Piknik na wrzosowisku

Pewnego ciepłego, niedzielnego popołudnia, zainspirowana Rozważną i romantyczną oraz Emmą, postanowiłam tak, jak dziewiętnastowieczne bohaterki spędzić czas.

Taki piknik w pojedynkę nie miałby sensu, więc musiałam zachęcić do niego innych, co nie było łatwe - najchętniej zostaliby w domu :)

Miałam jeszcze jeden szalony pomysł - podobnie, jak Maria Antonina zobaczyć wschód słońca, ale na to nikt nie chciał się zgodzić, więc postanowiliśmy trochę zmodyfikować plany i ostatecznie wszyscy zgodzili się na piknik i zachód słońca w jednym :)

Teraz, gdy w zimną, jesienną już niedzielę piszę ten post, do głowy przychodzi mi tylko ciepła, słoneczna muzyka z filmu Bright Star - return i negative capability.

Dzień był bardzo gorący i słoneczny, ale wieczorem zrobiło się znośniej. Zapakowaliśmy wodę z sokiem i ciasto, na głowy włożyliśmy kapelusze - i w drogę!

Postanowiliśmy wspiąć się na jedno z łagodnych, zielonych wzgórz, ale zanim weszliśmy na szczyt, naszą uwagę przyciągnęły fioletowe połacie na polance pod brzozami. Podeszliśmy bliżej i okazało się, że to wrzosowisko :)

 Niewielkie kępy wrzosu porastały polanę. Nie wchodząc nawet na wzgórze, zatrzymaliśmy się tam. Dla mnie ten wrzos był dodatkową ekscytacją, bo uwielbiam Anglię, wrzosowiska i powieści sióstr Brontë (muszę się jeszcze zapoznać z Anną...), a wtedy na dodatek byłam tuż po lekturze Shirley. Co prawda ta drobna roślinka wzbudziłaby w Angliku tylko śmiech politowania, bo ich wrzosy są o wiele większe i wspanialsze, ale ja tam nie narzekam :) Byłam zachwycona tym odkryciem i zaraz po rozłożeniu się na trawie zabrałam się za robienie zdjęć:

wrzosy w kolejnych fazach zachodzącego słońca

W takiej scenerii nasze skromne ciasto i sok smakowały przepysznie, a leżące poniżej nas pola i łąki po gorącym dniu zaczęły ożywczo, miodowo pachnieć... Właściwie przez ten czas nie robiliśmy nic konkretnego - tak to jest, jak mieszczuch ruszy się z domu, wejdzie w naturę i nagle zaczyna postrzegać ją z bliska, jakby był jej częścią - wtedy widzi i czuje się więcej niż zza szyby wieżowca czy samochodu. Tak więc chłonęliśmy to popołudnie wszystkimi zmysłami, leżąc rozciągnięci na trawie i od czasu do czasu rozmawiając.

W końcu zaczęło zachodzić słońce... 

Kolejne jego fazy uchwyciłam na zdjęciach. Może to dziwne, ale w tym czasie prawie nie rozmawialiśmy. Gdy było już prawie ciemno, zebraliśmy się i wróciliśmy spacerem do domu, zostawiając wrzosowisko bezszelestnie ciche. W drodze powrotnej zaczął towarzyszyć nam radosny, biały pies, który po jakimś czasie się odłączył i pobiegł inną drogą.

Gdy tylko wpadłam na pomysł takiego pikniku, zastanawiałam się, czy to się w ogóle może się udać - bo przecież mamy wiek XXI, a nie XIX... Teraz ludzie inaczej spędzają czas, a siedzenie i obserwowanie zachodu słońca brzmi dla nich nudno, ale - o dziwo - wszystko wyszło doskonale :) Może nie mieliśmy porcelanowej zastawy i innych dziewiętnastowiecznych akcesoriów (kto by to dźwigał?), ale nastrój i przeżycia były bardzo dziewiętnastowieczne. Ostatecznie uznaliśmy, że w przyszłym roku będziemy częściej robić takie krótkie, popołudniowe wycieczki i mam nadzieję, że ten plan wypali.

Jak widać niewiele trzeba, by na chwilę znaleźć się w świecie sprzed dwóch wieków :)


Miłej niedzieli!