(nie) Dobre reko początki - o tym, przez co i jak zainteresowałam się życiem w XIX wieku

Każdy od czegoś zaczynał, prawda? A ponieważ na blogu jeszcze o tym nie pisałam, dziś podzielę się z Wami moją wzruszającą drogą od historycznego nieogara do w miarę ogarniętej osóbki (przed którą wciąż długa droga). Chusteczki gotowe? :D

Cała historia tak serio (nie licząc jakichś drobnych przebłysków we wczesnej młodości) zaczęła się jesienią 2007 roku. Był koniec wakacji, miała być matura, nudziłam się. Młodszy brat właśnie wyrastał z fascynacji średniowieczem, więc skończyły się wyjazdy na pokazy średniowiecznego reko, a jako psychofanka twórczości Tolkiena (którą przez wiele lat byłam) osiągnęłam już wszystko, co było wtedy możliwe. Nudziłam się. Potrzebowałam czegoś nowego, fascynującego; czegoś co skutecznie odciągnie mnie od nauki do matury i sprawi, że stracę rozum. I tak pewnego dnia trafiłam na filmy kostiumowe. Nie, nie, żaden tam pan Darcy! Royal Navy! Najpierw jeszcze osiemnastowieczna, później (trochę z braku laku :P ) w czasach napoleońskich. Wpadłam na amen, kochałam się w oficerach marynarki i pisałam o nich tragiczne, ociekające pensjonarską naiwnością, słodyczą i błędami merytorycznymi opowiadania (,,Och, piękna Klementyno! Umieram, ale pamiętaj, że zawsze cię kochałem </3").

Nie marynarka, ale i tak bulwers :D

Wzdychałam całymi dniami do Nelsona, a strony w pewnym albumie należącym do mojego brata poświęcone HMS Victory były już całkiem wyrobione i zalane łzami (no ok, nie przesadzajmy). Dni mijały, maturę zdałam (to uczucie, gdy nauczyciel pyta o znaczenie słowa fan i cała klasa odpowiada wentylator, a tylko ty wachlarz :,D ), a długie wakacje postanowiłam poświęcić na zgłębianie tej nowo poznanej, jakże intrygującej  ścieżki życia. W końcu bohaterki moich opowiadań, żyjąc na początku XIX wieku nie mogły stale biegać w czarnych krynolinach z mantylami i kornetem na głowie (Boli. Boli tak bardzo ;_; )

Niestety, nie miałam wtedy dostępu do tych wszystkich fajnych bibliotek, z których teraz korzystam, a w sieci było bardzo biednie, jeśli chodzi o źródła. Nie znałam wielu przydatnych stron. Pinterest (aka błogosławieństwo riserczu wszelkiego) jeszcze nie istniał, tak jak i wiele innych tego typu stron. Z digitalizacją zbiorów muzealnych też było wtedy słabo, blogi kostiumowe (nawet te zagraniczne - słynna American Duchess blogowanie zaczęła dopiero w 2009, a więc rok później [dla ciekawskich: jej pierwszy wpis na blogu ^^ ]), z których mogłabym dowiedzieć się o zagranicznych muzeach i ich zbiorach miały dopiero powstać. Próżnia. Pustka. Co więc mogła zrobić nastolatka, która jeszcze nie zaczęła studiować, a więc nie wiedziała, jak i gdzie szukać, a także, jak oceniać przydatność zdobytych informacji? Mogła skorzystać z tego, co było pod ręką - a więc przeczytać wszystkie dostępne w szkolnej bibliotece (po zakończeniu szkoły, ale miałam fory, więc mogłam ;) ) powieści Jane Austen oraz wydać wszystkie posiadane ówcześnie pieniądze na filmy kostiumowe (tak, oglądania filmów w internecie też jeszcze nie było. Ale bieda! :D ). I tak, wraz z Rozważną i Romantyczną, Dumą i Uprzedzeniem i Wichrowymi Wzgórzami (ich akcja dzieje się w sumie pod koniec XVIII wieku, więc nawet trafiłam ;) ) oraz filmami (Perswazje i Północ i Południe - przez swoją bezmyślność pomyliłam wiktoriańskie PiP z początkiem wieku :P ) wyjechałam na wieś.

źródło

Wtedy też zaczęła się moja ogromna niechęć do narracji Austen. Te powieści były dla mnie za suche, zbyt mało było tam soczystych opisów strojów, życia codziennego, wewnętrznych przeżyć i myśli bohaterów... Lepiej w tej kwestii było z filmami. Co prawda Północ i Południe było wtedy dla mnie jeszcze zbyt poważne i choć pan Thornton przyprawił nastoletnie serduszko o palpitacje, treść filmu pozostała jednak poza zasięgiem nastoletniego mózgu. Prawdę powiedziawszy prawdziwy szał i Thorntonmanię (to do dziś mój ideał ideałów <3 ) wzbudziła dopiero w zeszłym roku lektura powieści i pochłanianie wszystkiego, co się z nią wiąże (w sumie, to do dziś jestem Wam winna jeden post, szukam tylko dla niego stosownej formy). Zamówiłam wtedy moją krynolinę, zrobiłam poniższe zdjęcie, no, z resztą pewnie pamiętacie ;)

Natomiast co do reszty filmów (tych austenowych), żaden pan Darcy nie pokonał mej miłości dla żołnierzy. I to żołnierzy ogółem, bo to na nich przeszła moja miłość do marynarki. Kilka lat podobnego życia (i czytania) później postanowiłam założyć bloga, by nie zadręczać już moich znajomych gadaniem o dawnym życiu (haha, i tak nadal to robię ;) ). Początkowo były to wciąż lata 1770 (dla strojów, bo przedstawione w filmach empirki, w przeciwieństwie do tego, jak było naprawdę, były bardzo nijakie i przez to aż do niedawna nie przepadałam za damską modą tego okresu)-1830, jednak z każdą kolejną interesującą książką zakres zainteresowań poszerzał się w XIX wiek, a zawężał w XVIII. Resztę już chyba znacie, a jak nie - możecie przejrzeć archiwum bloga w pasku po lewej :)

Teraz bloguję głównie w zakresie lat 1780-1880, lecz serce (i fundusze) poświęcam zazwyczaj dwóm epokom: napoleońskiej (żołnierze!) i krynolinowej (Thornton!). Ale to już właściwie początek innej historii, którą może kiedyś Wam opowiem ;)