Rękawiczki, czy... mufka?

"- Tak, tak, droga pani, zima zbliża się do końca.

- Dzięki Bogu, nie lubię jej.

- O, i ja nie, ale zima ma także swoje przyjemności. Już to panie powinnyście ją lubić, wszakże daje ona wam sposobność do noszenia futer, a wiadomo, że twarzyczka kobiety, okolona delikatnem, miękkiem futerkiem zawsze powabnie wygląda. A cóż dopiero powiedzieć o mufce, tej niebezpiecznej dla nas broni w ręku kobiety!"

Dziś zajmiemy się szyciem mufki! Jak się okazało, to nie jest wcale takie trudne, a sama mufka to na prawdę uroczy dodatek, który czasem może nawet zastąpić torebkę :)

Potrzebne będą:

• futerko, które dość trudno zdobyć. Moja mufka miała być początkowo taka, jak te w pierwszym mufkowym poście, ale niestety zdobycie takiego lisa, nawet sztucznego okazało się niemożliwe. Z pomocą przyszła w końcu babcia, której udało się znaleźć w sh karakuły w postaci ślicznego kołnierzyka (aż żal było go rozcinać!) i dwóch wykrojonych rękawów, gotowych do zszycia (miały nawet podszewkę! Ciekawe, dlaczego ktoś je oddał?)
• pikowany ocieplacz - możecie go kupić w sklepach z materiałami,
• wata (ja użyłam tej, która została po moim bum padzie)
• wstążka do ozdoby,
• żyletka, nożyczki, metr, igła, nitka, szpilki...

Zaczynamy!

Najpierw zrobiłam prosty wykrój z papieru (ćwierć mufki, czyli inaczej połowa dolnej połowy. Tę górną stanowił złożony na pół kołnierzyk) i wycięłam dwie równe części. Następnie to samo zrobiłam z pikowanym ocieplaczem, dopasowując jego wymiary do wymiarów futerka.

Kołnierzyk rozcięłam, a jego wnętrze wypchałam tak samo dopasowanym ocieplaczem. Rozcięte brzegi zszyłam.

Żeby dolna część mufki była bardziej puszysta, pomiędzy warstwy ocieplacza wepchałam jego ścinki i watę pozostałą z pieroga. Całość zszyłam razem i zaczęłam doszywanie wnętrza do futerka. Aby nie bawić się w przewijanie, szyłam od razu na prawej stronie, podwinąwszy wcześniej brzegi karakuł do środka. Z futerkiem taki zabieg był jak najbardziej bezpieczny, bo kosmata powierzchnia materiału dobrze ukrywa szwy - jakiekolwiek by one nie były :P

Do gotowego dołu mufki przyszyłam górę z kołnierzyka. Przyjrzałam się mojej pięcioipółgodzinnej pracy i z niezadowoleniem stwierdziłam, że mufka, zamiast być puszysta i krągła lub przynajmniej miękka i kwadratowa / prostokątna, przypomina trapez! Byłam tak zła i zrozpaczona (tak, to był ten moment, gdy szycia było zdecydowanie za dużo i należało to odłożyć. Ale niestety, to był jedyny dzień, w który miałam na to czas. gdybym wtedy odłożyła szycie, mufka leżałaby nieukończona do dziś...), że siłą wepchnęłam te trapezowe rogi do środka, przytrzymałam, i zszyłam. Nie ma. Nikt nie widział. Nikt się nigdy nie dowie. ( :P ) Teraz mufka przyjęła wreszcie pożądany kształt i zostało mi już tylko stworzyć i doszyć czerwoną kokardę, którą miałam w planach od początku, a która nagle okazała się pasować lepiej do czarnych karakuł, niż rudawo-brązowego lisa :)

Mufka, przez swój kształt przypomina bardziej Emnildową mufkę-torebeczkę, niż historyczne odpowiedniki, ale, jak już pisałam, te karakuły były jedynym znośnym materiałem, jaki udało mi się zdobyć. Efekt okazał się bardzo fajny, szczególnie z czerwonymi ustami i paznokciami (powoli przekonuję się do czerwieni w makijażu i zimą - look na królewnę Śnieżkę - całkiem nieźle mi to idzie), ciemną, przygaszoną zielenią choinki oraz puszystym śniegiem w tle :)

Mufka okazała się też bardzo przydatna na balu. To do niej upakowałam dwa telefony (Fobmróweczki i mój), aparat i minimalny zestaw do poprawek makijażu. Oprócz tego spacerowałam też z mufką (wypchaną telefonem, portfelem, koronkowymi rękawiczkami, chusteczką i szminką) po balu, po mroźnej Warszawie. W środku moim rękom było miło i cieplutko. W dodatku, jeśli jakiś złodziejaszek próbowałby sięgnąć do tej mufki, nie byłoby najmniejszej możliwości kradzieży, bo wewnątrz stale czuwały moje ręce :D Jedyny minus mufki ujawnia się w momentach, w których potrzebuję dwóch rąk. Ale i na to jest rada - trzeba tylko doszyć do mufki sznurek / wstążkę, na której będzie można powiesić ją na szyi :)

"- Jedne używają jej rzeczywiście do ogrzania rąk, drugie dla szyku, dla wypełnienia eleganckiej toalety zimowej. Białe rączki w duńskich rękawiczkach, przyciskają puszyste, wonne futerko do czerwonych ust, które właśnie zamierzały wymówić jakieś ważne słówko. Potem odgrywa mufka rolę wachlarza, za którym kryje się uśmiech lub rumieniec, a z ponad mufki błyszczy dwoje oczu... ach, to istnie niebezpieczne!

(...)

- Więc pan sądzisz, że Francuzki nosiły w mufach  tak zwane "słodkie bilety" i oddawały je zręcznie tym, którzy...

- Musiało tak być, ponieważ inaczej nie nazwano by mufek puszkami do listów. Z resztą przeczytaj pani o tem w dictionnaire amoureux..."

____________________________________________________________

[ W poście wykorzystałam fragmenty tekstu Przy kominku z Działu kobiecego czasopisma Praca: tygodnik polityczny i literacki, illustrowany. ]

Za mufkowe zdjęcia i cierpliwość ("włóż szalik, dziewczyno, bo zamarzniesz" :D ) dziękuję Asi :*

Post jest realizacją Krynolinowego Projektu - mufka (więcej o projekcie tu)