu. Trochę się rozpisałam i tym razem jest na prawdę dużo tekstu, ale ostrzegałam na początku, że będzie pogadanka ;) Myślę, że poruszyłam wszystkie najważniejsze kwestie i, oczywiście jestem ciekawa Waszego zdania - zgadzacie się ze mną, czy nie? Może macie zupełnie inne podejście do spraw kostiumowych? Napiszcie mi o tym koniecznie, jestem bardzo ciekawa!

(a wszystkich szczególnie zainteresowanych moimi kostiumowymi poczynaniami zapraszam do przeczytania postów oznaczonych etykietą #dawnesukienki Link jest zawsze w bocznej szpalcie, wystarczy kliknąć :) )