Małe jest słodkie! Rogaliczki pomarańczowe z 1783 r.

Chrupiące, winne, z nadzieniem z prawdziwych pomarańczy - takie właśnie są osiemnastowieczne... pączki!

Przepis na nie nie jest może tak łatwy w wykonaniu, jak poprzedni, ale na pewno warto go wypróbować, bo rogaliczki są nie tylko urocze, ale też całkiem smaczne. Recepturę znalazłam w książce Kucharz doskonały Woyciecha Wielądki z 1783 roku. 

Wyglądała tak:

Potrzebjemy:

• pomarańcze (niekoniecznie portugalskie ;) ),
• cukier (tyle, żeby powstał słodki syrop),
• wodę,
• mąkę (dużo),
• białe, słodkie wino (kieliszek),
• oliwę (pół kieliszka)
• sól (ja z niej zrezygnowałam, bo przy pierwszym podejściu nie smakowało mi połączenie soli z winem),
• olej do smażenia.

Najpierw nadzienie!

• Pomarańcze obrałam ze skórki, poodkrawałam też białe błonki (na tyle, na ile się dało).
• W książce zalecano przekrojenie ich na 4, ale z po eksperymentach z ciastem (zaraz zobaczycie) stwierdziłam, że lepiej będzie podzielić je na ich naturalne cząstki.
• Z wody i cukru zrobiłam syrop, w którym pomarańcze gotowały się jakiś czas (ale nie za długo, żeby nie rozmiękły i nie straciły smaku).
• Po ugotowaniu od razu wyjęłam je z syropu.

Teraz ciasto :)

• Z mąki, wina i oliwy zrobiłam ciasto. Dobierałam proporcje tak, aby było elastyczne i przypominało trochę ciasto do pierogów.
• To na obrazku (kulka) jest jeszcze trochę za rzadkie - takim pomarańcze nie dały się dobrze oblepić.
• Następnie oblepiłam ciastem odsączone pomarańcze. 
• Tutaj popisałam się inwencją twórczą :P i najpierw próbowałam je po prostu zamknąć w cieście, ale nie wyglądały ładnie. Pieróg (na zdjęciu) też się nie sprawdził, bo ciasta okazało się w nim za dużo. 
• Najlepszym rozwiązaniem było wykrojenie z rozwałkowanego ciasta trójkątów, położenie na jednym z boków takiego trójkąta cząstki pomarańczy i owinięcie wierzchołka trójkąta tak, by powstał rulon. Taki rulon wystarczyło jeszcze tylko odpowiednio zgiąć i powstawał kształtny rogaliczek :)
• Rogaliczki smażyłam z dwóch stron na patelni, a następnie (tak, jak w przepisie) posypałam cukrem.

Okazały się bardzo dobre! Mimo nietypowej receptury ciasta, rogaliki naprawdę smakują jak pączki! W dodatku nadzienie z prawdziwej, soczyście słodkiej pomarańczy jest miłym zaskoczeniem. To, jak wyglądają po przekrojeniu, widać na zdjęciu. Ładnie, prawda? :) Jedyne, co bym zmieniła w przepisie, to wielkość cząstek (ćwiartki pomarańczy nie dało się estetycznie zamknąć w cieście) i zbędne, jak dla mnie obsypanie rogalików cukrem oraz dodawanie soli do ciasta (wino + sól = bleee).

Pozostaje jeszcze kwestia proporcji, które w ogóle nie zostały podane w przepisie, ani w mojej adaptacji, ale to dlatego, że... wszystko robiłam na oko :D Po osiemnastowiecznemu! Wystarczyło pamiętać, by syrop był słodki, a ciasto plastyczne (jak na pierogi) i już:)

Macie na nie ochotę? :)